Στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχουν διεξαχθεί ως σήμερα ογδόντα ένας τελικοί Κυπέλλου από το 1931 που ξεκίνησε η διοργάνωση. Κάποιοι ήταν μονοί, κάποιοι ήταν διπλοί, κάποιοι χρειάστηκαν επαναληπτικό, κάποιοι πήγαν στην παράταση ή τα πέναλτι, κάποιοι διακόπηκαν. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι πως σε όλους, από τον πρώτο ως τον τελευταίο, οι τελικοί έγιναν παρουσία θεατών στις κερκίδες, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί ο τελικός του 2016, όπου η κυβέρνηση αποφάσισε πως η ανικανότητά της φτάνει σε τόσο χαμηλό σημείο που προτιμά, αντί να προστατέψει και να αστυνομεύσει, να απαλείψει το στοιχείο που θα έπρεπε να προστατέψει και να αστυνομεύσει, δηλαδή τους ανθρώπους που θα παρακολουθούσαν το ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Η ίδια σκέψη υπάρχει και για τον 82ο τελικό που θα γίνει σε δέκα ημέρες: Εφόσον είμαστε ανίκανοι να προστατέψουμε τους πολίτες, ας μην χρειαστεί να τους προστατέψουμε. Συμπτωματικά ή όχι, οι δύο από τους ογδόντα δύο τελικούς Κυπέλλου που θα μείνουν στην ιστορία ως τελικοί χωρίς θεατές εφόσον η σκέψη μετατραπεί σε απόφαση, θα έχουν τη σφραγίδα του ίδιου πρωθυπουργού, που αποτυγχάνει δις σε κάτι που όλες οι μεσοπολεμικές, μεταπολεμικές, δεξιές, αριστερές, συνεργατικές έως και χουντικές κυβερνήσεις έχουν καταφέρει στο 100%.