Κριτική ΠΑΟΚ-Πανιώνιος 81-63
Ωραία ήταν στο μπασκετάκι, αν και δεν έχω ξαναδεί αγώνα του ΠΑΟΚ με τόσο λίγο κόσμο.
Και τώρα, περιμένουμε τις μεταγραφές.
Όποτε με ρίχνει κάτι ασπρόμαυρο, θυμάμαι την πιο συγκινητική στιγμή της ζωής μου στα κάγκελα.
Το πιο δυνατό συναίσθημα που μου έχει δώσει αυτή η παράνοια στα 40 μου χρόνια.
50 χρόνια πριν, στο Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ για το Πρωτάθλημα του 1964, ο ΠΑΟΚ αποχωρεί από τον αγωνιστικό χώρο στο 27' του αγώνα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για μια διαιτητική απόφαση.
Αφού ρίχνουμε το μπάτζετ, ας δουλέψουμε φέτος με νέα παιδιά.
Σας βρήκα δύο καλά παικτάκια.
Για τον αδερφό που προσπαθούσε να το φωτογραφήσει σε όλη την εκδρομή κι όλο του ξέφευγε.
Τελικά δεν ήταν αστείο. Οπότε, ας σοβαρευτούμε (τουλάχιστον έως να ακούσουμε την πρώτη Παναγιά που θα αποφασίσει αν θα κάνουμε καλές μεταγραφές). Αυτό δεν ήταν σοβαρό που έγραψα. Τώρα θα σοβαρευτώ. Πάμε.
Υπάρχουν 1000 λόγοι που το θεωρώ λάθος και ούτε ένας δεν είναι αγωνιστικός. Ούτε ένας δεν εχει σχέση με τις ικανότητές του, το χάρισμα, το μάτι, το πλάνο, την αφοσίωση, τη δουλειά του. Δεν αγχώνομαι για τέτοια.
Σε λίγο θα έχουμε στις καφετέριες χώρους Αγγελικών και Αντιαγγελικών. Με διαχωριστικό στη μέση και ξεχωριστές εισόδους. Άντε και μονά-ζυγά οι θύρες στην Τούμπα.
Κι ακόμα δε νύχτωσε η πρώτη μέρα.
Ποτέ δε μάλωσα με κάποιον που βρίζει τον Κοντό, αν και τελευταία το πράμα έχει παρασοβαρέψει.
Χαλιέμαι, φυσικά, στενοχωριέμαι, αγανακτώ, αλλά δε λέω κουβέντα. Το πόσο μπορείς να ξενερώσεις εξαιτίας ενός παίκτη το ξέρω καλά. Αυτό ενδεχομένως να με κατατάσσει στους κομπλεξικούς, αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που νιώθεις ή να καταπιέζεσαι.
Ακόμα και για το ροχαλητό μου ο ΠΑΟΚ φταίει;
Αυτές οι κωλοσακούλες που μου φορούσαν πιτσιρικά στο γήπεδο για να μη βρέχομαι;
Στο αντίο του Javier Zanetti έκανε, λέει, ντου ένας οπαδός για να τον αγκαλιάσει.
Στο αντίο του Σάλπι να δεις ντου και αγκαλιές.
Εγώ για τα χρέη μιας Ανώνυμης Εταιρείας δεν πολεμάω.
Ό,τι είχα το έδωσα στα τσιμέντα, στα κάγκελα, στους δρόμους, στα λεωφορεία, στα τρένα, στα οτοστόπ, στα διαρκείας, στην μπουτίκ, στη μισή μου ζωή.
Τώρα που βράδιασε, να τα βάλουμε κάτω.
Μέσες-άκρες, συμφωνούμε όλοι πως όσα κάναμε με γάβρο και βάζελο τίθενται υπό τη δικαιοδοσία του αθηνοκεντρικού, υδροκέφαλου, χουντοειδούς κ.ο.κ. κράτους και των δουλικών του,
Ποιο «δις εξαμαρτείν»; Με τον Εργοτέλη ούτε ο καμεραμάν δεν τον πήρε χαμπάρι. Μόνο εγώ τις είδα τις φάπες που έριχνε εκτός φάσης; Έχει κανείς όλο το βίντεο του αγώνα γιατί θα με βγάλετε και τρελό;
Από πού να το πιάσεις τώρα αυτό το θέμα και πώς να βρεις ισορροπία ανάμεσα στους «κυριλέδες» και τα «αλάνια»
(και τους κυριλέδες που γίνονται αλάνια κατά περίπτωση, όπου μας παίρνει και όποτε βολεύει).
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.