Ο μέσος «οπαδός» βρίζεται καθημερινά με τους μισούς οπαδούς όλων των άλλων ομάδων, με τους μισούς οπαδούς της δικής του ομάδας που έχουν διαφορετική πολιτική τοποθέτηση, με τους μισούς οπαδούς της δικής του ομάδας που έχουν κοινή πολιτική τοποθέτηση αλλά διαφορετική οπτική για την ομάδα, με τους μισούς οπαδούς της δικής του ομάδας που έχουν κοινή πολιτική τοποθέτηση και κοινή οπτική για την ομάδα αλλά διαφορετική γνώμη για το ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα, με το μισό του σόι, τον μισό του κοινωνικό κύκλο, τους μισούς άσχετους σχολιαστές και, ενδεχομένως, με τον καθρέφτη του πριν κοιμηθεί το βράδυ και με τον εαυτό του στα όνειρα και τους εφιάλτες του. Και υπάρχουν ακόμα κάποιοι που χρησιμοποιούν τις λέξεις «οπαδικό κίνημα».
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.