«Όταν η νίκη είναι η επιβίωση και ο θάνατος είναι η ήττα». Σ’ ένα στιχάκι όλος ο φετινός ΠΑΟΚ, το σήμερα, το τώρα, το αύριο. Όσο υπάρχει, κερδίζει -δεν υπάρχει ήττα γι’ αυτή την ομάδα, τα σκορ γράφονται μονάχα για την ιστορία. Οι άδειοι λογαριασμοί, οι εξώσεις από τα σπίτια τους, το καθημερινό ξύπνημα για την προπόνηση δίχως να ξέρουν πόσους συμπαίκτες θα συναντήσουν. Οι μάνατζερς που πιέζουν τους πελάτες τους και τρελαίνονται, δεν το χωράει ο νους τους πως κανείς δεν δέχεται να αφήσει την ομάδα για ένα καλύτερο συμβόλαιο -για ένα οποιοδήποτε συμβόλαιο που θα πληρωθεί. Η ατάκα της χρονιάς από αυτόν που έχει να παίρνει τα περισσότερα αλλά συνεχίζει να παίζει με την πληγή ανοιχτή και το σώμα να μην τον υπακούει: «I don’t give a fuck about the money». Στην πιο ΠΑΟΚ ομάδα της εικοσαετίας μείναμε να τη στηρίζουμε όσοι έχουμε στις τσέπες μονάχα τα χέρια μας και τίποτε άλλο. Τα βγάζουμε και τη χειροκροτάμε. Σε κάθε ματς, δίχως να κοιτάμε τον πίνακα. Καιρό τώρα.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.