Αν υπάρχει άνθρωπος ως ο ορισμός του παιδιού για φάπες, αυτός ήταν ο ΦΛ. Το ΦΛ από το ελεεινό παρατσούκλι του, όχι από το όνομα, δε θυμάμαι πώς τον λέγανε.
Οι συνθέτες των συνθημάτων μας
Μέρος 2ο
Να βλέπεις αγώνα στην 4 το 1992, να εκδηλώνεσαι ανοιχτά υπέρ των φιλοξενούμενων, να χτυπιέσαι στις ευκαιρίες και να χειροκροτάς στις καλές ενέργειές τους και να μη σε πειράζει κανείς. Δε γίνεται, λέτε.
Τετάρτη βράδυ, εκεί που πίνει το γάλα της πίσω μου, σταματάει να ρουφάει και ρωτάει: «Μπαμπά, γιατί φοράει ο ΠΑΟΚ άσπρα και μπλε»;
Είχε τελειώσει το Δόξα-ΠΑΟΚ και χαιρετούσαμε τους δικούς μας, τα λέμε το βράδυ, εμείς θα φεύγαμε με τη Νεάπολη προς Θεσσαλονίκη.
Γήπεδο: Τούμπας
Θεατές: 36.000 (24.000 του ΠΑΟΚ1988 και 12.000 του ΠΑΟΚ2009)
Σκόρερ: 71' Ίβιτς (κεφαλιά)
Αποβολές: 72' Καραγεωργίου (χτύπησε με την μπάλα στο κεφάλι τον Ίβιτς), 73' Κοντρέρας (χτύπησε τον Καραγεωργίου με την ίδια μπάλα), 74' Παπαϊωάννου (πέταξε ένα τάβλι στον Μαλεζά), 75' Μπαλάφας (2η κίτρινη, έβγαλε τη φανέλα επειδή ζεστάθηκε), 76' Καρασαββίδης (για διαμαρτυρία ότι ήταν οφσάιντ αλλά δεν το σήκωσε ο επόπτης), 77', 78', 79' Λεοντιάδης (για προβολή με τα δύο πόδια στα κεφάλια των Κονσεϊσάο και Μπακαγιόκο ταυτόχρονα, έπειτα επειδή πήρε το φορείο και κουβαλούσε τέσσερις τραυματιοφορείς μαζί και τους πέταξε στους επίσημους και η τρίτη κόκκινη επειδή ξήλωσε μια καρέκλα από τον πάγκο των γηπεδούχων και την πέταξε στον Σάντος και του έσκισε το πέτσινο), 93' Μπιζέρα (μόλις μπήκε σφαλιάρισε τον Μπάνον επειδή του χρωστούσε λεφτά). Στο 94' αποβλήθηκε ο Γκαρσία επειδή ο διαιτητής δε σφύριζε τη λήξη και του έχωσε τις κάρτες στο στόμα -η κάρτα σημειώθηκε στο φύλλο αγώνα αλλά κατατέθηκε ένσταση επειδή δεν την είδε.
Τηλεοπτική κάλυψη: Δεν έμειναν κάμερες
Man Of The Match: Μουσλίμοβιτς
Μουντιάλ ΠΑΟΚ, δεν μπορώ άλλο με τις καρδούλες και τα φωσφοριζέ παπούτσια. Συμμετέχουν οι 32 τελευταίοι ΠΑΟΚ (άμα θέλετε και πιο παλιές ομάδες, να το κάνει κανένας εξηντάρης που θυμάται και δεκαετία ’70). Άρα παίζουν από ΠΑΟΚ1983 και μετά. Νοκ άουτ, φυσικά, ΠΑΟΚ είσαι.
Ωραίες οι ιστορίες από το παρελθόν, αλλά το παρόν μας έχει ξεφύγει. Και η κατάσταση έχει φτάσει στο όριο της γελοιότητας.
«Εν στιγμιότυπον από τους βαρβαρισμούς του αγώνος ΠΑΟΚ-Πανιωνίου. Ο διαιτητής κ. Γραμματικόπουλος, παραπαίων εκ του αγρίου ξυλοδαρμού»... Και σκεφτόμαστε, οι κομπλεξικοί Παοκτσήδες, κοίτα ρε κάτι πράματα, από το 1961 τα ίδια κάναμε, δέρναμε τους διαιτητές. Κι όμως, οι Πανιώνιοι τον έδειραν, τους ακύρωσε ένα γκολ στο 90' (στάνταρ οφσάιντ ήταν, δεν το είδα, αλλά έχω διαίσθηση) και τον τουλούμιασαν. Κερδίζαμε 0-1 και το πήραμε 0-2 στα χαρτιά. Αμ πώς...
1. Πού πας να πάρεις την πρόκριση με τον Μητσοτάκη έξω από την 4;
2. Όποιος ξέρει πού θα βρώ ΑΥΤΟ ακριβώς το κασκόλ μου στέλνει μήνυμα. Πλιζ.
ΥΓ: "ΚΟΥΛΗΣ" λέει πίσω μου;
Ευτυχώς η ατάκα της ήταν απλώς «δες τι γράφει, 15 Μαΐου, είχα γραφτεί στους Μακεδόνες ίδια ημερομηνία με τη γέννηση της μικρής μας». Αν έλεγε «η μικρή μας γεννήθηκε σε ιστορική ημερομηνία, 16 χρόνια μετά την εγγραφή μου στον ιστορικό σύνδεσμο με τον οποίο ακολούθησα τον ΠΑΟΚ στις εκδρομές και στα γήπεδα και το παιδί θα έχει μια παρακαταθήκη να διαπρέψει ως συνδεσμίτισσα» και τα λοιπά, θα έπρεπε να τις προσέχω λίγο παραπάνω.
Ποιοι είπαμε πως γκρινιάζουν για το σημερινό μας Τμήμα Μάρκετινγκ;
Στον τελικό του 2003 δεν είχα εισιτήριο. Ήταν να πάω, ήταν να μην πάω, περίεργη κατάσταση, τελικά δε θα πήγαινα, δεν έχει σημασία γιατί.
Μια φορά είχαν βάλει τους βάζελους στη 10, στο Παλέ. Για τους νέους, όπως βλέπεις στην τηλεόραση απέναντι και δεξιά, στο τέλος της κερκίδας.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.