Στο Γυμνάσιο πήγα από το χωριό στην πόλη -επιτέλους, δεν ήμουν ο μοναδικός ακούρευτος κινούμενος τοίχος ανακοινώσεων. Ήταν τόσο μεγάλη η τάση του μέταλ στην τάξη μου, που η τύπισσα που μας κουβάλησαν να μας κάνει διάλεξη για τα «ανάποδα μηνύματα στους δίσκους» κατέρρευσε μετά από λίγα λεπτά που χρειαστήκαμε για να την τρελάνουμε. Κρατούσα το «Hell Awaits» και διάβαζα τους στίχους μπροστά σε όλη την τάξη, τους καθηγητές και τον Γυμνασιάρχη, κάνοντας μετάφραση επιτόπου: «Οι Πύλες της Κολάσεως είναι ανοιχτές/Δεν θα πληρώσεις τίποτα, απλώς ακολούθησέ με/Θα πάρω τη χαμένη σου ψυχή από τον τάφο/ο Ιησούς ξέρει πως η ψυχή σου δεν μπορεί να σωθεί/Σταυρώστε αυτόν που αποκαλούν Κύριο/Σύντομα θα είναι δικός μου/Οι ψυχές σας είναι καταραμένες/Ο Θεός σας κατέρρευσε/Και θα είναι σκλάβος μου αιώνια/Η κόλαση περιμένει».

O Tyler Honeycutt έφυγε προχθές από τη ζωή ως πρωτοσέλιδο, συγκλονίζοντας τον αθλητικό κόσμο με την αυτοκτονία του, που ακολούθησε την ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία όσο ήταν κλειδαμπαρωμένος στο σπίτι του, στην Καλιφόρνια. Έφυγε λίγες μέρες πριν κλείσει τα είκοσι οκτώ και μετά από μια ενδιαφέρουσα καριέρα σε Αμερική, Ισραήλ, Ρωσία και Τουρκία. Ο Honeycutt επισκέφτηκε μία φορά και το Παλατάκι, στο ματς του ΠΑΟΚ κόντρα στη Χίμκι του Ρίμας Κουρτινάιτις, με τη φανέλα της οποίας αγωνίστηκε για τελευταία φορά πριν τον θάνατό του. Ήταν Τετάρτη, 21 Ιανουαρίου 2015 και οι μετέπειτα νικητές του Eurocup πήραν τη νίκη σε ένα παιχνίδι που κανείς από τους λίγους παρόντες δεν θα ξεχάσει, καθώς στο τέλος του γράφτηκε μία Παοκτσήδικη σελίδα από αυτές που μόνο η συγκεκριμένη ομάδα ξέρει να γράφει, συνεχίζοντας την παράδοση δεκαετιών να εφευρίσκει διαρκώς νέους τρόπους για να χάνει έναν αγώνα μπάσκετ.

Έμενε σε ένα σπίτι που δεν ήταν σπίτι, αλλά το ισόγειο μιας πολυκατοικίας που ο ενοχλητικός ιδιοκτήτης είχε κλείσει με αλουμίνιο, βαμμένα τζάμια και σιδερένια στόρια. Ένα μεγάλο δωμάτιο, που το περιστοίχιζε η βουή της πόλης έξω απ’ τους γυάλινους τοίχους και οι ήχοι των περαστικών, τα τακούνια στο πεζοδρόμιο, οι κόρνες. Κρύο όταν είχε κρύο, ζεστό όταν είχε ζέστη. Η πλευρά του τοίχου, που κανονικά θα ήταν ο εξωτερικός της οικοδομής, γεμάτη βιβλιοθήκες. Ένα τραπέζι, ένα γραφείο, ένας καναπές και η μόνιμη αίσθηση πως βρίσκεσαι έξω στον δρόμο, ειδικά αν έκλεινες τα μάτια και δεν έβλεπες τα μπογιατισμένα λεπτά τζάμια που σε χώριζαν από την άσφαλτο.

Βάζω πάλι στ’ ακουστικά το L'Enfant Sauvage των Gojira, που το έχω λιώσει τον τελευταίο καιρό. Το σπίτι είναι άδειο, μια βδομάδα τώρα που λείπει και η Άννα στο χωριό με τα κορίτσια. Χρησιμοποιώ λίγα τετραγωνικά και εκπλήσσομαι όταν το διαπιστώνω: Κρεβάτι, τουαλέτα, κουζίνα, γραφείο. Τα υπόλοιπα δωμάτια είναι ντεκόρ. Γράφω και καπνίζω -είχα να το κάνω αυτό από το καλοκαίρι του 2009, λίγο πριν γεννηθεί η Χουλιγκάνα, οπότε και συμφωνήσαμε να γίνει το σπίτι μας απαγορευμένη ζώνη για το τσιγάρο. Τώρα θα λείπουν όλο το καλοκαίρι. Ξυπνάς, τρως, πλένεις δόντια, πας στη δουλειά, γυρνάς, τρως, γράφεις, πίνεις καφέδες, βλέπεις ταινίες, κοιμάσαι. Παλεύεις τη μοναξιά. Κάποτε είναι ωραία, κάποτε σφίγγεσαι. Έχει ημερομηνία λήξης, οπότε δεν το πολυσκέφτεσαι. Διαβάζεις κάτι καλό, γυρνάς από συνήθεια να το μοιραστείς και δεν είναι κανένας εκεί. Αποθηκεύω αστεία βιντεάκια με ζώα για να τα δείξω στις μικρές όταν γυρίσουν.

