Ήμουν πιτσιρικάς όταν ένα συμβάν με οδήγησε να απομυθοποιήσω τους επαγγελματίες ζητιάνους και τα προβλήματα τους από νωρίς.

Είχε ανεβεί ένας τύπος, νεαρός, στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ και είχε αρχίσει το γνωστό κατεβατό για το πόσο χρειάζεται χρήματα για την εγχείριση που έπρεπε να κάνει. «Καλημέρα σας είμαι άρρωστος χρειάζομαι εγχείριση επειγόντως έχω όγκο στο πόδι και πρέπει να τον αφαιρέσω κινδυνεύει η ζωή μου ορίστε εδώ έχω και τα έγγραφα που το δείχνουν όλα με σφραγίδες από το υπουργείο το δεξί μου πόδι είναι παράλυτο από το ατύχημα που έχασα τους γονείς μου και τα αδέρφια μου μόνος μου έμεινα και δεν μπορώ να περπατήσω ορίστε καλέ κυρία δείτε πως δεν κοροϊδεύω έχω όλα τα χαρτιά βοηθήστε έναν άτυχο άνθρωπο ο Θεός να σας έχει καλά και να σας φωτίζει ευχαριστώ κυρία» και τα λοιπά, με την τυποποιημένη, γνωστή φωνή-σούρσιμο που έχουν όλοι αυτοί οι μπαγαπόντηδες. Λίγη ώρα μετά, τον είδα τον τύπο στα αυτοκινητάκια, στην παραλία της Καβάλας, να χοροπηδάει με κάτι φίλους του και να κάνει πλακίτσες. Πρέπει να ήμουν 11-12 χρονών τότε.

Η συγκεκριμένη κλάψα εξελίχθηκε σε επιστήμη. Όλοι τους με τα «έγγραφα», πάντα με το ίδιο ύφος, απνευστί, «καλέ κυρία βοηθήστε έναν άτυχο πατέρα με έδειξε προχθές και ο αντέννα στην εκπομπή του κυρίου Παπαδάκη έχω σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά μου και λίγους μήνες ζωής αν δεν κάνω την εγχείρηση ορίστε εδώ και όλα τα έγγραφα» και άμα έκανες να δεις τα έγγραφα, έφευγε απότομα και συνέχιζε παρακάτω. Μεγάλη μπίζνα. Χρόνια αργότερα, είδα τον «Καιρό Των Τσιγγάνων» και έδεσε το πράμα, πώς στήνεται η ιστορία και πώς τους εκμεταλλεύονται. Αλλά πάντα τους θαύμαζα, τι βρίσκουν και λένε, πόσο χτυπάνε στο συναίσθημα, πόσο μεταλλάσσονται ανάλογα με το κοινό, τι απίστευτους αυτοσχεδιασμούς κάνουν για να φάνε τα φράγκα από τις γριούλες. Πραγματικοί επιστήμονες στη δουλειά τους, δεν το συζητώ.

Στην Καβάλα είχαμε τον Μνου-Μνου. Ο Μνου-Μνου ήταν ο ένας κλασικός ζήτουλας στο ΚΤΕΛ που ανέβαινε σε κάθε λεωφορείο πριν ξεκινήσει και ζητιάνευε με το χέρι απλωμένο. Ο μύθος τον ήθελε ζάμπλουτο, με ακίνητα και εκατομμύρια σε καταθέσεις και πως το έκανε από χόμπι. Δε μιλούσε, δεν έλεγε καμία λέξη παρά ένα ακατάληπτο «μνου-μνου-μνου», συνεχόμενα, το οποίο έπαιζε ανάλογα με τη διάθεσή του. Άμα νευρίαζε, ανέβαζε τον τόνο, «ΜΝΟΥ! ΜΝΟΥ!» και άμα ήταν σε καλή μέρα μιλούσε ήρεμα, «μνουυυυ, μνουυυυ». Κάτι παλιόπαιδια έκαιγαν εικοσάρικα με τον αναπτήρα και του τα έδιναν ελεημοσύνη, αυτός ούρλιαζε από το κάψιμο στην παλάμη, «ΜΝΟΥΥΥΥΥ», τους κυνηγούσε, όμορφες ιστορίες. Από τα δώδεκά μου μέχρι τα δεκαοκτώ που πηγαινοερχόμουν με το ΚΤΕΛ δυο και τρεις φορές τη μέρα, η ίδια ιστορία με τον Μνου-Μνου, αν και εμάς τους τακτικούς επιβάτες δε μας ενοχλούσε –ειδικά αν του είχαμε δώσε φλεγόμενο κέρμα κάποια στιγμή.

Γι’ αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο ζήτουλας προχθές στην Τούμπα. Στο ημίχρονο του ΠΑΟΚ-Πλατανιάς, χαμηλά στην 7, βγήκε ένας κλασικός χαροκαμένος με μια εικόνα και άρχισε τα γνωστά με το μόνιμο ύφος τα λέω όλα με τη μία πόσο μεγάλο πρόβλημα έχω και την κλαψομούρικη φάτσα. Δε λέω, ένας από αυτούς θα έχει και κανονικό πρόβλημα, παίζει κι αυτή η πιθανότητα. Αλλά κοντά στα ξερά και τα χλωρά. Μου έκανε εντύπωση επειδή όλοι αυτοί έχουν από πριν έτοιμο το σενάριο, τι θα πουν, τι φάτσα θα πάρουν, πώς θα σε κοιτάξουν, σκανάρουν τον κόσμο για να κόψουν ποιοι είναι οι καλύτεροι υποψήφιοι. Αλλά αυτός τα ‘κανε μούσκεμα. Με τα μάτια μου, είδα τρεις που σηκώθηκαν να του δώσουν χρήματα αλλά μόλις τον άκουσαν ξανακάθισαν και το έπαιξαν Σουηδοί, κοιτώντας αλλού.

Τι ήταν αυτό που τους οδήγησε να μην του δώσουνε φράγκο; Εκεί που έλεγε το γνωστό τροπάριο ο τύπος, πέταξε ένα «είμαι γνωστός του κυρίου Γκαγκάτση». Αυτό. Έλεγε τα γνωστά «βοηθήστε με έχω πρόβλημα καλοί κύριοι ο Θεός να σας έχει καλά», σηκώθηκαν κάποιοι να του δώσουν το κατιτίς τους (εδώ να σημειώσω τη μεγάλη μου έκπληξη, πού βρήκαν ψιλά όλοι αυτοί αφού απαγορεύονται και μας τα παίρνουν στην είσοδο οι σεκιουριτάδες), αλλά μόλις άκουσαν το «είμαι γνωστός του κυρίου Γκαγκάτση» με τη μία έκαναν πίσω. Δηλαδή αυτός το έλεγε για καλό, ας πούμε, άμα φωνάζω πως ξέρω τον Γκαγκάτση όλοι οι Παοκτσήδες, που τον αγαπάνε και τον λατρεύουνε, θα σκίσουν τις τσέπες τους και θα τις αδειάσουν για την πάρτη μου. Ερασιτεχνισμοί. Ελπίζω στο επόμενο ματς να έχει καλύτερη ιστορία για να βγει μεροκάματο, π.χ. «είμαι φίλος του Πάμπλο» ή «είμαι γνωστός του Μουσλίμοβιτς» που έχουνε και έρεισμα στην κερκίδα.

Αλήθεια, από αυτούς που ζητιανεύουν μέσα στο γήπεδο η διοίκηση παίρνει ποσοστά όπως συμβαίνει με τους μάνατζερς των παικτών;