Στο μπαλκόνι είχε μια σακούλα με μισοκαθαρισμένα σπανάκια και μια παντόφλα. Κάτω, στην τσιμεντοστρωμένη αυλή, έξι μέτρα απόσταση από το χαμηλό κάγκελο του πατρικού μου, βρήκαμε την άλλη παντόφλα, ένα στραβωμένο μαχαίρι και το αίμα της. Ανεβήκαμε πάλι. Δεν έστεκε τίποτα. Σπανάκι, παντόφλα, μαχαίρι, αίμα.
Αγόραζα ένα δίσκο κάθε Σάββατο πρωί, που πήγαινα δήθεν να βοηθήσω τη μάνα μου στη λαϊκή και εξαφανιζόμουν για να χωθώ στο ωραιότερο μουσείο που έχει φτιάξει ποτέ ο άνθρωπος για να τιμήσει τον πολιτισμό του, στο δισκάδικο, ανάμεσα σε τέρατα, κοφτερά δόντια, αίματα και σύμβολα ακατανόητα που έπρεπε να αποκωδικοποιήσω. Anthrax, Megadeth, Sodom, Kreator, «μην κολλάς με το thrash, κάνε μια στάση και άκου Iron Maiden, από αυτούς ξεκίνησαν όλα». Ώσπου τα κατάπια όλα και έφτασα να αγοράσω τον δίσκο που πάντα ήθελα να αγοράσω αλλά δεν το τολμούσα, επειδή ήταν μικρός. Μόλις 28 λεπτά.
Ποδαρίλα, βαρεμάρα, νύστα, μεσημέρι μετά τις υπηρεσίες, έξω το τοπίο λευκό όσο πάει το μάτι σου. “Λευκά κελιά”, θυμάμαι που σκεφτόμουν τις πρώτες μέρες της θητείας στον Έβρο. Και θύμωνα με τον εαυτό μου που δεν είχα πάρει μαζί την κασέτα του Γιάννη, με τα Λευκά Κελιά των Clown και τους Πίσσα Και Πούπουλα και τους Deus Ex Machina και όλα τα ωραία που μου είχε γράψει ο κολλητός της Σχολής, που του ‘λαχε να γυρίσει μια μέρα σπίτι στην Κασσάνδρου και να το βρει ανοιγμένο και τα κλοπιμαία να είναι οι γραμμένες κασέτες του, απίστευτος ο κλέφτης και φιλόμουσος, του είχε πάρει ένα τζάκετ και τις κασέτες τις TDK με πανκιές και διάφορα άλλα υποχθόνια ακούσματα.
«Δεν υπάρχει περίπτωση να με κλέβατε, είχα οργανώσει το τέλειο σύστημα», διαμαρτυρόταν με οργή ο γέρος μου και έπιανε την μπύρα αράζοντας πίσω στην καρέκλα του, για να αναπαραστήσει στο μυαλό του το όργιο αστυνόμευσης που είχε σχεδιάσει για να μας ελέγχει. Τριάντα, σχεδόν, χρόνια μετά, η αποκάλυψη τον είχε σοκάρει.
Στη «Σαμάνθα», το δισκάδικο από όπου έφτιαξα το μεγαλύτερο μέρος της δισκοθήκης μου, ζήτησα «όλους τους δίσκους των Metallica». Ο ξανθός τύπος, που έμελλε να του κάψουμε ως παρέα κάθε εγκεφαλικό κύτταρο τα επόμενα χρόνια με τις παραγγελιές μας, μου πρότεινε κι αυτός με τη σειρά του «κάτι πιο ήρεμο», όταν απάντησα καταφατικά στην ερώτηση «για σένα τους θες»; Πήρα τελικά μόνο το «Master Of Puppets» την πρώτη φορά και πέρασα απέναντι, σε έναν μαγικό, ονειρικό και ταυτόχρονα εφιαλτικό κόσμο, όπου όλα έχουν νόημα και τίποτα δεν έχει νόημα έξω απ’ αυτόν. Το σάουντρακ της ζωής μου μόλις είχε γράψει το πρώτο του κεφάλαιο.
Τι έχει προσφέρει κάθε χώρα, από αυτές που συμμετέχουν στο Μουντιάλ, στην ιστορία του ΠΑΟΚ, σε παίκτες και συμμετοχές;
Η κουλτούρα του ρουφιάνου είναι μια κατάρα που σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή. Είσαι αυτός που πάει στη μαμά και λέει «ο αδερφός μου έσπασε το παιχνίδι του». Είσαι αυτός που καρφώνεις τους συμμαθητές του τελευταίου θρανίου στον δάσκαλο. Είσαι αυτός που δίνεις στον καθηγητή τον παραδιπλανό σου που αντιγράφει.
