Όποιος έχει δει το «Ηλίθιος Και Πανηλίθιος» συνεχίζει να διαβάζει. Κάποτε, η Εγνατία Ασφαλιστική χάριζε 500 εισιτήρια στη Θύρα 7 σε κάθε ματς.

Ο πιτσιρίκος προχθές δίπλα μου στο αστικό είχε αγχωθεί. Του λέει η κοπέλα μαζί του (αδερφή, ξαδέρφη, θεία) «ρε συ, τι φοβάσαι, φοβούνται οι Παοκτσήδες»;

Καλά που έχω μάρτυρες, γιατί κανένας δε θα με πιστέψει. Στο δρόμο για Καβάλα, το ’97, ήταν μαζί μας ένας παππούλης, όπως λέμε παλιά σχολή-old school, καμία σχέση, αυτός ήταν κρυφό σχολειό-secret school και πιο παλιός.

Πανηγύριζαν οι Ισπανοί, εγώ έκλαιγα πάνω στα σύρματα στην 4, δίπλα στον Μάριο που κοίταζε στο πουθενά αμίλητος, πρώτη φορά στο πέταλο και μου ‘λαχε τέτοιο μαρτύριο.

Όταν λες «ήρθε μια πέτρα στο παράθυρο και έσκασε δίπλα στο κεφάλι μου» διηγείσαι την ιστορία από πρώτο χέρι. Αυτός που την ακούει και τη λέει σε άλλους, «και έσκασε η πέτρα δίπλα του και τα γυαλιά πετάχτηκαν στα μούτρα του αλλά αυτός τα κατάπιε» τότε διηγείσαι από δεύτερο χέρι.

Δεν ξέρω αν επρόκειτο για βρώμικες διασυνδέσεις του Μπάνε με τη στατιστική υπηρεσία του Γαλάνη ή για τόσο μεγάλη ανικανότητα των κομπιουτεράδων του ή αν είχαν πάει από νωρίς για τσίπουρα στο Καραμπουρνάκι και πατούσαν στην τύχη τα στατιστικά, αλλά τα είχαμε μετρήσει μισή κερκίδα άνθρωποι.

Φανέλα έχω πάρει δύο φορές στη ζωή μου. Η πρώτη ήταν ιστορική, καθώς επρόκειτο για τη φανέλα με τον ήλιο της Βεργίνας που φορέσαμε μόνο δύο φορές, στα ματς με την Παρί.