Ίσως η πιο γελοία έμπνευση στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά τη διεξαγωγή πλέι-οφ για τις θέσεις 2-5 στο Πρωτάθλημα: Οι Όμιλοι του Κυπέλλου.
Στην ιστορία του από το 1959 που καθιερώθηκε η Α’ Εθνική, ο ΠΑΟΚ κερδίζει 1 στους 4 αγώνες που δίνει σε Αθήνα και Πειραιά, σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο. Το μοτίβο επαναλαμβάνεται διαρκώς σε αυτές τις έξι δεκαετίες: 1 νίκη, 1 ισοπαλία, 2 ήττες σε κάθε τετράδα αγώνων εκεί.
Πραγματικά, πολύ σημαντική η «παράδοση» του Ηρακλέους κόντρα στον ΠΑΟΚ, στα εντός έδρας ματς των τελευταίων χρόνων (αρκεί να είναι για το Πρωτάθλημα, αρκεί να αγωνίζεται ο Ηρακλής στο Πρωτάθλημα, αρκεί να είναι μία ομάδα με τη λέξη «Ηρακλής» στην επωνυμία της).
Το πιο ηλίθιο μέτρο τιμωρίας ομάδων, η διεξαγωγή αγώνων «κεκλεισμένων των θυρών», πρωτοεμφανίστηκε το 1989 και αποτέλεσε έμπνευση του Πασοκικού υφυπουργού Θεόδωρου Στάθη.
Επειδή ο σεβασμός στην ιστορία απαιτεί προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια, δεν πρέπει να λησμονούμε τα ασύλληπτα, μελλοντικώς ακατάρριπτα ρεκόρ που έχει στα έμπειρα χέρια του ο αυθεντικός #33 του ΠΑΟΚ. Από το ρεκόρ τραυματισμών πριν από τελικούς κυπέλλου μέχρι τα ρεκόρ συνεχόμενων αγώνων στους οποίους δέχτηκε γκολ.
Όταν είπε «ορμάμε, όσες δώσουμε κι όσες φάμε» το μόνο που σκέφτηκα ήταν πως δεν είχα τελειώσει τα σουβλάκια και καλό θα ήταν να τους ορμήσουμε σε κάνα δεκάλεπτο.
Κάθε 12η Αυγούστου, επί είκοσι συνεχόμενα χρόνια.
Η υπενθύμιση πως τίποτα δεν είναι χαμένο όσο το πιστεύεις κι όσο απομένει χρόνος για να το πετύχεις.
«Αν ήμουν ο Μαραντόνα
Θα ζούσα ακριβώς όπως αυτός
Επειδή κι ο κόσμος είναι μια μπάλα
Που πρέπει να τη γευτείς
Αν ήμουν ο Μαραντόνα
Θα έβγαινα στα κανάλια
Και θα φώναζα στη ΦΙΦΑ
Πως είναι απατεώνες
Η ζωή είναι μια λοταρία
Νύχτα και μέρα
Η ζωή είναι μια λοταρία
Παμε, πάμε!»
Ερωτευμένοι
ΠΑΟΚ-ΚΑΟΔ 72-64. Κάποτε έπρεπε να κερδίσουμε. Πέντε ήττες στη σειρά ήταν αυτές, δεν πήγαινε άλλο. ...
Read more
Αυτοεξόριστος
Εγώ ξέρω να χάνω. Την αποδέχομαι την ήττα, δε διαμαρτύρομαι για τον τρόπο που έχασα το παιχνίδι –ειδ ...
Read more
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.