Εκπληκτική η γιορτή, κυριολεκτικά, δεν το περιμέναμε να πάει τόσο καλά. Χαρά, κλάμα, γέλιο, στενοχώρια, μνήμη, φώτα, πυροτεχνήματα, όλα τα χώρεσαν όσοι την οργάνωσαν, φύγαμε γεμάτοι, χορτασμένοι, κατακλυσμένοι από συναισθήματα. Να μην παρεξηγηθώ, δεν θέλω να γίνομαι γκρινιάρης τέτοια ώρα, που ζούμε την πιο όμορφή στιγμή μας στα ασπρόμαυρα, αλλά θεωρώ λίγο unfair να μην βρίσκεται στην απονομή και η ομάδα του Ολυμπιακού, να παραλάβει τα ασημένια μετάλλια του δεύτερου της βαθμολογίας και να χαιρετήσει την κερκίδα της Τούμπας πριν ανεβούν οι δικοί μας για να σηκώσουν την κούπα, θα ήταν πιο ολοκληρωμένη η γιορτή αν τους είχαμε κι αυτούς εκεί.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.