Δεν το είχα εκτιμήσει στο Δημοτικό, όταν μας το έπαιζε ο δάσκαλος, ο κύριος Ανέστης, όποτε είχαμε Μουσική. Τι να εκτιμήσω, εδώ που τα λέμε, όταν περνάς ολόκληρη ΣΤ’ Δημοτικού θαλασσοδαρμένος στους ωκεανούς του μέταλ προσπαθώντας να αποφασίσεις σε ποια όχθη του θα βγεις, το χρυσαλιφούρφουρο, ο Φύστικος, η Ρόζα Ροζαλία και ο δόκτωρ Δρακατόρ δεν αποτελούν κίνητρο να αράξεις στο δωμάτιό σου να βγάλεις γούστα με τη μουσική. Αλλά τον ενσωμάτωσα τον δίσκο, τον έβαλα μέσα μου κι ας μην το είχα καταλάβει τότε.
Δυστυχώς, στο μπάσκετ δεν γίνεται να χάσει μία ομάδα όταν είναι πολύ καλύτερη από την αντίπαλό του. Ειδικά σε σειρές που κρίνονται στις τρεις νίκες, δεν υπάρχει περίπτωση. Αν είσαι πολύ καλύτερος από τον άλλο, θα κερδίσεις. Αν έχεις απέναντί σου κάποιον πολύ καλύτερό σου, θα χάσεις.
To μεγαλύτερο φαβορί για την κατάκτηση του φετινού Μουντιάλ είναι η Σουηδική Αραβία, τουλάχιστον σύμφωνα με την άποψη του μεγαλύτερου ποδοσφαιράνθρωπου της χώρας, του Σεΐχη Αλ-Στεφάν Αμπντουλκλαούς, αλλά και του δίδυμου αδερφού του, Σεΐχη Αλ-Ατανάς Αμπντουλκλαούς, προέδρου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και γενικού γραμματέα, αντίστοιχα.
Είχαμε πέσει σ’ ένα χαντάκι με το Γκολφάκι της μάνας του Χρήστου. Το αυτοκίνητο είχε πλαγιάσει, εμείς ακουμπούσαμε το χωράφι από τα ανοιχτά δεξιά παράθυρα, αλλά ο Καβαλέρα δε σταματούσε από το κασετόφωνο να ουρλιάζει. Ματωμένοι, ζαλισμένοι και οι τέσσερις από το χτύπημα, αντί να βγούμε αμέσως και να τσεκάρουμε τι ακριβώς μας είχε συμβεί, μείναμε στις θέσεις μας και συνοδεύσαμε τον Βραζιλιάνο ήρωά μας στον επίλογο του αριστουργήματος που είχαμε ανακαλύψει εκείνο το Καλοκαίρι:
Για το αφιέρωμά μας στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, η ιστοσελίδα isovitis.gr ταξίδεψε στις 32 χώρες που συμμετέχουν και πήρε ισάριθμες συνεντεύξεις από τους προέδρους κάθε ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Η παρουσίαση θα γίνει βάσει των ομίλων της πρώτης φάσης, ξεκινώντας από τον πρώτο όμιλο και τη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Ντμίτρι Κοντόνοφ Σλαπιδίγεβιτς (σ.σ. στη φωτογραφία του άρθρου με τη γενική γραμματέα της ομοσπονδίας, Γκαλίνα Σέρκοβα-Στολίτσναγια), ο οποίος είναι υπεύθυνος για την ποδοσφαιρική ομάδα της χώρας.
Άντε ρε από ‘δώ που θα με πείτε και Majdan, παλιοχαρακτήρες. Και πού να ξέρατε πόσα «όχι» έχω πει ως τώρα σε συνεντεύξεις, για σελίδες και ραδιόφωνα και τηλεοράσεις -ναι, αλήθεια, μέχρι και τα μούτρα μου στο γυαλί ζήτησαν κάποιοι, ιδέα δεν έχουν πού πήγαν να μπλέξουν, αλλά είναι τυχεροί που δεν μου αρέσουν οι κάμερες. Μια σούμα, όσο μπόρεσα, των κειμένων που υπάρχουν σε διάφορα σημεία του διαδικτύου:
Όταν πάρθηκε η απόφαση για «ανανέωση» του μαγαζιού, δηλαδή να το γυρίσουμε σε ακόμα μεγαλύτερη κουλτούρα από την ήδη υπάρχουσα που μας είχε φτάσει να χαρακτηριζόμαστε ως «το καλύτερο εστιατόριο της πόλης», δεν είχαμε ιδέα τι μας περίμενε. Άλλαξε ο κατάλογος, άλλαξαν τα τραπεζομάντιλα, άλλαξαν τα ποτήρια, τα σερβίτσια, μας βάλανε και μια μοβ ποδιά που αποδείχτηκε μεγάλη καβάντζα για τα τσιγάρα, άλλαξαν όλα, εκτός, φυσικά, από εμάς.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.