Λοιπόν. 20 χρόνια κρατιέμαι, αλλά θα το πω. Έλεος πια με το Βουντού-Βουντού. Μεγάλος μάγκας ο στιχουργός, έγραψε ιστορία, αλλά ήταν για μία φορά. Ιστορική, μεν, αλλά μία. Στην επόμενη εκδρομή στο ΣΕΦ (ή αν έρθουν 10000 γάβροι στην Τούμπα) να το ξαναπούμε, να το φχαριστηθούμε. Δεν κολλάει αλλού.
Πλάκα-πλάκα, όποιος θυμάται την ημερομηνία της πορείας, θυμάται και πόσα χρόνια φυλακή είναι ο Κατσούλας...
Δύο πακέτα καπνίσαμε και τα τσιγάρα τ' ανάβαμε με πυρσούς, επειδή η Αστυνομία μας είχε πάρει τους αναπτήρες στον έλεγχο.
Είσαι, ας πούμε, ένας βάζελος της σειράς (όχι γιος υπουργού ή βουλευτή ή πολιτευτή ή εργολάβου ή τελοσπάντων δε σε χαρτζιλικώνει στα 35 ο μπαμπάς για να πηγαίνεις γήπεδο και να συνεχίζεις την οικογενειακή παράδοση). Έχεις πάρει το κυπελλάκι, είσαι στο 1-0, γκολ δεν τρως με τίποτα, όπως φαίνεται, κάθεσαι ωραίος και βλέπεις το ματς και περιμένεις το 2-0. Ανάβεις τσιγάρο, τρυπάς και μια Φλώρινα να τρέξει χυμός, όλα ωραία. Κι εκείνη τη στιγμή, φωνάζουν οι μπροστά «άντε, όλοι ρε, πάμε τις καρδερίνες». Τι κάνεις, φίλε βάζελε της σειράς; Κάνεις την καρδερίνα κι εσύ μαζί με τους φλωροχαλβάδες; Πνίγεσαι ντεμέκ με τη Φλώρινα για να τη γλιτώσεις; Κάνεις πως μιλάς στο κινητό;
Από το ποροποπομ-ποροποπερομ-πορομπερομ είχε να εμφανιστεί τέτοια μάστιγα σε κερκίδα.
Σπάσαμε ένα από τα πιο καταραμένα ρεκόρ μας, αλλά ποιος να το πάρει χαμπάρι, θα μου πεις. Τα 230 συνεχόμενα εντός έδρας στην Τούμπα (από 08/10/67 έως 28/05/78, με το Αιγάλεω και τα δύο) έγιναν πλέον 233, από τις 24/08/03 (με τον Ολυμπιακό των ΓΧ και Καφέ, χωρίς θεατές) και συνεχίζουμε.
Αν και καμιά τιμωρία να παίξουμε στις Σέρρες δε νομίζω να μας χαλούσε.
Οι "Κόκκινοι Λαγοί" δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Να ένα ντοκουμέντο από τη δεκαετία του '60.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.