Ο Στέλιος έψαχνε έναν πιτσιρικά για να βοηθάει στο μάζεμα. Μόλις είχα τελειώσει το Δημοτικό, το μόνο που έκανα όλο το καλοκαίρι ήταν να παίζω μπάλα, με διαλείμματα για καρπούζι και φέτες μερέντα. Είχε ήδη ρωτήσει τον πατέρα μου και μου πρότεινε να πηγαίνω λίγες ώρες το πρωί και λίγες το βράδυ στην ταβέρνα που άνοιγε. «Δεν είναι τίποτα δύσκολο, έλα δούλεψε λίγες μέρες κι άμα σ’ αρέσει κάθεσαι μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία». Δεν έλεγε ψέματα, όντως η δουλειά ήταν εύκολη. Μάζευα άδεια μπουκάλια από τα τραπέζια, πήγαινα αναψυκτικά και τα άνοιγα που με βόλευε ιδιαιτέρως αυτή η περίπτωση επειδή μάζευα συλλεκτικά καπάκια με κόλπα γιογιό που ήταν τότε στη μόδα, τακτοποιούσα τις κάσες με τα κενά, άντε να σέρβιρα από κανένα πιάτο συμπλήρωμα, να βοηθάω τους σερβιτόρους. Δεν θυμάμαι πόσα έπαιρνα τη βραδιά, αλλά θα ήταν κάνα-δυο κατοστάρικα, καλά λεφτά για δωδεκάχρονο στα πασοκικά χρόνια.

Στο καφενείο, ο πατέρας μου είχε συνδρομή σε τρεις καβαλιώτικες εφημερίδες. Την «Πρωινή», τα «Σπορ Της Καβάλας» και μία ακόμα, νομίζω την «Εβδόμη». Πρώτη μέρα στην καινούργια δουλειά, μου δείχνει ο Στέλιος τα κατατόπια, εγώ ένιωθα απότομα μεγάλος έτσι που με πήρε από την αλάνα με το ποδόσφαιρο και με έβαλε αμούστακο στην ταβέρνα να έχω ευθύνες, μου εξηγεί τι πρέπει να κάνω, όλα κομπλέ. Βοηθούσα να περάσουμε κομμάτια κρέας στα ξυλάκια για τα σουβλάκια της βραδιάς, βάλαμε μπύρες στο βαρέλι με τον πάγο, στρώσαμε τραπέζια, καλά ήταν, σαν παιχνίδι. Με διώξανε το μεσημέρι «να ξεκουραστώ», γύρισα το απόγευμα με το άσπρο πουκαμισάκι, το «καλό», έτοιμος να δουλέψω και με κόσμο, που εκείνο το βράδυ θα κάναμε τα εγκαίνια. Με φωνάζει ο μάγειρας εκεί που έψηνε τα πρώτα μπιφτέκια και μου λέει «Νικόλα, τώρα που έπιασες δουλειά θα πρέπει να κόψεις την Πρωινή». «Εντάξει», του απαντάω.

Πέρασε η πρώτη βραδιά, όλα καλά. Ήρθε η δεύτερη, η τρίτη, μου άρεσε, έμεινα κάνα μήνα. Μάζεψα φράγκα για την εποχή. Μια μέρα στο καφενείο, δεν άντεχα, έπιασα τον πατέρα μου και τον ρώτησα τι ψηφίζει ο μάγειρας. «ΠΑΣΟΚ», μου απάντησε καμαρωτά. «Δικός μας είναι, δημοκράτης». Οπότε πέρασα στο παρασύνθημα: «Η Πρωινή ΠΑΣΟΚ δεν είναι, η εφημερίδα»; «Ε, ναι, δημοκρατική εφημερίδα, δικιά μας. Πού κολλάνε όλα αυτά». Του εξήγησα τι συνέβη, δηλαδή που ο μάγειρας μου είχε πει να μην διαβάζω την Πρωινή και, όντως, ούτε αυτός έβγαζε κάποιο συμπέρασμα. Το αφήσαμε έτσι το θέμα.