Το πρώτο ΠΑΟΚ-Κέρκυρα της ιστορίας ήταν το τελευταίο ματς του Άγγελου ως προπονητής του ΠΑΟΚ στην Τούμπα πριν ξαναγυρίσει φέτος το Καλοκαίρι.

Μετά από ένα ματς Κυπέλλου εκτός και μια ήττα στη Νέα Σμύρνη, ο Αναστασιάδης απομακρύνθηκε για να αναλάβει ο σωτήρας Ρόλφι. Μου φάνηκε πολύ περίεργο που θυμάμαι εκείνο το παιχνίδι έτσι με πολλές συγκινήσεις και κόσμο και καλό ποδόσφαιρο που ρώτησα και την Άννα, ρε συ, από το ΠΑΟΚ-Κέρκυρα το 2004 θυμάσαι κι εσύ τα πάντα; Εννοείται, μου λέει πριν λίγο, με τον Κόλτζο που τον κάνανε σα μούμια. Σωστή. ΠΑΟΚ-Κέρκυρα 1-0, 19 Σεπτεμβρίου 2004, 1η Αγωνιστική.

Το πρωτάθλημα ξεκινούσε εκείνο το απόγευμα, αλλά ο ΠΑΟΚ ήδη είχε χάσει τα πάντα. Έχασε το Τσάμπιονς Λιγκ λόγω Λουκά, έχασε το Ουέφα λόγω Αλκμάαρ, έχασε τον κόσμο που έκανε πλέον αποχή Σεπτέμβρη μήνα. Ήδη, είχε ξεκινήσει μια νέα εποχή για τον ΠΑΟΚ, η «Εποχή Του Διπλωμένου Σεντονιού», η οποία φτάνει φέτος τα 10 χρόνια κι ακόμα δε λέει να τελειώσει. Η προηγούμενη, η «Εποχή Των Τρελών», άρχισε και τελείωσε με τον Άγγελο στον πάγκο –η τρέχουσα άρχισε πάλι με τον Άγγελο και ποιος ξέρει αν θα τελειώσει μ’ αυτόν. Μακάρι.

Δίχως να δω αρχεία και ρεπορτάζ της εποχής, από τον αγώνα θα μου μείνει αξέχαστη η μεγαλύτερη κόκκινη κάρτα που δεν δόθηκε ποτέ σε παίκτη του ΠΑΟΚ. Με την καρατιά στο κεφάλι του Κόλτζου, ο Φουτσίνι θα μπορούσε να παίξει σε οποιαδήποτε ταινία πολεμικών τεχνών δίχως καν οντισιόν κι ο κακομοίρης ο Κόλτζος, που για κάποιον περίεργο λόγο δεν έπαθε κάτι σοβαρό, συνέχισε να παίζει απλώς τριγυρνώντας στο γήπεδο με κάτι γάζες τριτοκοσμικές –στην ουσία μας βοηθούσε στα στημένα που όλοι πήγαιναν πάνω του. Αν το θυμάμαι σωστά, ούτε φάουλ δε σφύριξε ο Φινοκαλιώτης, ο κόσμος το έδωσε με το «ωωω» που ακούστηκε όταν οι τάπες βρήκαν το κρανίο του αμυντικού. Κάπου στο κέντρο, αχρείαστη κλωτσιά. Την κόκκινη την έβγαλε ο Άγγελος, σε μια απίστευτη κίνηση αυτοτιμωρίας: Τον έβγαλε αλλαγή!

Αν κάποιος πιστεύει πως σήμερα ο κόσμος δεν πάει στο γήπεδο, ας αραδιάσουμε λίγα στοιχεία της εποχής, που δεν είναι και πολύ μακρινή. ΠΑΟΚ-Μακάμπι, πρώτο ματς Τσάμπιονς Λιγκ στην ιστορία μας, 20.655 εισιτήρια. Ήττα εντός, τιμωρία, ξενέρωμα. ΠΑΟΚ-Λήλας, 1.018 εισιτήρια, δηλαδή εγώ, η Άννα και άλλοι 1.016. ΠΑΟΚ-Αλκμάαρ, 9.231 άτομα, κι άλλη ήττα, κι άλλο ξενέρωμα. Αρχίζει το πρωτάθλημα με την Κέρκυρα, 3.369 εισιτήρια. Συνεχίζεται η χρονιά, εμείς πάντα εκεί, οι περισσότεροι απόντες να κράζουν τον Γούμενο, φεύγει ο Άγγελος, έρχεται ο Φρίνγκερ, 7.080 με τη γριά, κατεβαίνουμε Καλλιθέα, κερκίδα καμιά 300αριά άτομα, 10.975 εισιτήρια με τον Άρη, μετά πεντάρα στο Καραϊσκάκη, 1.521 εισιτήρια με τον Εργοτέλη και 0-2 από τον Ογκουνσότο, πάμε Πηγάδια και κάνουμε ένα αδιανόητο διπλό για πρώτη φορά σ’ εκείνο το νεόκτιστο γήπεδο που εμείς πήγαμε απλώς για να το δούμε πώς είναι, 9.568 με την ΑΕΚ, μετά τιμωρούμαστε, 3.528 με την Καλαμαριά, 1.605 με τον Πανιώνιο, παίρνει τον πούλο ο κοκκινοτρίχης, έρχεται ο Καραγεωργίου. 2.810 εισιτήρια με την Καλλιθέα που θα τρώγαμε ξύλο από τους δικούς μας, δηλαδή πόσο ΠΑΟΚ μπορεί να είσαι, μετά παίζουμε με τον Ολυμπιακό, α, ωραία, ήρθαν πάλι οι πανηγυρτζήδες, 23.950 εισιτήρια να θαυμάσουμε το ψευτοπέναλτι του Ουντέζε. Ωραία χρονιά, από τις λίγες: Πριν το ματς με τη Μακάμπι όλοι είχαμε σίγουρο όχι μόνο το πρωτάθλημα αλλά και πως θα περάσουμε και από τους ομίλους, μετά το ματς με τη Μακάμπι, άμπρα-κατάμπρα, μαγεία, εξαφανίστηκαν όλοι.

Πρέπει να χάναμε μία ευκαιρία ανά 5 λεπτά, η μπάλα δεν έμπαινε με τίποτα. Αλλά μπορεί και να μην έγινε έτσι καθόλου, εδώ θυμάμαι πως είχε κόσμο και εν τέλει τα εισιτήρια ήταν τρεις χιλιάδες και κάτι. Όπως και να ‘χει, το κάρφωσε ο Μαλαδένης, πήραμε το τρίποντο, τουλάχιστον άρχισε καλά η χρονιά. Ο Άγγελος στην κοσμάρα του, δεν είχε ιδέα τι τον περίμενε, έκανε μετά το ματς δηλώσεις πως «θα τη φτιάξω την ομάδα, ο κόσμος θα επιστρέψει, έχω όνειρα, έχω βάλει στοίχημα» και τα γνωστά δε μασάμε, ΠΑΟΚ είσαι. Μετά από μια βδομάδα έφυγε.