Κι όμως, και οι έντεκα βασικοί της Εθνικής Ισλανδίας ήταν ψαράδες πριν ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο. Ο τρόπος με τον οποίο έπιανε ο Χάνες τις ρέγγες που του πετούσαν μέσα από την ψαρόβαρκα στο Ισαφιόρουρ, χωρίς να του πέφτει κάτω καμιά, οδήγησε τον προπονητή των Ισλανδών να τον εκπαιδεύσει για τερματοφύλακα. Τα ξαδέρφια από το Ντιουπιβόγκουρ, Άρον και ο Εμίλ, δεινοί κυνηγοί στην ανοιχτή θάλασσα, κλήθηκαν να στελεχώσουν τις ακραίες θέσεις των κυνηγών στην ισλανδική Εθνική. Λίγο νοτιότερα, στην ιχθυόσκαλα του Πορλάκσοφν, ανακαλύφθηκε ο πιτσιρικάς Άλφρεντ που κλοτσούσε με τα πόδια τις ψαροκασέλες και τις έβαζε στη θέση τους με κλειστά μάτια, για να παίξει ως σέντερ φορ. Στα ψαρομάγαζα του Ρέικιαβικ, εκεί όπου παστωνόταν η ρέγγα για να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, ο Κάρι και ο Ράγκναρ ήταν γνωστοί για την αμίμητη τεχνική τους στο πάστωμα, όπου πηδούσαν ψηλά και χτυπούσαν τα απλωμένα ψάρια με τα κεφάλια, αυξάνοντας την παραγωγικότητα της μονάδας, κερδίζοντας τις δύο θέσεις των σέντερ μπακ. Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, στο Όλαφσβικ, ο νεαρός Μπίρκιρ εντυπωσίασε τον εκλέκτορα με την ικανότητά του να χτυπάει με τα πόδια τα δολώματα και να τα βάζει στα κουτιά τους από την προκυμαία στη βάρκα και πήρε τη θέση του στην επίθεση και ο Γιόχαν από το Μπόργκαρφιορντουρ βρέθηκε δίπλα του, ως καπετάνιος του καϊκιού στο οποίο τα ψάρια πήγαιναν από τα δίχτυα στις κασέλες με ανάποδα ψαλίδια για να μην χάνεται χρόνος. Ο Χόρντουρ και ο άλλος Μπίρκιρ, οι γνωστότεροι ψαροκαλαμάδες του Ράουφαρχορν, τοποθετήθηκαν στα άκρα της άμυνας, για να δώσουν υπόσταση στον πιο κλασικό τρόπο επίθεσης των Ισλανδών, δηλαδή τα μακρινά χτυπήματα πλαγίου άουτ, πετώντας την μπάλα δυνατά προς την περιοχή όπως ακριβώς πετούσαν τα καλάμια τους στον Ατλαντικό. Την ομάδα συμπλήρωσε ο Γκίλφι, ο ψαράς και λιμενεργάτης από το Χβάμσταγκι, που μπορούσε να φορτώσει και να ξεφορτώσει καΐκια σε χρόνο-ρεκόρ, με χέρια και πόδια. Αυτή ήταν η Εθνική Ισλανδίας πριν από έναν αιώνα και κάτι, που στελεχώθηκε από έντεκα ψαράδες και αποδείχτηκε πως όλοι τους, τελικά, ήταν άχρηστοι για ποδόσφαιρο και δεν μπορούσαν να αλλάξουν μια μπαλιά μεταξύ τους και ξαναγύρισαν στο ψάρεμα. Οι σημερινοί καμία σχέση με δαύτους, μια χαρά το πήγαν το ματς, χάσανε δύο πόντους από τους γελοίους κλαρινογαμπρούς της Αργεντινής αλλά όλος ο κόσμος είδε ποιος θα το σηκώσει στο τέλος -και θα το γιορτάσει με τη μεγαλύτερη γιορτή ρέγγας που έχει γίνει ποτέ.
