1. Πού πας να πάρεις την πρόκριση με τον Μητσοτάκη έξω από την 4;
2. Όποιος ξέρει πού θα βρώ ΑΥΤΟ ακριβώς το κασκόλ μου στέλνει μήνυμα. Πλιζ.
ΥΓ: "ΚΟΥΛΗΣ" λέει πίσω μου;
Ευτυχώς η ατάκα της ήταν απλώς «δες τι γράφει, 15 Μαΐου, είχα γραφτεί στους Μακεδόνες ίδια ημερομηνία με τη γέννηση της μικρής μας». Αν έλεγε «η μικρή μας γεννήθηκε σε ιστορική ημερομηνία, 16 χρόνια μετά την εγγραφή μου στον ιστορικό σύνδεσμο με τον οποίο ακολούθησα τον ΠΑΟΚ στις εκδρομές και στα γήπεδα και το παιδί θα έχει μια παρακαταθήκη να διαπρέψει ως συνδεσμίτισσα» και τα λοιπά, θα έπρεπε να τις προσέχω λίγο παραπάνω.
Ποιοι είπαμε πως γκρινιάζουν για το σημερινό μας Τμήμα Μάρκετινγκ;
Στον τελικό του 2003 δεν είχα εισιτήριο. Ήταν να πάω, ήταν να μην πάω, περίεργη κατάσταση, τελικά δε θα πήγαινα, δεν έχει σημασία γιατί.
Μια φορά είχαν βάλει τους βάζελους στη 10, στο Παλέ. Για τους νέους, όπως βλέπεις στην τηλεόραση απέναντι και δεξιά, στο τέλος της κερκίδας.
Ιστορική στιγμή. Οπαδοί του ΠΑΟΚ, του Άρη Θεσσαλονίκης και του Ηρακλή Θεσσαλονίκης μαζί στις κερκίδες. Συγκίνηση.
Είμαι ο μοναδικός οπαδός στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού που έχει μπει σε γήπεδο με ξυραφάκια, πέντε τον αριθμό, με την έγκριση της αστυνομίας.
Η καλύτερη εκδρομή, το καλύτερο ματς, το καλύτερο ντου, η καλύτερη κερκίδα, πάντα πώς τυχαίνει να είναι αυτά που πήγες εσύ.
Η οργάνωση μιας εκδρομής από την επαρχία για Τούμπα ήθελε πολύ τρέξιμο. Απλή εκδρομή, ας πούμε ένα ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, όχι τίποτα ευρωπαϊκά ή Αθήνα που είχανε άλλα ζόρια και τράνζιτ στη Νεάπολη.
Όποιος έχει δει το «Ηλίθιος Και Πανηλίθιος» συνεχίζει να διαβάζει. Κάποτε, η Εγνατία Ασφαλιστική χάριζε 500 εισιτήρια στη Θύρα 7 σε κάθε ματς.
Οι συνθέτες των συνθημάτων μας
Βρε άχρηστε υπεύθυνε του επίσημου Ματς Πρόγκραμ (ο Θεός να το κάνει), τέσσερα ξένα ονόματα έπρεπε να γράψεις -και στα τέσσερα λάθος έκανες. Ποιος είναι ο MPANE, ρε καραγκιόζη;
Ο πιτσιρίκος προχθές δίπλα μου στο αστικό είχε αγχωθεί. Του λέει η κοπέλα μαζί του (αδερφή, ξαδέρφη, θεία) «ρε συ, τι φοβάσαι, φοβούνται οι Παοκτσήδες»;
Καλά που έχω μάρτυρες, γιατί κανένας δε θα με πιστέψει. Στο δρόμο για Καβάλα, το ’97, ήταν μαζί μας ένας παππούλης, όπως λέμε παλιά σχολή-old school, καμία σχέση, αυτός ήταν κρυφό σχολειό-secret school και πιο παλιός.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.