Η μοναδική «μικρή» χώρα που έχει κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο (δύο φορές) είναι η Ουρουγουάη. Κέρδισε τo πρώτο Μουντιάλ της ιστορίας, το οποίο είχε φιλοξενήσει αριθμώντας, τότε, λίγο περισσότερους από δύο εκατομμύρια κατοίκους, όσους και το 1950, τη χρονιά που έγραψε το σπουδαιότερο έπος στην ιστορία του Παγκόσμιου Ποδοσφαίρου, το «Μαρακανάσου»:
Αντί να στείλουν 16 ομάδες στο Μουντιάλ, καλύτερα να έστελναν 16 μπάντες σε ένα μεγάλο, μετακινούμενο φεστιβάλ. Μία από κάθε χώρα που προκρίθηκε από τους ομίλους. Τι θα προτιμούσες: Γαλλία-Αργεντινή ή τους Dulce de Leche να ανοίγουν τους Gojira με το Χταπόδι; Ουρουγουάη-Πορτογαλία ή τους Adamantine και μετά ένα ασύλληπτο γλέντι με τους Vela Puerca; Ισπανία-Ρωσία ή τις Lucidvox και τους Ska-P να χοροπηδάνε ως το πρωί; Κροατία-Δανία ή τους Pasi με τον King Diamond; Βραζιλία-Μεξικό ή τις Butcherettes και μετά τους Sepultura (τους κανονικούς) να σου σπάνε τον σβέρκο; Βέλγιο-Ισπανία ή τους dEUS με τους εξωφρενικούς κάγκουρες Loudness; Σουηδία-Ελβετία ή να κουφαθείς με τους Dark Tranquillity και τους Coroner; Κολομβία-Αγγλία ή τη Shakira (με ωτασπίδες, έστω) και τους Iron Maiden; Οκ, γούστα είναι αυτά.
Βάζει μπρος ο θείος, χώνει και την κασέτα στο κασετόφωνο. Εκείνη την κασέτα την άσπρη, τη σαράντα πόντους, άντε τώρα να το εξηγήσεις για ποια κασέτα μιλάμε, που ήθελε τέσσερις για να τη βάλουν στη θήκη, δύο να την κρατάνε και δύο για να τη σπρώχνουνε. Ντουγκ τουρουρούνγκ, κάτι ήχοι από έντερα, κάτι σαν να τρίζουν σπληνάντερα ακούστηκαν, όπα, λέω, μπλακ μέταλ ο θείος, σόλο καφρίλα η κασέτα, ρε τι πράματα είναι αυτά, τσάμπα το πήρα το γουόκμαν με το Arise, εδώ έχουμε νέο είδος του μέταλ που το ακούνε και τα γηροκομεία, ντεθ μέταλ κυριολεκτικό. Αλλά ήταν ψάρωμα, η μέταλ εισαγωγή σταμάτησε απότομα κι άρχισε ένας βαρύτονος την κλάψα: Τα μαύρα μάτια σου/ Όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε.
Μέσα, στην τηλεόραση, παίζει για τεσσαρακοστή δεύτερη φορά σήμερα ο Φερδινάνδος. Δεν πλησιάζεις. Αν πας να αλλάξεις κάτι, η Λιλιγκάνα θα σου ορμήξει σαν ταύρος, τώρα που έμαθε από την ταινία πώς ορμάνε οι ταύροι (όχι ο Φερδινάνδος, αυτός είναι καλός). Στο μπαλκόνι, στο λάπτοπ που νεκραναστήθηκε στην ώρα του για το Μουντιάλ, παίζει όχι Μουντιάλ αλλά το Big Little Lies. Μας έκατσε βαρύς ο αποκλεισμός του Μέχικο για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια στη φάση των 16, όπως είχε συμβεί και το 2014 και το 2010 και το 2006 και το 2002 και το 1998 και το 1994, όπως θα είχε συμβεί και το 1990 αν δεν μας τιμωρούσε η άκαρδη ΦΙΦΑ για ένα σκανδαλάκι της πλάκας. Σπουδαία μίνι-σειρά, κολλήσαμε με την Άννα και είδαμε τέσσερα ολόκληρα επεισόδια μαζεμένα, αφήνοντας τρία για σήμερα, στην περίπτωση που οι Εγγλέζοι κάνουν καμία πλάκα στο δεύτερο μεγαλύτερο φαβορί του Παγκόσμιου Κυπέλλου και πέσω πάλι σε κατάθλιψη.
Για τους λάτρεις της στατιστικής, ο προπονητής του Βελγίου με το σκορ στο 0-2 έβγαλε από το παιχνίδι το δικό του #14 (Dries Mertens) και τον Yannick Carrasco, βάζοντας στο ίδιο λεπτό τους Marouane Fellaini και Nacer Chadli, δηλαδή τους σκόρερς της ισοφάρισης και του νικητήριου γκολ, αντιστοίχως.
«Ρε καραγκιόζη, πλάκα μας κάνεις», σκέφτηκε φωναχτά η Άννα μόλις μπήκε στην κουζίνα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θεώρησα πως αναφερόταν σ’ εμένα, αν και δεν με είχε συνηθίσει σε τέτοια φρασεολογία. «Τι έπαθες πάλι», φώναξα από το γραφείο, όπου είχα βιδωθεί με το φρέσκο «Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι» επί μέρες και σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα και περίπτερο. Δεν μου απάντησε, αλλά συνέχισε να φωνάζει «δες, δες τον κάφρο, δες τον γελοίο τι έχει κάνει, ε, δεν αντέχω άλλο» και τέτοια ακαταλαβίστικα. Αναγκάστηκα να αφήσω τα ακουστικά και να πάω, απρόθυμα και βαριεστημένα, να ελέγξω τι είχε συμβεί.