Οι γείτονες είχαν όλους τους δίσκους των Scorpions, με τελευταίο, τότε, το «Love At First Sting». Ανάμεσα σε Deep Purple, Pink Floyd, Τζιμάκο και διάφορα ροκ της εποχής, που μου επέτρεπαν να σκαλίζω τις μέρες που έμενα σπίτι τους μετά το σχολείο ως να γυρίσει η μάνα μου από τη δουλειά το απόγευμα και με τον μόνιμο εφιάλτη μην έχουν Τουρλού, που το σιχαινόμουν, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα φαγητά της κυρά-Ελισσάβετ που τα ‘φτιαχνε ωραία. Δεν είχα, πλέον, ανάγκη να πηγαίνω εκεί, είχα μεγαλώσει και έμενα σπίτι μόνος μου, αλλά έβρισκα αφορμές για να επισκέπτομαι το πικάπ τους, τη μεγάλη μου έλλειψη. Κι ο Σάββας κι ο Μιχάλης δεν με ενόχλησαν ποτέ, «άκου ό,τι σου αρέσει», ελεύθερα.
Το ραδιόφωνο ήταν αναγκαστική ηχητική παρενόχληση. Στο σπίτι, στις επισκέψεις, στα λεωφορεία, στο αυτοκίνητο, δύο σταθμοί κι από καμιά φορά ο πειρατής του χωριού με έκο και αφιερώσεις που δεν άφηναν πάνω από μισό λεπτό ελεύθερο πάνω στα τραγούδια. Καρβέλας και Βίσση, Μικρούτσικος και Βόσσου, Ρακιντζής και Χαριτοδιπλωμένος. Βάνου και Μοσχολιού, Καζαντζίδης και Διονυσίου, κανένα ρεμπέτικο πότε-πότε, κανένας Μπηθικώτσης, Νταλάρας, πολύς Νταλάρας, Νταλάρας σε λαϊκά και λαϊκοφανή άσματα, Νταλάρας σε λάτιν, Νταλάρας σε ψευτοκουλτούρα. Και πολλή καψούρα, καψούρα να φύγουμε η βραδινή ζώνη, τα μάτια σου, τα χείλη σου, σ’ αγαπάω, σ’ αγαπώ, σεκλέτια και νταλγκάδες για ανθρώπους που δεν αγάπησαν ποτέ.
Αναγνωρίζω τη θεώρηση των τριών πρώτων δίσκων των Metallica ως ένα τρίπτυχο ανεξάρτητο από όλη τους την υπόλοιπη δισκογραφία αλλά και ως τη σπουδαιότερη συνεισφορά μίας μπάντας στη σύγχρονη μουσική, αλλάζοντας τον τρόπο που παίζεται και ακούγεται, βοηθώντας όσο κανένας άλλος στη διείσδυση του μέταλ σε μαζικά ακροατήρια. Είναι σαφές πως τα Kill/Ride/Master δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα επόμενα, ίσως επειδή ήταν τόσο μεγάλος καταλύτης ο Cliff Burton και κρατούσε τον ήχο εκπληκτικά δεμένο και δίχως περιθώριο ξοδεμένης ανάσας ανάμεσα στις νότες τους.
Παρασκευή, 24 Δεκεμβρίου 1993, συμφωνήσαμε με την Άννα να πεθάνουμε μαζί. Κρατάμε τη συμφωνία ως σήμερα, έχοντας διπλασιάσει το δυναμικό της οικογένειας που φτιάξαμε λίγους μήνες μετά, μετακομίζοντας στη Θεσσαλονίκη. Είχα περάσει το πρώτο Σαββατοκύριακο της σχέσης μας στο φοιτητικό δωμάτιο της Μ, κολλημένος στο MTV που είχε αφιέρωμα στους Depeche Mode, χωρίς φράγκο, καθώς οι καβάτζες του διμήνου που είχα δουλέψει το καλοκαίρι στο εργοστάσιο λιπασμάτων του χωριού είχαν στερέψει.
