Σαν σήμερα, πριν από είκοσι ένα χρόνια, η Άννα παθαίνει γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση το πρωί (ναι, όλα έτσι τα θυμόμαστε, «με είχε πιάσει το πρωί του ματς με την Καστοριά που βγήκαμε Ουέφα», λέει στους γαστρεντερολόγους) και το απόγευμα ο ΠΑΟΚ επιστρέφει στην Ευρώπη μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια. Για να το γιορτάσουμε, διακόπτουμε αγώνα στον οποίο προηγούμαστε με 6-0 στο 87’ και κινδυνεύουμε με τιμωρία, επειδή είμαστε ΠΑΟΚ. Βριζόμαστε οι έξω με τους μέσα, πέφτουν αντικείμενα από την κερκίδα στους εισβολείς, οι οποίοι ζητάνε και φανέλες από τους παίκτες, ο διαιτητής κοιτάζει αμήχανος, αλλά οι φιλοξενούμενοι είναι ΠΑΟΚ κι αυτοί και δεν διαμαρτύρονται, όπως θα έκαναν, λόγου χάρη, σημερινοί συνάδελφοί τους. Με πολύ κόπο μαζεύουμε τους μπερδεμένους από το χορτάρι και τους πείθουμε να μείνουν απ’ έξω, περιμετρικά, για να παιχτούν κάτι δευτερόλεπτα και να λήξει τυπικά ο αγώνας, στον οποίο θέλουμε μόνο νίκη για να πάμε στην Τρνάβα, το Λονδίνο και τη Μαδρίτη και να ξαναδούμε ευρωπαϊκή ομάδα μετά τη μεγαλύτερη απουσία στην ιστορία μας. Πιο ΠΑΟΚ απόγευμα δεν έχει να ζήσεις από εκείνη την Κυριακή, 25 Μαΐου 1997, τη μέρα που ξεκίνησε το ωραιότερο καλοκαίρι μας -το πιο κοντινό που φτάσαμε σε Πρωτάθλημα, πριν τη φετινή ανακατωσούρα, ήταν εκείνη η ευρωπαϊκή έξοδος.

Όταν αναγνωρίζεται η πραγματική σου αξία. Κυριολεκτικά.

Ήμουν ο πιο ενημερωμένος άνθρωπος στον μικρόκοσμο των Θεσσαλονικιών κολλημένων με την κινηματογραφική μουσική. Δεν υπήρχε ακόμα το ίντερνετ στη σημερινή του μορφή, να βρίσκεις τα πάντα με μία-δυο λέξεις στο Google, οπότε η γνώση ήταν προαπαιτούμενο για να τα βάλεις με τους πελάτες που αγόραζαν σάουντρακ και ζητούσαν ό,τι μπορείς να φανταστείς, από την πρώτη ταινία που φτιάχτηκε ποτέ μέχρι τα τελευταία μπλοκμπάστερ που παίζονταν στα σινεμά.

Το ντοκουμέντο της θρυλικής (μια που έγινε «Στο Κόκκινο» και υπό την αγωνιώδη προσπάθεια της «κόκκινης» παρουσιάστριας να απαντήσουμε έστω σε μία ερώτηση με στοιχειώδη σοβαρότητα) εκπομπής της προηγούμενης Παρασκευής, κομπλέ με τους Last Drive ενδιάμεσα ως ιδανικό σάουντρακ της κουβέντας. «Κουβέντας», τέλος πάντων, ας την πούμε κι έτσι. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε ραδιοφωνικό στούντιο ως καλεσμένος, το τρακ έφτασε σε δυσθεώρητα επίπεδα, αλλά τα κατάφερα. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον. Μου ξέφυγε εκείνο το «ένσταση» λόγω του άγχους, που εγώ «έφεση» ήθελα να φωνάζω αλλά οι σφυγμοί ήταν ανεβασμένοι, και ένα ορθογραφικό λάθος που δεν θα το πάρει χαμπάρι κανείς. Κατά τα λοιπά, ακούστε μόνοι σας και μόνες σας, εσείς θα το κρίνετε.

Τα πρώτα δεκαέξι λεπτά του ακουστικού περιλαμβάνουν ειδήσεις, ανταπόκριση από τη Βουλή και την Aleka Zoumi να συκοφαντεί εμένα και τον Yannis Androulidakis πως, δήθεν, «έχουμε αργήσει», ενώ εμείς είχαμε φτάσει στο στούντιο πολύ πριν τη συμφωνημένη ώρα και απλώς αυτή δεν μας έβλεπε λόγω των καπνογόνων που είχαν ανάψει απ’ έξω οι φανατικοί οπαδοί μας. Συνεπώς, όποιος δεν θέλει να ακούει ειδήσεις και συκοφαντίες πάει απευθείας στο 16ο λεπτό του αγώνα και το πιάνει ως το τέλος. Καλό ήταν, να το ξανακάνουμε -την επόμενη φορά μπορεί να απαντήσουμε και για το φάιναλ-φορ.

