Είχαμε φτάσει ήδη τις πέντε ώρες όρθιοι, χορεύοντας στο Πράιντ Παρκ και προσπαθώντας να αποφύγουμε με αγκωνιές τους μεθυσμένους Εγγλέζους, λίγο πριν τους συλλάβουν οι σεκιουριτάδες που τους κουβαλούσαν τέσσερις μαζί έξω από το γήπεδο. Είχαν παίξει ένα γεμάτο δίωρο, που ακολούθησε τους !!! και τον Μπεν Χάρπερ με την πολύχρωμη, υπέροχη κουστωδία του, ζαλιζόμασταν από το πολύωρο ταξίδι προς την πόλη της συναυλίας που ξεκινήσαμε πιστεύοντας ότι την έλεγαν «Ντέρμπι» αλλά φτάνοντας μάθαμε πως λέγεται «Ντάρμπι» και πάθαμε πολιτισμικό σοκ, είχαμε πιει, είχαμε γλεντήσει όσο λίγες φορές στη ζωή μας, είχαμε φάει και μια ελαφριά βροχούλα από εκείνες τις ρομαντικές της αγγλικής εξοχής που βλέπεις στις ταινίες εποχής να βγαίνουν η Λαίδη με την υπηρέτρια να της κρατάει την ομπρέλα, αλλά αντέχαμε. Αντέχαμε, όσο άντεχαν κι αυτοί.
Πάνω από τριάντα χιλιάδες άνθρωποι, δηλαδή περίπου τo 10% του πληθυσμού της Ισλανδίας, βρέθηκαν στις κερκίδες για να παρακολουθήσουν την Εθνική τους Ομάδα. Ένας στους δέκα κατοίκους της χώρας. Σαν να λέμε πως βρέθηκαν μαζί στο ίδιο γήπεδο ένα εκατομμύριο Έλληνες. Ή τέσσερα εκατομμύρια Αργεντινοί. Ή οκτώ εκατομμύρια Γερμανοί. Ή εκατόν ενενήντα οπαδοί του Ηρακλή.
«Έχω πονοκέφαλο».
«Πού να τραβιόμαστε τώρα στην άλλη άκρη της πόλης».
«Θα βρέξει».
«Κάνει κρύο».
«Είμαι κουρασμένος από τη δουλειά».
«Το δείχνει και η τηλεόραση».
«Πού να τρέχω στο γήπεδο με το παιδί».
Στην εποχή της ύφεσης του ισλανδικού ποδοσφαίρου, η οποία ορίζεται χονδρικά ως τα χρόνια πριν το 2011, ήταν πολύ δύσκολο να κάνεις οποιονδήποτε να ενδιαφερθεί για την Εθνική Ομάδα. Οι Ισλανδοί είναι σχετικά απαθείς -θεωρούν ως «αντικυβερνητική διαδήλωση» το να μαζευτούν και να πετάξουν γιαούρτια στο Κοινοβούλιο. Δεν βοηθούσαν και τα αποτελέσματα της ποδοσφαιρικής τους ομάδας, ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις που τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο λιγότερο κακό.
O André Carrillo και ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ του ΠΑΟΚ José "Índio" Sátiro do Nascimento αγωνίστηκαν μαζί στην Alianza Lima το 2007.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.