Μάζεψε μια μέρα τους γονείς των παιδιών που τους μάθαινε μπάσκετ για να τους ζητήσει συγγνώμη. Επειδή στο εξής θα χρειαζόταν να λείπει από κάποιες προπονήσεις. Είχε καρκίνο. Και η αντίδρασή του ήταν αυτή: Να ζητήσει συγγνώμη για την απουσία του από τους γονείς τετράχρονων, πεντάχρονων παιδιών, λόγω της θεραπείας στην οποία θα έπρεπε να υποβληθεί.

Αυτός είναι ο Αρχηγός και δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν άλλο στην ιστορία του ΠΑΟΚ που να φέρει με τόση βαρύτητα τον συγκεκριμένο τίτλο. Για χίλιους εννιακόσιους είκοσι έξι τέτοιους λόγους, για χίλιες εννιακόσιες είκοσι έξι τέτοιες παρόμοιες ιστορίες, για χίλιους εννιακόσιους είκοσι έξι συμπαίκτες, προπονητές, μαθητές, οπαδούς, φίλους ή γνωστούς που θα σου το επιβεβαιώσουν.

Ο απόλυτος Αρχηγός του ΠΑΟΚ μας άφησε σήμερα και το "αιώνια του η μνήμη" μοιάζει τόσο μάταιο όσο ποτέ. Ποιος να τον ξεχάσει -κανείς. Ποιος να τον ξεπεράσει -κανείς.

Γιάννης Πολίτης. Ο Αρχηγός που θα θέλαμε να έχουμε σε κάθε ομάδα κάθε αθλήματος. Και ήμασταν τυχεροί που τον είχαμε για τόσα χρόνια. Τυχεροί όσοι τον έζησαν, όσοι τον γνώρισαν, όσοι έμαθαν από αυτόν κι όσοι θα μάθουν γι' αυτόν.

Η τελευταία μας κουβέντα ήταν μια αγκαλιά. Σφιχτή. Με δάκρυα. Στο γήπεδο. Στο μπάσκετ. Κι όσο με αγκάλιαζε φώναζε σε έναν άλλο αρχηγό, σχεδόν τον διέταζε, να βγάλει τη φανέλα του και να του τη δώσει. Του την έδωσε. Την πήρε παραμάσχαλα και με αποχαιρέτησε. Δεν ήξερα πως ήταν το τελευταίο αντίο, αλλά τώρα που το ξέρω ευχαριστώ την τύχη μου που έγινε έτσι.