Δεν ξέρω αν επρόκειτο για βρώμικες διασυνδέσεις του Μπάνε με τη στατιστική υπηρεσία του Γαλάνη ή για τόσο μεγάλη ανικανότητα των κομπιουτεράδων του ή αν είχαν πάει από νωρίς για τσίπουρα στο Καραμπουρνάκι και πατούσαν στην τύχη τα στατιστικά, αλλά τα είχαμε μετρήσει μισή κερκίδα άνθρωποι.
Φανέλα έχω πάρει δύο φορές στη ζωή μου. Η πρώτη ήταν ιστορική, καθώς επρόκειτο για τη φανέλα με τον ήλιο της Βεργίνας που φορέσαμε μόνο δύο φορές, στα ματς με την Παρί.
Δεκατόσα χρόνια δίπλα δίπλα στα τσιμέντα και να βρίσκεσαι κατά λάθος μαζί του στην ίδια δουλειά.
Όπως είμαστε χαμηλά στην 4, βλέπω έναν πιτσιρικά πίσω από την εστία, γνωστό σουλούπι, δεν μπορεί να είναι αυτός, σκέφτομαι.
Από συνήθεια, ψάξαμε τις τσέπες για τίποτα ξεχασμένα ψιλά. Προχωρούσαμε από Λαμπράκη για την 4, περνούσαμε μέσα από τη λαϊκή της Τετάρτης,
Ρε θα σκάσω μ’ αυτή την ιστορία. Ποιος το έγραψε; Ο Νίκος; Η Έφη;
Κανείς δεν έχει μιλήσει ξεκάθαρα ακόμα για τα γεγονότα της 1ης Οκτωβρίου 1992, τα οποία οδήγησαν την ομάδα μας σε πενταετή απουσία από την Ευρώπη, σε σταδιακή διεθνή και εγχώρια απομόνωση και, εν τέλει, σε κίνδυνο μέχρι και για υποβιβασμό στη Β’ Εθνική.
O Φέρμπι (Furby) ήταν ένα αξιαγάπητο παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους, μια μαλακία, κάτι τόσο αηδιαστικά γλυκούλια που αν ήταν ζωντανά θα γινόμουν κυνηγός και θα τα εξόντωνα όλα.
Μαναβοκούταβο
Όταν με ρωτούσαν στο χωριό «τίνος είσαι εσύ» και απαντούσα «ο εγγονός του Μανάβη» δεν είχα ιδέα τι θ ...
Read more
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.