- Ήταν ανατροπή στο 90';
- Τρία μέτρα έξω από τη μεγάλη περιοχή;
- Ρε θα μας τρελάνεις; Του βάζει τάκλιν ο Μανωλάς, πετάγεται ο Σκαρτάδος, διασχίζει τρία μέτρα στον αέρα και σκάει μέσα στην περιοχή;
- Πουλί ήτανε;
- Και μένει το παιδί πεθαμένο στη λάσπη και πάει αυτός και του δείχνει κάρτα ότι δήθεν παίζει θέατρο; Και ζει ακόμα; Ήρθαν οι αγροκαλλιεργητές από τη Λακωνία να μας πούνε τι είναι πέναλτι!
- Ήτανε πέναλτι, κύριε Πάνο;
- Ο ορισμός του πέναλτι, κυρία μου! Αλλά η Θεσσαλονίκη πρέπει να ανοίξει τελωνείο. Τι γράφει το διαβατήριό σου, κύριέ μου; Λακωνία; Δεν μπαίνεις! Δεν μπαίνεις!

Σάββατο χωρίς μπασκετάκι, δεν έχουμε τι να κάνουμε. Βάλε ΠΑΟΚ και Ρέθυμνο να παίζουνε για την πέμπτη θέση, να γεμίσουμε τα Σάββατα του Μάη και του Ιούνη, στις δέκα νίκες κερδίζεις τη σειρά. Να βαρεθούμε να βλέπουμε τον Άρνολντ και τον Φιτζπάτρικ και να γελάμε με τον Σάφτεναρ, δύο μήνες λούπα με τον ίδιο αντίπαλο, που πήγανε και κερδίσανε οι άνιωθοι οι δικοί μας μέσα στο Λαύριο και χάσαμε το τρίτο παιχνίδι, έλεος, τόσα λεφτά δώσαμε για το διαρκείας και δεν κάναμε απόσβεση. Και μη μου πει κανείς πως δεν έχει σημασία η πέμπτη θέση, ο τρίτος με τον τέταρτο γιατί παίζουν στις τρεις νίκες, αφού και οι δύο στην ίδια ευρωπαϊκή διοργάνωση θα παίξουν, κοροϊδευόμαστε. Ενώ ο πέμπτος βγαίνει Ευρώπη και ο έκτος δε βγαίνει, άρα έχει τεράστια σημασία η θέση, άρα στις δέκα νίκες. Χαρίζουμε την πέμπτη θέση που κατακτήσαμε βάσει προκήρυξης και καλούμε το Ρέθυμνο να τη διεκδικήσει, να ξαναβρούνε νόημα τα σαββατόβραδα και να περνάμε ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας. Κωλώνετε, ρε;

Αυτές τις μέρες κλείνουμε είκοσι πέντε χρόνια ορφάνιας. Ένα τέταρτο του αιώνα χωρίς τον απόλυτο αρχηγό μας στα τσιμέντα κι ακόμα δεν έχει υπάρξει Παοκτσήδικη συζήτηση που να μην αναφέρεται στο πρόσωπό του, σα να ήταν χθες που μας μάλωνε για τις αταξίες, σα να ήταν η προηγούμενη Κυριακή που μας έχωνε στα στενά για να αποφύγει τη συνοδεία και να πάμε μόνοι μας στην κερκίδα «χωρίς νταντάδες», σα να μη λείπει από τότε που εγώ και η γενιά μου ήμασταν ακόμα ανήλικοι και μείναμε χωρίς πατέρα πριν προλάβουμε να ρουφήξουμε ό,τι μπορούσαμε από το χρυσάφι του μυαλού του. Ο Μάκης δεν ξεθωριάζει, δεν ξεχνιέται, δεν ξεπερνιέται, η σφραγίδα του στην κερκίδα του ΠΑΟΚ δεν πρόκειται να ξεφτίσει ποτέ κι η σκιά του θα πέφτει για πάντα πάνω στους ώμους μας. Η ίδια η διαχρονικότητα της σκέψης του και ο καιρός που περνάει δίχως να στερεί ούτε ίχνος από τον μύθο του αποδεικνύει πως κάποτε, επιτέλους, πρέπει να γίνει αυτή η κουβέντα και να χαραχτεί, έστω συμβολικά, το όνομά του έξω από την πόρτα του Παραδείσου και της Κόλασης που έφτιαξε αυτός και η γενιά που είχε στο πλάι του και μας την κληροδότησε. ΘΥΡΑ 4 ΜΑΚΗΣ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ.

