Ο κτελατζής κοιτούσε απεγνωσμένος τα μπαγάζια μας με τα χέρια στη μέση και έπαιζε τέτρις με τα μάτια του πώς θα τα χωρέσει όλα αυτά στον χώρο των αποσκευών.
Η μάνα μου γκρίνιαζε επειδή ο Μπούμπης ήταν γεμάτος τσιμπούρια κι έλεγε να μην τον χαϊδεύουμε, αλλά κάθε μέρα έδινε αποφάγια για να τον ταΐζω. Ήταν σκυλί σπάνιας ράτσας, διασταύρωση άσπρου αδέσποτου με μαύρο αδέσποτο, ένας ασπρόμαυρος σκύλος-αρκούδος, με τα πιο ηλίθια μάτια που είχα δει στη ζωή μου και τη γλώσσα μόνιμα να κρέμεται ανάμεσα στα δόντια.
Με το που μπήκαμε στο βραδινό τρένο, πριν κάτσουμε στο κουπέ, μας ρώτησε αν είμαστε από Θεσσαλονίκη. Είπαμε «ναι» με την Άννα κι αμέσως έκανε την επόμενη ερώτηση, δηλαδή αν ξέρουμε «έναν Σάκη, φοιτητή». Δεν τον ξέραμε.
«Ρε καραγκιόζη, πλάκα μας κάνεις», σκέφτηκε φωναχτά η Άννα μόλις μπήκε στην κουζίνα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θεώρησα πως αναφερόταν σ’ εμένα, αν και δεν με είχε συνηθίσει σε τέτοια φρασεολογία. «Τι έπαθες πάλι», φώναξα από το γραφείο, όπου είχα βιδωθεί με το φρέσκο «Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι» επί μέρες και σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα και περίπτερο.
Δεν υπήρχε καλύτερη ανταμοιβή από το θέαμα που βλέπαμε καθισμένοι στο στρογγυλό τραπεζάκι της παμπ, μετά από ένα οκτάωρο διαρκούς περιπλάνησης στο Άμστερνταμ από το πρωί της μέρας που είχαμε φτάσει. Εξαντλημένοι και οι τρεις, ειδικά η Άννα που κουβαλούσε και το χτύπημα στο πόδι από το μπαλέτο, αράξαμε στο καλοκαιρινό αεράκι δίπλα στο ποτάμι και αποφασίσαμε πως τέλος για σήμερα ο τουρισμός, τώρα αρχίζει το αλκοόλ.
Οι «σχέσεις» στο Δημοτικό ήταν συναρπαστικές. Πήγαινε ένας δικός σου σε μια δική της και έλεγε «ο Νίκος θέλει να τα φτιάξει με τη φίλη σου». Αυτή το μετέφερε, η υποψήφια απαντούσε και, εφόσον υπήρχε θετική απόκριση, γινόταν η αντίθετη μεταφορά πληροφορίας από τη φίλη στον φίλο και μετά σ’ εσένα. Κι από εκείνη τη στιγμή, «τα είχατε».
Στην παραλία του χωριού είχαν εμφανιστεί δύο γυμνόστηθες και αμέσως σήμανε συναγερμός. Δεν ήταν τουριστικό μέρος, η θάλασσα ήταν μονίμως γεμάτη φύκια, θολή και ιρίδιζε από την ακτή ως την εξέδρα άντλησης πετρελαίου απέναντι στη Θάσο.
«Να μην πίνετε γάλα από τις μεγάλες εταιρείες», μας έλεγε ο Ηπειρώτης συνάδελφος. Να προτιμούμε τους μικρούς παραγωγούς, που σέβονται τα ζώα, τη Φύση και όλη τη διαδικασία παρασκευής. «Το κακάο είναι βρομιά απ’ όπου κι αν το πιεις, επειδή το φτιάχνουν από άσπρο γάλα που δεν πουλήθηκε και το επέστρεψαν, αλλά για κανονικό γάλα οι μικροί παραγωγοί είναι εγγύηση».
Παπαδόπουλος
Δεν ξέρω πόσες εκδρομές έχω πάει, αλλά έχω γνωρίσει πολύ κόσμο τόσα χρόνια στα πήγαινε-έλα (ή «πάνε- ...
Read more
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.