Είχαμε μπει για τη γέννα από τις επτά το πρωί. Η Ηλέκτρα από τότε μας είχε γραμμένους, δεν έβγαινε με τίποτα κι ας είχε κλείσει εννιά μήνες και δύο μέρες στην κοιλιά της μάνας της. Περιμέναμε. Ο Χρήστος, ο γυναικολόγος μας από πολλά χρόνια πριν, ήταν άνετος. Δική σας είναι η μέρα, όσο χρειαστεί, μην αγχώνεστε. Εγώ είμαι εδώ. Γιατρός μας και φίλος μας.

«Δεν υπάρχει περίπτωση να με κλέβατε, είχα οργανώσει το τέλειο σύστημα», διαμαρτυρόταν με οργή ο γέρος μου και έπιανε την μπύρα αράζοντας πίσω στην καρέκλα του, για να αναπαραστήσει στο μυαλό του το όργιο αστυνόμευσης που είχε σχεδιάσει για να μας ελέγχει. Τριάντα, σχεδόν, χρόνια μετά, η αποκάλυψη τον είχε σοκάρει.

Ήμασταν εκατόν εξήντα άνθρωποι μαζεμένοι στην αυλή και ο νεαρός ανθυπολοχαγός ούρλιαζε για να μας βάλει σε τάξη, πρωί της δεύτερης μέρας στον Στρατό. Είχε περάσει η καταραμένη Δευτέρα της κατάταξης, για την οποία είχα λάβει ένα σωρό οδηγίες αλλά μόνο μία θυμάμαι πια, δηλαδή να πάω νωρίς για να βρω ρούχα και παπούτσια στα μέτρα μου, επειδή τελειώνουν. Αλλά εγώ είχα φτάσει απόγευμα στο Κιλκίς, πήγα πρώτα για καφέ και βόλτα στην πόλη, διάβασα την εφημερίδα για να ξαναζήσω το ιστορικό 3-0 επί του Ιωνικού με τα όργια του Αντόλφο Βαλέντσια που είχα δει την προηγούμενη μέρα στην Τούμπα και έσκασα στην πύλη από τους τελευταίους. Με συνέπεια να φοράω άρβυνούμερο 44 αντί για 46 και να κουτσαίνω επί μέρες, μέχρι να μου βρουν στο νούμερό μου.

Ήμουν ο πιο ενημερωμένος άνθρωπος στον μικρόκοσμο των Θεσσαλονικιών κολλημένων με την κινηματογραφική μουσική. Δεν υπήρχε ακόμα το ίντερνετ στη σημερινή του μορφή, να βρίσκεις τα πάντα με μία-δυο λέξεις στο Google, οπότε η γνώση ήταν προαπαιτούμενο για να τα βάλεις με τους πελάτες που αγόραζαν σάουντρακ και ζητούσαν ό,τι μπορείς να φανταστείς, από την πρώτη ταινία που φτιάχτηκε ποτέ μέχρι τα τελευταία μπλοκμπάστερ που παίζονταν στα σινεμά.

Με είχε συγκινήσει ο μπαγάσας. «Τέλος, δεν ξαναπάω στο κυνήγι ποτέ». Δυσκολευόταν με τη διήγηση του τελευταίου του Σαββατοκύριακου στο βουνό και η φωνή του έσπαζε όταν έφτανε στο τέλος: «Πήγα κοντά και το είδα να κλαίει όπως ξεψυχούσε. Αυτό ήταν, δεν ξαναπιάνω όπλο». Κι αποφάσισε ο πατέρας μου να σταματήσει το κυνήγι για πάντα, αυτός που περισσότερες ώρες περνούσε στο βουνό παρά στον κανονικό κόσμο, ζωσμένος φυσεκλίκια στα χακί του ρούχα και εφοδιασμένος, όπως όλη η παρέα του, με τροφή για κάνα-δυο χρόνια.

Ο κτελατζής κοιτούσε απεγνωσμένος τα μπαγάζια μας με τα χέρια στη μέση και έπαιζε τέτρις με τα μάτια του πώς θα τα χωρέσει όλα αυτά στον χώρο των αποσκευών.

Η μάνα μου γκρίνιαζε επειδή ο Μπούμπης ήταν γεμάτος τσιμπούρια κι έλεγε να μην τον χαϊδεύουμε, αλλά κάθε μέρα έδινε αποφάγια για να τον ταΐζω. Ήταν σκυλί σπάνιας ράτσας, διασταύρωση άσπρου αδέσποτου με μαύρο αδέσποτο, ένας ασπρόμαυρος σκύλος-αρκούδος, με τα πιο ηλίθια μάτια που είχα δει στη ζωή μου και τη γλώσσα μόνιμα να κρέμεται ανάμεσα στα δόντια.