Τέτοια ώρα, πριν από ακριβώς είκοσι χρόνια, επτά χιλιάδες παράφρονες με γουρλωμένα μάτια και ουρλιάζοντας από ευτυχία επαναλάμβαναν εκστασιασμένοι ένα όνομα που οι περισσότεροι άκουγαν για πρώτη φορά στη ζωή τους: «Κουτσουπιάς». «Κουτσουπιάς». «Κουτσουπιάς». Στο πεταλάκι της Καβάλας είχε στηθεί το τέταρτο πανηγύρι της βραδιάς, το πιο μεγάλο και το πιο αλησμόνητο, γιορτάζοντας την επιστροφή του ΠΑΟΚ μετά από πέντε χρόνια μαυρίλας και απομόνωσης και πίνοντας στην υγειά ενός ποδοσφαιριστή που δεν ξέραμε καν τη φάτσα του. 18 Μαΐου 1997, μία από τις ωραιότερες εκδρομές της ιστορίας, μία ημέρα-ορόσημο για πολύ κόσμο, για τους Παοκτσήδες, για τους Ηρακλειώτες, αλλά ιδιαίτερα γι’ αυτό το παλικάρι που κέρδισε τα πάντα εκείνο το βράδυ και έχασε τα πάντα το επόμενο πρωί. Είχε σκοράρει εναντίον του Παναθηναϊκού, μέσα στο ΟΑΚΑ, φορώντας τη φανέλα του ΟΦΗ που ανήκε στην οικογένεια Βαρδινογιάννη και τον είχε πετάξει εκτός Ευρώπης. Με το γκολ του Κουτσουπιά, ο ΟΦΗ κι ο ΠΑΟΚ θα έπαιζαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ -χωρίς το γκολ του Κουτσουπιά, έμενε ο ΠΑΟΚ εκτός.

«Τα πάντα άλλαξαν μετά το γκολ που σημείωσα απέναντι στον Παναθηναϊκό. Τότε άρχισαν τα σπασίματα από τον Ολλανδό. [...] Στο τέλος της προπόνησης με έβαζε να μαζεύω τις μπάλες και διάφορα άλλα. Είχε αρχίσει το κυνήγι και η ταλαιπωρία. [...] Πέρασα πολλές δύσκολες καταστάσεις. Στα 18 μου έχασα και τους δύο γονείς μου σε τροχαίο. Έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να πω πως έκανα λάθος. Όπως προείπα ακόμη και σήμερα το ίδιο θα έκανα. Έτσι λειτουργώ. [...] Ήμουν σχεδόν για δύο χρόνια σε αγωνιστική απραξία και προσπαθούσα να μην επηρεαστώ κάνοντας ατομικές προπονήσεις. Ήθελα να αποδείξω πως δεν είχα τελειώσει. Στο τελευταίο παιχνίδι μου με τον ΟΦΗ το 1999 αντιμετωπίζαμε στο Γεντί Κουλέ τον ΠΑΟΚ. Ο Ολλανδός με χρησιμοποίησε λόγω του κόσμου και ισοφάρισα σε 1-1. Τότε, κατευθύνθηκα στον πάγκο και είπα: «Αυτό το γκολ είναι για τον ΟΦΗ, τον κόσμο του και για μένα. Εσένα σε γράφω στ’ αρχίδια μου».

Στην Τούμπα πετάμε ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ.
Στη Λεωφόρο πετάνε ΑΛΦΑ.
Στο Χαριλάου πετάνε ΒΗΤΑ.
Στο Καραϊσκάκη πετάνε ΦΙΞ.
Στο ΟΑΚΑ πετάνε αγιασμό.
Στο Καυτανζόγλειο πετάνε κονιάκ.
Στη Λάρισα πετάνε άλμη.

Έκαστος στο είδος του κι ο Αλαφούζος στην κλάψα.

*Το ποστ περιέχει τοποθέτηση προϊόντων.

Απλά πράγματα

Ρε ποιο κυπελλάκι τώρα