Μπορεί να ήταν Κυριακή, μπορεί ο Ελληνικός Στρατός να τιμούσε τα όσια και τα ιερά της Πίστεως και να θεωρούσε την κυριακάτικη ανάπαυση ως θεσμό, αλλά η αγγαρεία δεν γνώριζε ανάπαυση, ειδικά όταν τα ξερόχορτα έχουν αγριέψει και τα τούρκικα φίδια που έμπαιναν από το τριεθνές μας απειλούν, όπως έλεγε ένας καραβανάς -οι ελληνικές οχιές δεν δάγκωναν Έλληνες φαντάρους, πάει και τελείωσε.

Έμπαινα για πρώτη φορά σε πούλμαν αποστολής ποδοσφαιρικής ομάδας. Στα τοπικά ματς, οι παίκτες του χωριού μου μετακινούνταν στα εκτός έδρας με αυτοκίνητα και χωνόμουν στην πίσω θέση, όπου ήταν συνοδηγός ο πατέρας μου ως πρόεδρος ή γραμματέας ή τι διάολο ήταν εκείνα τα χρόνια, στην αγκαλιά των ποδοσφαιριστών των ήδη ντυμένων με την κιτρινόμαυρη στολή του Α.Ο. Νέας Καρβάλης, καμιά φορά σε καρότσες αγροτικών με άλλους πιτσιρίκους ή το πράσινο Σιτροέν Πόνι του κυρ-Γιάννη όπου χωρούσαμε όλοι, όσοι και να ήμασταν, και μας έβλεπαν οι ντόπιοι να βγαίνουμε από πίσω και να μην τελειώνουμε, φωνάζοντας στη διαδρομή συνθήματα τύπου «το γκολάκι δεν αργεί, έρχεται με γιωταχί» ή «Καρβάλη ολέ, ομάδα του Πελέ» και τέτοια καθυστερημένα, που αν πέφταμε σε εκδρομικό πούλμαν του ΠΑΟΚ στη διαδρομή μπορεί να μας έδερναν για προσβολή της οπαδικής τιμής και κουλτούρας.

Για δεύτερη φορά σε δεκαεννιά τελικούς Κυπέλλου του ΠΑΟΚ, ο διαιτητής θα είναι ξένος. Η μοναδική προηγούμενη περίπτωση ήταν ο Ελβετός Βάλτερ Χούνγκερμπιλερ (Walter Hungerbühler), ο οποίος διαιτήτευσε τον τελικό του 1974, όπου ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το δεύτερο τρόπαιο της ιστορίας του. Ήταν ο πρώτος τελικός Κυπέλλου Ελλάδας που κρίθηκε στα πέναλτι και ο μοναδικός τελικός του ΠΑΟΚ που δεν βρήκε νικήτρια μία ομάδα στα ενενήντα λεπτά.

Στη γενιά μου έτυχαν πέντε τελικοί. Κερδίσαμε τους τρεις, στους οποίους ήμασταν καλύτεροι, χάσαμε τους δύο, στους οποίους ήταν καλύτεροι οι άλλοι. Δεν αδικηθήκαμε, δεν μας αδίκησαν στους τελικούς -όσα περίεργα έχουμε ζήσει τα είδαμε σε προηγούμενους γύρους του Κυπέλλου.

Σχεδόν κοιμόμασταν στο ξύλινο μπαρ του καφενείου, περιμένοντας να πάει ο μεγάλος δείκτης του στρογγυλού ρολογιού πάνω από την τσόχα στο δώδεκα. Η ασταμάτητη πάρλα του μπάρμπα δίπλα μας ήταν ακόμα πιο υπνωτική και μας έκλεινε τα μάτια που προσπαθούσαμε να κρατήσουμε ανοιχτά ως τις εφτά το πρωί που θα μαζευόταν το σχολείο στον Κήπο για να αναχωρήσουμε προς Αθήνα και από κει να πετάξουμε για Λεμεσό.

Το «Μοντέρνο Ποδόσφαιρο», εναντίον του οποίου σηκώνονται πανιά σε όλη την Ευρώπη, αυτό που αποτελεί έμπνευση για συνθήματα και κατάρες από τα πέταλα που παραμένουν, ακόμα, στα χέρια και τα λαρύγγια της εργατικής τάξης, δεν είναι παρά το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της μετατροπής του από παιχνίδι σε εμπορεύσιμο προϊόν.

Σελίδα 297: «Με τον καραγκιόζη τον πατέρα μου να ουρλιάζει στην 5, «δε σας φτάνει το 2-0, τι μας βάζετε και τρίτο γκολ που έχουμε την καλύτερη άμυνα φέτος» και τους Παοκτσήδες να τον κοροϊδεύουν, είχε πωρωθεί με τον ΑΟΚ εκείνη τη χρονιά ο πατέρας, τον ακολουθούσε, έπαιζε καλή μπάλα».

// Αερογέφυρα //

«Καλημέρα, έφερα τον τενεκέ με τη φέτα», είπε η φωνή στο θυροτηλέφωνο και θυμάμαι που περίμενα λίγα δευτερόλεπτα πριν βρω κατάλληλη απάντηση για τον αλήτη που με ξυπνούσε κυριακάτικα, πρωί πρωί, πατώντας λάθος κουδούνι. Πριν προλάβω να τον στολίσω, με επανέφερε λέγοντας το ονοματεπώνυμό μου κι εκεί θόλωσα περισσότερο.