H εκπομπή ΕΔΩ

Την τελευταία τετραετία έχω χάσει στο Παλατάκι παιχνίδια μπάσκετ μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, που προσπάθησα να τα πατσίσω με δύο εκδρομές εκτός έδρας. Συνεπώς, δικαιούμαι να ισχυρίζομαι ότι γνωρίζω καλά το ήθος του Μπάνε Πρέλεβιτς και της υπόλοιπης διοίκησης κι όλα αυτά που ακούγονται στην πιάτσα για δήθεν «στήσιμο» της ομάδας να κάτσει να χάσει ένα από τα δύο ματς με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και να μην σκουπίσει τη σειρά με 0-3 για να δώσει δύο εντός έδρας μετά στο Παλατάκι είναι τουλάχιστον κακοήθειες. Εδώ που τα λέμε, και να θέλουν να χάσουν από αυτό τον Παναθηναϊκό, δεν μπορούν.

Οι περισσότεροι αγνοούν τη διαφορά ανάμεσα στις λέξεις «κλοπή» και «ληστεία». Ειδικά οι δημοσιογράφοι, αν λάβεις υπόψη τα άρθρα για «ήσυχους ληστές» ή για «κλοπές σε τράπεζες», όπου τα μπερδεύουν εντελώς. Είναι απλό να τα ξεχωρίσεις: Ληστεία έχουμε όταν ο δράστης χρησιμοποιεί ή απειλεί να χρησιμοποιήσει βία και όταν η πράξη γίνεται με την παρουσία του θύματος, δηλαδή αν σου βάλω ένα μαχαίρι στο λαιμό και σου πάρω το πορτοφόλι είμαι ληστής. Αν αφήσεις το πορτοφόλι και κοιτάζεις αλλού και το αρπάξω, είμαι κλέφτης.

Έμπαινα για πρώτη φορά σε πούλμαν αποστολής ποδοσφαιρικής ομάδας. Στα τοπικά ματς, οι παίκτες του χωριού μου μετακινούνταν στα εκτός έδρας με αυτοκίνητα και χωνόμουν στην πίσω θέση, όπου ήταν συνοδηγός ο πατέρας μου ως πρόεδρος ή γραμματέας ή τι διάολο ήταν εκείνα τα χρόνια, στην αγκαλιά των ποδοσφαιριστών των ήδη ντυμένων με την κιτρινόμαυρη στολή του Α.Ο. Νέας Καρβάλης, καμιά φορά σε καρότσες αγροτικών με άλλους πιτσιρίκους ή το πράσινο Σιτροέν Πόνι του κυρ-Γιάννη όπου χωρούσαμε όλοι, όσοι και να ήμασταν, και μας έβλεπαν οι ντόπιοι να βγαίνουμε από πίσω και να μην τελειώνουμε, φωνάζοντας στη διαδρομή συνθήματα τύπου «το γκολάκι δεν αργεί, έρχεται με γιωταχί» ή «Καρβάλη ολέ, ομάδα του Πελέ» και τέτοια καθυστερημένα, που αν πέφταμε σε εκδρομικό πούλμαν του ΠΑΟΚ στη διαδρομή μπορεί να μας έδερναν για προσβολή της οπαδικής τιμής και κουλτούρας.

Πριν είκοσι πέντε χρόνια με έκανες να νιώσω «μεγάλος», επειδή δεν υπήρχε μικρότερος από εσένα ανάμεσά μας. Και πριν κάτι μήνες με έκανες να νιώσω εγώ πιτσιρικάς, με δυο κουβέντες, επειδή στη διάρκεια με ξεπέρασες. Και μου άλλαξες τη ζωή, μου άνοιξες τα μάτια σε ένα λεπτό κουβέντας. Πρόλαβες να με δεις να ακολουθώ τη συμβουλή σου. Δεν πρόλαβα να σε ευχαριστήσω. Θα γίνει κι αυτό. Κράτα μια θέση κοντά σου.

Και ξεκουράσου, όσο μπορείς, μια ζωή παρόντας, μια ζωή πρώτη γραμμή, μια ζωή όρθιος. Μια ζωή ΠΑΟΚ. Είμαι περήφανος που την τελευταία φορά μου χάρισες την αγκαλιά σου.

Καλό ταξίδι, Μάγκα. Τα υπόλοιπα από κοντά.