Το πρώτο απόγευμα χωρίς εγκεφαλικά. Δέκα χρόνια συμβόλαιο στον Σόμπεϊ πριν μπει για ντους, Μπάνε.

17 Μαρτίου 1992. Η πληγή που δε θα κλείσει ποτέ. Το δάκρυ που δε θα στεγνώσει ποτέ. Η στιγμή που γίνεσαι ΠΑΟΚ πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο στη ζωή σου. Το τραύμα που θα σου δώσει ανοσία σε ό,τι κι αν σου συμβεί μέχρι να ξεψυχήσεις. Ο σπαραγμός της απώλειας: Η εικόνα-σύμβολο μιας ολόκληρης ασπρόμαυρης εποχής. Η ανατριχίλα κάθε φορά που τη βλέπεις, είκοσι πέντε χρόνια τώρα και μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου.

Ε, τι θα γίνει, να πούμε

16 Μαρτίου 1997 - 16 Μαρτίου 2017

20 χρόνια από τη μεγαλύτερη καζούρα στα οπαδικά χρονικά, 20 χρόνια από την κορυφαία στιγμή του οπαδικού πολιτισμού, 20 χρόνια από τη μεγαλειώδη, ανελέητη και χορταστική υπερπαραγωγή των απίστευτων τύπων που αποτελούν τη μεγάλη μου οικογένεια, των Παοκτσήδων που με μεγάλωσαν στην αγκαλιά τους εκείνη τη βάρβαρη και εφιαλτική δεκαετία του '90. Δεν είχε ξαναδεί ο κόσμος τέτοιο πανηγύρι -δε θα ξαναδεί ποτέ. Ευλογημένος που το έζησα από το πρωί ως το βράδυ, ευλογημένος που όλα έγιναν όπως ακριβώς είχαν σχεδιαστεί, ευλογημένος που το βίωσα παρέα με τη γυναίκα της ζωής μου και έχω κάποιον να το μοιράζομαι χωρίς να χρειάζεται λεπτομέρειες. Η πιο γεμάτη μέρα της ζωής μου στα γήπεδα δεν ήταν εκδρομή, δεν ήταν τελικός, δεν ήταν καν ένας αγώνας με σπουδαία βαθμολογική σημασία. Ήταν μια βόλτα από τη Συνδίκα ως τη Διαγόρα για τσίπουρα, ο Παοκτσής με την υπόσχεση που τηρήθηκε στο χορτάρι, το λεωφορείο της αποστολής του Άρη που πέρασε μπροστά μας και κατηφόρισε προς τη Λαμπράκη για να γίνει θρύψαλα, ο οδηγός με το τιμόνι και τα μπλε καλτ δελτία, το αεροπλανάκι, τα δύο γκολ του Βρύζα, τα σκουλήκια να ξεψυχάνε απέναντι, είναι τρελός ο οδηγός, τιμή και δόξα στον οδηγό που πήρε τα δελτία και πήγε στο βουνό, δεν ξέρετε πού είναι τα δελτία.
Ε Κ Ε Ι - Ε Κ Ε Ι - Σ Τ Η Β Η Τ Α Ε Θ Ν Ι Κ Η.

Δύσκολα είμαστε

Ο Πρωταθλητής ΠΑΟΚ, η ομάδα που μας έχει κάνει περήφανους όσο καμία άλλη τα τελευταία χρόνια, είπε «ευχαριστώ» στο δώρο του Παναθηναϊκού, κέρδισε την Παναχαϊκή με το καθαρό 3-1 και απέχει, πλέον, τρία σετ από τη δεύτερη θέση της κανονικής περιόδου, άρα μόλις μία εκτός έδρας νίκη στους τελικούς των πλέι-οφ για να το σηκώσει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Περίεργο πράμα, πάντως, δε βλέπω πολλά χαρούμενα πρόσωπα σήμερα, με τέτοια πολύ σημαντική εξέλιξη στο άθλημα που όλοι οι Παοκτσήδες αγαπάνε τον Απρίλιο -ωπ, είναι ακόμα Μάρτιος, σωστά.

Απόψε υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δε θα φρικάρω ως συνήθως και θα χαλαρώσω, επειδή είμαι, πλέον, σε κρίσιμη ηλικία.