Κάθε μεγάλη τραγωδία κρύβει τις άλλες μικρότερες, που έχουν ελάχιστη σημασία μπροστά της. Ο θάνατος των 6 στα Τέμπη ακόμα πονάει, ακόμα σε κάνει να ανατριχιάζεις όποτε το σκέφτεσαι.
Επειδή χρέος μας είναι η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας σε κάθε ευκαιρία, θεωρώ πως έφτασε η ώρα να δικαιώσουμε τον πιο παρεξηγημένο προπονητή της σύγχρονης ιστορίας μας, τον πρωτοπόρο, αναμορφωτή και διδάσκαλο του σύγχρονου ποδοσφαίρου Ρολφ Φρίνγκερ.
Αποφάσισα να σταματήσω να στέλνω επιστολές στην ΠΑΕ, πιο πολύ επειδή πηγές μου μέσα στην ΠΑΕ μου είπαν ότι ο Ιβάν δεν ξέρει να διαβάζει στα ελληνικά.
Εκτός από μια τριετία που ασχολήθηκα με τις εκδρομές, πριν από είκοσι χρόνια και βάλε, θεωρώ τον εαυτό μου ως απλό Παοκτσάκι. Το πιο απλό είδος που υπάρχει.
Βρεθείτε στη θέση τους. Χωρίς ειρωνείες και χωρίς πλάκα, μπείτε στο μυαλό τους εκείνη την ώρα που κατάλαβαν πως είχαν παγιδευτεί.
Η 30ή Οκτωβρίου 2004 θα μείνει στη μνήμη κάθε Παοκτσή ως αποφράδα ημέρα, που λένε, ως ημέρα για την οποία κανείς δεν θέλει να μιλάει –καταραμένη, γκαντέμικη.
Αστυνομική ασπίδα είχα πιάσει στα χέρια μου μια φορά, στην επιστροφή από τον τελικό του 1992.
Μια φορά θα έτρωγα ξύλο επειδή με πέρασαν για οπαδό αντίπαλης ομάδας.
“Won’t Bow, Don’t Know How”
«Δε θα σκύψουμε το κεφάλι, δεν ξέρουμε πώς»
Παραδοσιακό των Black Indians της Νέας Ορλεάνης
Τα σούτια μεταξύ μας στην κερκίδα πόσο μεγάλο κεφάλαιο είναι.
Αυτό τώρα που βγαίνει κάθε λίγες ώρες ένας στρατηγός και λέει τη γνώμη του για τον ΠΑΟΚ εγώ δεν το καταλαβαίνω.
Έχουν αρκετό ενδιαφέρον αυτά τα φιλικά στις εξοχές, βλέπεις τους νέους παίκτες, τους μικρούς, παίρνεις μια γεύση καλοκαιριάτικα που δεν έχει και τίποτε άλλο. Εγώ είχα μια τηλεόραση μπροστά μου, στα δύο μέτρα και μια άλλη πίσω μου, στο μισό μέτρο. Ο Άντι, απέναντί μου, είχε μια τηλεόραση μπροστά του, στα δύο μέτρα και μια άλλη πίσω του, στο μισό μέτρο. Και βλέπαμε το ματς και τα λέγαμε. Δυνατά ο ήχος, όλο το μαγαζί επίσης έβλεπε το παιχνίδι.
Μπαίνει ο Μ, «καλησπέρα, πόσο είναι». Τι πόσο είναι, 1-0 κερδίζουμε, δε βλέπεις το σκορ στην τηλεόραση; Βλέπει ο Μ στην τηλεόραση, «μα η τηλεόραση λέει 1-1». Γυρίζω εγώ στην τηλεόραση πίσω μου, γυρίζει κι ο Άντι στη δικιά του, κοιταζόμαστε, ε, για να το λέει η τηλεόραση 1-1 θα είναι. Πήρες χαμπάρι εσύ πότε μας ισοφάρισαν; Όχι, εσύ; Όχι. Πετάγεται ένας, «με πέναλτι, πριν πέντε λεπτά». Άντε, ανυπομονούμε για το επόμενο, πότε είναι, το Σάββατο, μην κανονίσουμε κάτι άλλο, όλοι στημένοι στις τηλεοράσεις να δούμε ζωντανά το μοντάρισμα του νέου ΠΑΟΚ μας.
Επιβάλλεται σχετική μελέτη της φωτογραφίας πριν την ανάγνωση. Λοιπόν, τι βλέπουμε στην εικόνα;
Τακτοποιούσαμε τα πράματα στο καινούργιο σπίτι και καμαρώναμε από το μπαλκόνι. Ωραία γειτονιά, επιτέλους, να πάρουμε λίγο αέρα τόσα χρόνια στα σπιρτόκουτα.
Είχε έρθει ο Π από το εξωτερικό και ψαχνόταν να παίξει στοίχημα. «Τι να παίξω από ελληνικά», ρωτούσε, τον έτρωγε ο κώλος του. Τον ΠΑΟΚ να παίξεις, άσο, βάλε όσα έχεις.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.