«Ρε καραγκιόζη, πλάκα μας κάνεις», σκέφτηκε φωναχτά η Άννα μόλις μπήκε στην κουζίνα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θεώρησα πως αναφερόταν σ’ εμένα, αν και δεν με είχε συνηθίσει σε τέτοια φρασεολογία. «Τι έπαθες πάλι», φώναξα από το γραφείο, όπου είχα βιδωθεί με το φρέσκο «Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι» επί μέρες και σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα και περίπτερο. Δεν μου απάντησε, αλλά συνέχισε να φωνάζει «δες, δες τον κάφρο, δες τον γελοίο τι έχει κάνει, ε, δεν αντέχω άλλο» και τέτοια ακαταλαβίστικα. Αναγκάστηκα να αφήσω τα ακουστικά και να πάω, απρόθυμα και βαριεστημένα, να ελέγξω τι είχε συμβεί.
Στην πιο καμένη σειρά όλων των εποχών, οι Flight Of The Conchords τραγουδούν (και οπτικοποιούν) το έπος «Robots» («The Humans Are Dead»). Πέρα από τους εφιαλτικούς του στίχους για το δυστοπικό μέλλον της ανθρωπότητας, το τραγούδι αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη καγκουριά τους, ανάμεσα σε πολλές, πάρα πολλές καγκουριές που σου προκαλούν μόνιμες βλάβες στον εγκέφαλο αν δεις και τις δύο σεζόν που έφτιαξαν για το ΗΒΟ.
«Orientales, la Patria o la Tumba!»
Όσες φορές έχει τραγουδήσει ένας Ουρουγουανός τον Εθνικό Ύμνο της χώρας του, έχει ξεκινήσει με αυτό το στιχάκι: «Ανατολικοί, η πατρίδα μας ή η Τούμπα»!
Η ανεξαρτησία του κομματιού γης ανάμεσα στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, στις αρχές του 19ου αιώνα, έφερε τα σύνορα της χώρας ανατολικά του Ποταμού Ουρουγουάη (Río Uruguay). Έτσι, οι «Orientales», δηλαδή οι κάτοικοι της περιοχής ανατολικά του ποταμού, απέκτησαν τη δική τους, ανεξάρτητη χώρα, μετά από τους πολέμους με τους Πορτογάλους και τους Ισπανούς αποικιοκράτες και αργότερα με τους μεγάλους γείτονες, Βραζιλία και Αργεντινή.
Και μόνο που με ρωτάτε κάποιοι «αν έχω δώσει συνέντευξη στο Μακελειό» με προσβάλλετε. Όχι, δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να πέσω τόσο χαμηλά. Μέσα «ενημέρωσης» όπως το συγκεκριμένο έχουν την απόλυτη καταδίκη μου -ντρέπομαι και μόνο που χρειάζεται να απαντήσω. Αλλά, όταν με παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας μου και με ρωτάει αγχωμένος «αν έχω σχέσεις με ακροδεξιούς» επειδή τον ενημέρωσε κάποιος πως «δίνω συνεντεύξεις σε ακροδεξιούς», αυτομάτως το ζήτημα με απασχολεί σοβαρά.
Είναι σαφές πως, πέρα από όποιον χαρακτηρισμό μπορώ να αναφέρω σχετικά με τις απόψεις που διακινούνται από το «Μακελειό» και κάθε παρόμοια ιστοσελίδα, οι τύποι είναι κλέφτες. Ξεκάθαρα και σαφέστατα. Η νομοθεσία είναι απλή: Χρειάζεται έγγραφη άδεια για οποιαδήποτε αναδημοσίευση. Δεν αναφέρομαι στις κοινοποιήσεις του Facebook, όπου είναι ξεκάθαρη η προέλευση και φυσικά δεν αναφέρομαι στα κείμενα που υπάρχουν δεξιά κι αριστερά από απλούς αναγνώστες που δεν έχουν κάποιο οικονομικό όφελος -αυτό έλειπε.
Υπάρχουν, όμως, αρκετοί που παίρνουν τον πνευματικό κόπο κάποιου και τον πουλάνε ως δικό τους για τα κλικ, δίχως καμία άδεια και αφήνουν στην ευχέρειά μου οποιαδήποτε νομική κίνηση εναντίον τους (που δεν έκανα ποτέ, αν και υπήρξαν πολλές και σοβαρές αφορμές). Αλλά το να δημοσιεύει συνέντευξή σου ιστοσελίδα όπως το «Μακελειό» (και να την παρουσιάζει ως «δική του», άρα να αφήνει να εννοηθεί πως έχει τη συναίνεσή σου, κάτι που αποτελεί το βασικό πρόβλημα με τις αναδημοσιεύσεις τέτοιου είδους), είναι ένα πολύ, πάρα πολύ σοβαρό θέμα. Θεωρώ πως το ίδιο νιώθει ο Dimosthenis Christopoulos που μου είχε κάνει τις ερωτήσεις (και, φυσικά, δεν εργάζεται στο συγκεκριμένο μέσο).
Καλώ δημοσίως την Εφημερίδα "Μακελειό" να προχωρήσει άμεσα σε διαγραφή του συγκεκριμένου, κλεμμένου άρθρου, εντός 24 ωρών από τη δημοσίευση αυτού του κειμένου.
Όταν τελειώνει η μουσική ακούς τις σκέψεις σου. Σήμερα δεν έχει μπάλα να τις σκεπάσει, το μυαλό σου δεν βρίσκει περισπασμούς. Και το μυαλό σου είναι γεμάτο με μαύρα, στοιχειωτικά ουρλιαχτά. «Οι Παοκτσήδες φασίστες». «Οι Παοκτσήδες ρατσιστές». «Οι Παοκτσήδες ναζί». Πώς να διαχειριστείς το δάχτυλο που σου κουνάνε όσοι σε θεωρούσαν ως τώρα βράχο, κάστρο απόρθητο της προσφυγιάς, της αλληλεγγύης, της πατρίδας κάθε άπατρι, πώς να εξηγήσεις πρώτα στον ίδιο σου τον εαυτό και μετά στους τριγύρω πώς ο κόσμος για όποιον δεν έχει κόσμο να του ταιριάξει, πώς το καταφύγιο των καταραμένων αυτής της γης μπλέκεται, έστω και καταχρηστικά απ’ τους ανθρωπολεκέδες που το χρησιμοποιούν ελλείψει προσωπικότητας, στον χορό των τεράτων που έχει στηθεί στην πόλη.
Ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἐθνῶν δὲ μετριέται μὲ τὸ στρέμμα.
Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ τὸ αἷμα.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.