Όταν είσαι μικρός, ειδικά άμα μεγαλώνεις σε χωριό, υπομένεις το μαρτύριο να σου αλλάζουν παρατσούκλι κάθε χρόνο μέχρι να κάτσει το ένα που θα μείνει για πάντα και θα σε φωνάζουν έτσι ως να πεθάνεις. Εγώ, εκτός από την κανονική διαδικασία διαδοχής στα username της εποχής, είχα κι ένα παλικάρι που μου έβγαζε έξτρα παρατσούκλια με βάση τα ραφτά που άλλαζα στα τζιν μπουφάν. Αρχικά με φώναζε «ο Κασατόρ», από το full screen στην πλάτη του Pleasure To Kill, μετά έβαλα τους Anthrax και το άλλαξε σε «ο Κάρβουνος». Μου άρεσε το Κάρβουνος, είπα να αρχίσω να γράφω KARVOUNOS-4, αλλά με την καταλυτική κυκλοφορία του Spiritual Healing τα ξήλωσα όλα και έβαλα τη μάνα μου να ράψει από ένα DEATH σε κάθε μανίκι, στην πλάτη, μπροστά, κονκάρδες, το ‘χετε το συνολάκι. Και μετά πήρα φλάι και τσάμπα τα λεφτά και τα IRC, τι να ράψεις στο φλάι, δεν έλεγε, ΠΑΟΚ είσαι.

Τέτοια μέρα, πέντε Ιουλίου, τρία χρόνια πριν. Κυριακή. Τέτοια ώρα. Παίρνεις ένα μαχαίρι, κόβεις το στομάχι μου και το πετάς στα σκυλιά. Στην πλάτη μου, ένας μπόγος με ρούχα. Στην τσέπη, το κλειδί του σπιτιού της πεθαμένης γιαγιάς μιας φίλης. Δυο μπαουλοντίβανα, ένα τραπεζάκι. Καμίνι. Τα πράγματα είχαν πάει στο γκαράζ μιας άλλης φίλης -συσκευές, έπιπλα, ρούχα, παιχνίδια, βιβλία, ό,τι είχαμε αποκτήσει στα είκοσι δύο χρόνια που είχαμε ζήσει μαζί. Αποκόμματα συναυλιών, αφίσες, κάρτες, ραβασάκια που ανταλλάσσαμε στο σχολείο, μουσικές, εισιτήρια του ΠΑΟΚ, φωτογραφίες, σκληροί δίσκοι. Κουκλάκια των παιδιών, τα παραμύθια τους, τα φορμάκια που φορούσαν μωρά. Μια ζωή πεταμένη σ’ ένα υπόγειο και σκεπασμένη με ένα θλιβερό, σκισμένο νάιλον να τα προφυλάσσει ποιος ήξερε για πόσο διάστημα. «Κάτι θα βρεθεί».

Δεν έχω άλλον τρόπο να τους περιγράψω. Είναι οι «Τρύπες της Λατινικής Αμερικής». Ή οι Τρύπες είναι οι «Έλληνες Vela Puerca», κάπως έτσι. Λόγω ηλικίας, ας μείνω στον πρώτο παραλληλισμό. Αλλά, όση ενέργεια, όση ένταση, όσο παροξυσμό έβγαζαν μια φορά κι έναν καιρό οι Νεαπολίτες ιερείς του ελληνικού ροκ στη σκηνή, τα ίδια επίπεδα ιδρώτα και κεφαλιού έτοιμου να σκάσει από χαρά και πληρότητα νιώθεις ακούγοντας τους Ουρουγουανούς φυλακισμένους στα αστικά τοπία με θέα τον Ατλαντικό που στοιχειώνουν και εμπνέουν τα στιχάκια τους.

Δεν έχει σημασία ποιο τραγούδι της άκουσες πρώτο, αν την έμαθες από κάποιο βιντεοκλίπ της ή από κάτι στο ραδιόφωνο που έπαιζε στο αυτοκίνητο χωρίς να δίνεις σημασία μέχρι να ακούσεις τη φωνή της. Είτε την ήξερες είτε όχι, την ώρα που έβαλες να παίξει ολόκληρο, απ’ την αρχή ως το τέλος, από την απαξίωση της αποτοξίνωσης του «Rehab» ως τον ύμνο στον εθισμό του «Addicted», εθίστηκες κι εσύ. Σόουλ ή τζαζ ή R&B ή sophisticated pop ή όλα μαζί ή τίποτα απ’ αυτά -πάλι δεν έχει καμιά σημασία.