Στο αντίο του Javier Zanetti έκανε, λέει, ντου ένας οπαδός για να τον αγκαλιάσει.
Στο αντίο του Σάλπι να δεις ντου και αγκαλιές.
Εγώ για τα χρέη μιας Ανώνυμης Εταιρείας δεν πολεμάω.
Ό,τι είχα το έδωσα στα τσιμέντα, στα κάγκελα, στους δρόμους, στα λεωφορεία, στα τρένα, στα οτοστόπ, στα διαρκείας, στην μπουτίκ, στη μισή μου ζωή.
Τώρα που βράδιασε, να τα βάλουμε κάτω.
Μέσες-άκρες, συμφωνούμε όλοι πως όσα κάναμε με γάβρο και βάζελο τίθενται υπό τη δικαιοδοσία του αθηνοκεντρικού, υδροκέφαλου, χουντοειδούς κ.ο.κ. κράτους και των δουλικών του,
Ποιο «δις εξαμαρτείν»; Με τον Εργοτέλη ούτε ο καμεραμάν δεν τον πήρε χαμπάρι. Μόνο εγώ τις είδα τις φάπες που έριχνε εκτός φάσης; Έχει κανείς όλο το βίντεο του αγώνα γιατί θα με βγάλετε και τρελό;
Από πού να το πιάσεις τώρα αυτό το θέμα και πώς να βρεις ισορροπία ανάμεσα στους «κυριλέδες» και τα «αλάνια»
(και τους κυριλέδες που γίνονται αλάνια κατά περίπτωση, όπου μας παίρνει και όποτε βολεύει).
Λοιπόν. 20 χρόνια κρατιέμαι, αλλά θα το πω. Έλεος πια με το Βουντού-Βουντού. Μεγάλος μάγκας ο στιχουργός, έγραψε ιστορία, αλλά ήταν για μία φορά. Ιστορική, μεν, αλλά μία. Στην επόμενη εκδρομή στο ΣΕΦ (ή αν έρθουν 10000 γάβροι στην Τούμπα) να το ξαναπούμε, να το φχαριστηθούμε. Δεν κολλάει αλλού.
Πλάκα-πλάκα, όποιος θυμάται την ημερομηνία της πορείας, θυμάται και πόσα χρόνια φυλακή είναι ο Κατσούλας...
Δύο πακέτα καπνίσαμε και τα τσιγάρα τ' ανάβαμε με πυρσούς, επειδή η Αστυνομία μας είχε πάρει τους αναπτήρες στον έλεγχο.
Είσαι, ας πούμε, ένας βάζελος της σειράς (όχι γιος υπουργού ή βουλευτή ή πολιτευτή ή εργολάβου ή τελοσπάντων δε σε χαρτζιλικώνει στα 35 ο μπαμπάς για να πηγαίνεις γήπεδο και να συνεχίζεις την οικογενειακή παράδοση). Έχεις πάρει το κυπελλάκι, είσαι στο 1-0, γκολ δεν τρως με τίποτα, όπως φαίνεται, κάθεσαι ωραίος και βλέπεις το ματς και περιμένεις το 2-0. Ανάβεις τσιγάρο, τρυπάς και μια Φλώρινα να τρέξει χυμός, όλα ωραία. Κι εκείνη τη στιγμή, φωνάζουν οι μπροστά «άντε, όλοι ρε, πάμε τις καρδερίνες». Τι κάνεις, φίλε βάζελε της σειράς; Κάνεις την καρδερίνα κι εσύ μαζί με τους φλωροχαλβάδες; Πνίγεσαι ντεμέκ με τη Φλώρινα για να τη γλιτώσεις; Κάνεις πως μιλάς στο κινητό;
Από το ποροποπομ-ποροποπερομ-πορομπερομ είχε να εμφανιστεί τέτοια μάστιγα σε κερκίδα.
Σπάσαμε ένα από τα πιο καταραμένα ρεκόρ μας, αλλά ποιος να το πάρει χαμπάρι, θα μου πεις. Τα 230 συνεχόμενα εντός έδρας στην Τούμπα (από 08/10/67 έως 28/05/78, με το Αιγάλεω και τα δύο) έγιναν πλέον 233, από τις 24/08/03 (με τον Ολυμπιακό των ΓΧ και Καφέ, χωρίς θεατές) και συνεχίζουμε.
Αν και καμιά τιμωρία να παίξουμε στις Σέρρες δε νομίζω να μας χαλούσε.
Πονάει λίγο, αλλά ας μιλήσουμε για τους προδότες (και για τους «προδότες»), μέρες που είναι.
(Μπαίνοντας στο σύνδεσμο για να πάρω τα εισιτήρια, είχε κολλημένο στον τοίχο με σελοτέιπ ένα χαρτί που έγραφε πάνω-πάνω: «Να το μάθουν όλοι μέχρι την Κυριακή». Και συνέχιζε «Φασούλα, Φασούλα, Φασούλα»… Το μάθαμε όλοι.
Οι "Κόκκινοι Λαγοί" δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Να ένα ντοκουμέντο από τη δεκαετία του '60.
Προς ΠΑΕ ΠΑΟΚ, Κύριο Σαββίδη Ιβάν
Αγαπητέ Πρόεδρε, στο ματς της Λεωφόρου για τα play off βάλε την ομάδα να αναχωρήσει το προηγούμενο βράδυ κατά τις 12:00 από Τούμπα με τουριστικό λεωφορείο του ΚΤΕΛ για την Αθήνα, έχοντας φάει κάνα σάντουιτς και 2-3 μπύρες ο καθένας.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.