«Από τότε 1,88, δεν ψήλωσα ούτε πόντο μεγαλώνοντας, 65 κιλά».
Η φωτογραφία-ντοκουμέντο που απαντάει σε μια σειρά από ερωτήματα, όπως το γιατί δεν έκανα καριέρα ως τερματοφύλακας (η φράντζα κουρεμένη και χτενισμένη από τη μαμά με τσατσάρα πριν την παρέλαση ίσα να βλέπω πού πατάω -στο κανονικό της έφτανε ως τη μύτη), πώς είναι ένας άνθρωπος δεκατεσσάρων ετών 1,88 και 65 κιλά (έτσι), πώς είναι ένας άνθρωπος δεκατεσσάρων ετών που πάει εκδρομές με τον ΠΑΟΚ και ντύνεται «με καλά ρούχα» στα 80ς (έτσι), αν υπήρχε άνθρωπος που δεν φορούσε άσπρη κάλτσα Μάικλ Τζέκσον (όχι), αλλά δεν απαντά στο πού βρήκα αυτό το υπέροχο, γυαλιστερό παπουτσάκι (κανένα γαμπριάτικο από γείτονα θα ήταν). Θυμάμαι που φορούσαμε μια κονκάρδα «ΠΓΚ», η οποία λέγαμε πως σήμαινε «Πατάτες-Γύρος-Κεφτέδες».
Η φωτογραφία τραβηγμένη είτε στις 28 Οκτωβρίου 1989, είτε στις 25 Μαρτίου 1990 (το πιθανότερο). Λίγες ώρες πριν βρισκόμουν στο κρατητήριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Καβάλας με τον ΝΚ επειδή μας είχαν πιάσει που καλλωπίζαμε την πόλη μας με μαύρα σπρέι, λίγες ώρες μετά βρισκόμουν στην Τούμπα, στη Θύρα 5, βλέποντας τον ΠΑΟΚ του Γιάκομπς να σαρώνει τον Ολυμπιακό του Κόμορα με 4-1 (από το 48'). Συνεπώς, η φωτογραφία μπορεί να θεωρηθεί ως στιγμιότυπο pregame από την τελευταία μας τεσσάρα επί του Ολυμπιακού.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.