Όποτε με ρίχνει κάτι ασπρόμαυρο, θυμάμαι την πιο συγκινητική στιγμή της ζωής μου στα κάγκελα.

Το πιο δυνατό συναίσθημα που μου έχει δώσει αυτή η παράνοια στα 40 μου χρόνια.

Ποτέ δε μάλωσα με κάποιον που βρίζει τον Κοντό, αν και τελευταία το πράμα έχει παρασοβαρέψει.

Χαλιέμαι, φυσικά, στενοχωριέμαι, αγανακτώ, αλλά δε λέω κουβέντα. Το πόσο μπορείς να ξενερώσεις εξαιτίας ενός παίκτη το ξέρω καλά. Αυτό ενδεχομένως να με κατατάσσει στους κομπλεξικούς, αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που νιώθεις ή να καταπιέζεσαι.

Από πού να το πιάσεις τώρα αυτό το θέμα και πώς να βρεις ισορροπία ανάμεσα στους «κυριλέδες» και τα «αλάνια»
(και τους κυριλέδες που γίνονται αλάνια κατά περίπτωση, όπου μας παίρνει και όποτε βολεύει).

Πονάει λίγο, αλλά ας μιλήσουμε για τους προδότες (και για τους «προδότες»), μέρες που είναι.

(Μπαίνοντας στο σύνδεσμο για να πάρω τα εισιτήρια, είχε κολλημένο στον τοίχο με σελοτέιπ ένα χαρτί που έγραφε πάνω-πάνω: «Να το μάθουν όλοι μέχρι την Κυριακή». Και συνέχιζε «Φασούλα, Φασούλα, Φασούλα»…  Το μάθαμε όλοι.