Πανηγύριζαν οι Ισπανοί, εγώ έκλαιγα πάνω στα σύρματα στην 4, δίπλα στον Μάριο που κοίταζε στο πουθενά αμίλητος, πρώτη φορά στο πέταλο και μου ‘λαχε τέτοιο μαρτύριο.
Όταν λες «ήρθε μια πέτρα στο παράθυρο και έσκασε δίπλα στο κεφάλι μου» διηγείσαι την ιστορία από πρώτο χέρι. Αυτός που την ακούει και τη λέει σε άλλους, «και έσκασε η πέτρα δίπλα του και τα γυαλιά πετάχτηκαν στα μούτρα του αλλά αυτός τα κατάπιε» τότε διηγείσαι από δεύτερο χέρι.
Και ναι! Η κόρη μου έγινε παγκόσμιο φαινόμενο!
Φυσικά, δεν έχει 5.000.000 Like και 1.000.000 Share, αλλά εμείς είμαστε ταπεινοί άνθρωποι...
Δεν ξέρω αν επρόκειτο για βρώμικες διασυνδέσεις του Μπάνε με τη στατιστική υπηρεσία του Γαλάνη ή για τόσο μεγάλη ανικανότητα των κομπιουτεράδων του ή αν είχαν πάει από νωρίς για τσίπουρα στο Καραμπουρνάκι και πατούσαν στην τύχη τα στατιστικά, αλλά τα είχαμε μετρήσει μισή κερκίδα άνθρωποι.
Φανέλα έχω πάρει δύο φορές στη ζωή μου. Η πρώτη ήταν ιστορική, καθώς επρόκειτο για τη φανέλα με τον ήλιο της Βεργίνας που φορέσαμε μόνο δύο φορές, στα ματς με την Παρί.
Πάντα το θέμα είναι το γιατί. Γιατί γράφεις κάτι. Γράφεις γιατί πληρώνεσαι, γράφεις γιατί γουστάρεις, γράφεις γιατί είσαι ματαιόδοξος, γράφεις για να έχεις κάτι να μας πεις κι εσύ από τη ζωή σου,
Δεκατόσα χρόνια δίπλα δίπλα στα τσιμέντα και να βρίσκεσαι κατά λάθος μαζί του στην ίδια δουλειά.
Όπως είμαστε χαμηλά στην 4, βλέπω έναν πιτσιρικά πίσω από την εστία, γνωστό σουλούπι, δεν μπορεί να είναι αυτός, σκέφτομαι.
Από συνήθεια, ψάξαμε τις τσέπες για τίποτα ξεχασμένα ψιλά. Προχωρούσαμε από Λαμπράκη για την 4, περνούσαμε μέσα από τη λαϊκή της Τετάρτης,
Να μην ξεχάσω να δώσω συγχαρητήρια για την απίστευτη οργάνωση και την εκπληκτική φιλοξενία στο Σύνδεσμο που μας ανέχτηκε στον τελικό, ειδικά για το φορητό ψυγείο-έπος. Για φρέσκα φρούτα και αναψυκτικά, μην πάει ο νους σας αλλού.
Καμάρι μας, ψυχή μας, ήρωά μας, φτου σου να μη σε ματιάσουμε,
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.