Είμαι άφθαρτος, έχω ανοσία. Αποκλεισμός, ευκαιρίες, uefa-mafia, χάλια μπάλα, νέος αποκλεισμός, γκρίνια, βρισιές, κατάρες. Είμαι άφθαρτος, έχω ανοσία στο δηλητήριο, πια. Στη γιούχα έβλεπα αυτούς που άντεξαν τριάντα Κυριακές και Σάββατα και Δευτέρες και Τετάρτες και δεν έχασαν ποτέ, όπως δεν έχει αντέξει καμία ομάδα ως τώρα. Στον αποκλεισμό έβλεπα αυτούς που πήγαν κόντρα στα πάντα για να φτάσουν ως εδώ και να αποκλειστούν επειδή καμιά φορά περνάς, καμιά φορά αποκλείεσαι. Είμαι άφθαρτος, θα είμαι για πάντα άφθαρτος, δεν μπορείτε άλλο να με μολύνετε, πέρασα απέναντι. Στα χαμένα στοιχήματα που παίξατε και στην εντεκάδα που θα κατεβάζατε και στις μεταγραφές που θα κάνατε και στους παίκτες που θα διώχνατε έβλεπα ασπρόμαυρες φανέλες, τις ίδιες, με άλλες φάτσες, όπως τις βλέπω τριάντα χρόνια τώρα στα γήπεδα, περπατώντας πάντα ευθεία, πάντα μπροστά. Στους χομπίστες της κερκίδας και των πληκτρολογίων κλείνω τα μάτια, ξερνάω το δηλητήριο και παραμένω αυτό που είμαι από τα δώδεκα χρόνια μου, ένας κάποιος εκεί κάπου με ασπρόμαυρη μπλούζα, ασπρόμαυρη ζωή κι ασπρόμαυρη καρδιά.

Now, contagion
I exhale you
(Bless this immunity)