Έχω τις πρώτες μου μνήμες από το 1982, τη μεγάλη, άτυχη Βραζιλία και τον Πάολο Ρόσι. Τον Μαραντόνα και τον Γκάρι Λίνεκερ, τον τρελό τελικό του 1986. Τα μούτρα του Γκασκόιν στην κίτρινη κάρτα και την κυνική Γερμανία το 1990. Το ρεζιλίκι της Εθνικής και το πέναλτι του Μπάτζιο το 1994. Το θρίλερ με τον Ρονάλντο το 1998 και την ιεροσυλία της γιούχας από τους υπέροχους Γάλλους. Τον Σίμαν που τρέχει να προλάβει και τον Ριβάλντο να ξεφτιλίζεται σε παγκόσμια ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση αλλά και τα διαρκή διαιτητικά σκάνδαλα του 2002. Τον Ζιντάν να αποχαιρετά όπως κανείς άλλος το 2006. Τον απόλυτο τραγικό ήρωα Σουάρεζ το 2010. Την αργεντίνικη κερκίδα και την επτάρα των Γερμανών το 2014. Και, νομίζω, λίγα είναι τα ματς που μου ξέφυγαν σε αυτά τα εννιά Μουντιάλ, μετρημένα, λόγω δουλειάς ή ταξιδιών ή μαθημάτων.
Θεώρησα πως με το μικροσκοπικό εξώφυλλο της κασέτας δεν έδινα τον απαραίτητο σεβασμό σε αυτό το ύψιστο έργο ύψιστης τέχνης που κρατούσα καθημερινά και ολημερίς στα χέρια, ουρλιάζοντας τους στίχους και διαλύοντας τις φωνητικές μου χορδές για να ταιριάζουν με τη λέπρα στο λαρύγγι του Chuck. Αγόρασα και το βινύλιο, δίχως να έχουμε σπίτι πικάπ και με τις ελπίδες για αγορά να έχουν στερέψει, πλέον -στο σπίτι κυριαρχούσε η φτώχεια και τα όνειρα που είχα κάνει τόσα χρόνια φαινόταν πως δεν θα γίνουν πραγματικότητα ποτέ. Τοποθέτησα τον θεραπευτή ψηλά στο γραφείο όπου διάβαζα, δίχως να ανοίξω το εσώφυλλο -δεν έπιασα στα χέρια μου τον δίσκο ποτέ, τον είχα απλώς κρεμασμένο ως πίνακα. Και συνέχιζα, με τις ώρες, να ψάλλω «This power lies within the mind / Gain wisdom through abilities / Change what's to come in future time / Avoiding pain and misery».
Διασχίσαμε τη μισή Γερμανία τρέχοντας στα όρια των πινακίδων, ανεβήκαμε βουνά, κατεβήκαμε οροπέδια, μπλέξαμε σε διαρκή μποτιλιαρίσματα, προσπεράσαμε παράνομα ουρές μεθυσμένων αυτοκινήτων, χαθήκαμε μέσα σε δάση, μπήκα πεζός μπροστά στο αυτοκίνητο ως ιχνηλάτης για να ανοίγω δρόμο ως να εμφανιστεί, επιτέλους, στον ορίζοντα ο προορισμός, παρκάραμε σε λάθος σημείο, κλέψαμε στην είσοδο με τα βραχιολάκια, μπουκάραμε τρέχοντας με σκηνές και υπνόσακους και πασαλάκια αναζητώντας το Stage της Επαγγελίας, τα παρατήσαμε όλα στην πρώτη ελεύθερη έκταση που βρήκαμε στο χορτάρι του φεστιβάλ, πάλεψα να ελευθερωθώ από τον κοκκινομάλλη που μου την έπεσε και με αγκάλιαζε ντίρλας ουρλιάζοντας στα γερμανικά επειδή του άρεσε το μπλουζάκι μου, φτάσαμε στο κέντρο μιας λαοθάλασσας εκατό χιλιάδων ανθρώπων για να βρούμε προσανατολισμό, τον βρήκαμε, ορμήσαμε μετά την πεντάωρη περιπέτεια και την αδρεναλίνη να χτυπάει επίπεδα λιποθυμίας προς τη σκηνή όπου σε λίγα λεπτά θα έβγαιναν Αυτοί, οι Θεοί, το μόνιμο φτερούγισμα στα αυτιά μου επί καιρό, το μοναδικό πράγμα που άκουγα εκείνο το διάστημα, η μαγεία, τρέχαμε, τρέχαμε, προσγειωθήκαμε στο γρασίδι, δίπλα από κάτι ξανθές κοκκινομάγουλες που είχαν ενώσει σωληνάκια με μια τεράστια κούπα ουίσκι που φορούσε μία απ’ αυτές κρεμασμένη στο καπέλο της.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.