Στην πιο καμένη σειρά όλων των εποχών, οι Flight Of The Conchords τραγουδούν (και οπτικοποιούν) το έπος «Robots» («The Humans Are Dead»). Πέρα από τους εφιαλτικούς του στίχους για το δυστοπικό μέλλον της ανθρωπότητας, το τραγούδι αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη καγκουριά τους, ανάμεσα σε πολλές, πάρα πολλές καγκουριές που σου προκαλούν μόνιμες βλάβες στον εγκέφαλο αν δεις και τις δύο σεζόν που έφτιαξαν για το ΗΒΟ.
«Orientales, la Patria o la Tumba!»
Όσες φορές έχει τραγουδήσει ένας Ουρουγουανός τον Εθνικό Ύμνο της χώρας του, έχει ξεκινήσει με αυτό το στιχάκι: «Ανατολικοί, η πατρίδα μας ή η Τούμπα»!
Η ανεξαρτησία του κομματιού γης ανάμεσα στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, στις αρχές του 19ου αιώνα, έφερε τα σύνορα της χώρας ανατολικά του Ποταμού Ουρουγουάη (Río Uruguay). Έτσι, οι «Orientales», δηλαδή οι κάτοικοι της περιοχής ανατολικά του ποταμού, απέκτησαν τη δική τους, ανεξάρτητη χώρα, μετά από τους πολέμους με τους Πορτογάλους και τους Ισπανούς αποικιοκράτες και αργότερα με τους μεγάλους γείτονες, Βραζιλία και Αργεντινή.
Και μόνο που με ρωτάτε κάποιοι «αν έχω δώσει συνέντευξη στο Μακελειό» με προσβάλλετε. Όχι, δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να πέσω τόσο χαμηλά. Μέσα «ενημέρωσης» όπως το συγκεκριμένο έχουν την απόλυτη καταδίκη μου -ντρέπομαι και μόνο που χρειάζεται να απαντήσω. Αλλά, όταν με παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας μου και με ρωτάει αγχωμένος «αν έχω σχέσεις με ακροδεξιούς» επειδή τον ενημέρωσε κάποιος πως «δίνω συνεντεύξεις σε ακροδεξιούς», αυτομάτως το ζήτημα με απασχολεί σοβαρά.
Είναι σαφές πως, πέρα από όποιον χαρακτηρισμό μπορώ να αναφέρω σχετικά με τις απόψεις που διακινούνται από το «Μακελειό» και κάθε παρόμοια ιστοσελίδα, οι τύποι είναι κλέφτες. Ξεκάθαρα και σαφέστατα. Η νομοθεσία είναι απλή: Χρειάζεται έγγραφη άδεια για οποιαδήποτε αναδημοσίευση. Δεν αναφέρομαι στις κοινοποιήσεις του Facebook, όπου είναι ξεκάθαρη η προέλευση και φυσικά δεν αναφέρομαι στα κείμενα που υπάρχουν δεξιά κι αριστερά από απλούς αναγνώστες που δεν έχουν κάποιο οικονομικό όφελος -αυτό έλειπε.
Υπάρχουν, όμως, αρκετοί που παίρνουν τον πνευματικό κόπο κάποιου και τον πουλάνε ως δικό τους για τα κλικ, δίχως καμία άδεια και αφήνουν στην ευχέρειά μου οποιαδήποτε νομική κίνηση εναντίον τους (που δεν έκανα ποτέ, αν και υπήρξαν πολλές και σοβαρές αφορμές). Αλλά το να δημοσιεύει συνέντευξή σου ιστοσελίδα όπως το «Μακελειό» (και να την παρουσιάζει ως «δική του», άρα να αφήνει να εννοηθεί πως έχει τη συναίνεσή σου, κάτι που αποτελεί το βασικό πρόβλημα με τις αναδημοσιεύσεις τέτοιου είδους), είναι ένα πολύ, πάρα πολύ σοβαρό θέμα. Θεωρώ πως το ίδιο νιώθει ο Dimosthenis Christopoulos που μου είχε κάνει τις ερωτήσεις (και, φυσικά, δεν εργάζεται στο συγκεκριμένο μέσο).
Καλώ δημοσίως την Εφημερίδα "Μακελειό" να προχωρήσει άμεσα σε διαγραφή του συγκεκριμένου, κλεμμένου άρθρου, εντός 24 ωρών από τη δημοσίευση αυτού του κειμένου.
Όταν τελειώνει η μουσική ακούς τις σκέψεις σου. Σήμερα δεν έχει μπάλα να τις σκεπάσει, το μυαλό σου δεν βρίσκει περισπασμούς. Και το μυαλό σου είναι γεμάτο με μαύρα, στοιχειωτικά ουρλιαχτά. «Οι Παοκτσήδες φασίστες». «Οι Παοκτσήδες ρατσιστές». «Οι Παοκτσήδες ναζί». Πώς να διαχειριστείς το δάχτυλο που σου κουνάνε όσοι σε θεωρούσαν ως τώρα βράχο, κάστρο απόρθητο της προσφυγιάς, της αλληλεγγύης, της πατρίδας κάθε άπατρι, πώς να εξηγήσεις πρώτα στον ίδιο σου τον εαυτό και μετά στους τριγύρω πώς ο κόσμος για όποιον δεν έχει κόσμο να του ταιριάξει, πώς το καταφύγιο των καταραμένων αυτής της γης μπλέκεται, έστω και καταχρηστικά απ’ τους ανθρωπολεκέδες που το χρησιμοποιούν ελλείψει προσωπικότητας, στον χορό των τεράτων που έχει στηθεί στην πόλη.
Ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἐθνῶν δὲ μετριέται μὲ τὸ στρέμμα.
Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ τὸ αἷμα.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.