Το «Μοντέρνο Ποδόσφαιρο», εναντίον του οποίου σηκώνονται πανιά σε όλη την Ευρώπη, αυτό που αποτελεί έμπνευση για συνθήματα και κατάρες από τα πέταλα που παραμένουν, ακόμα, στα χέρια και τα λαρύγγια της εργατικής τάξης, δεν είναι παρά το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της μετατροπής του από παιχνίδι σε εμπορεύσιμο προϊόν.
Σελίδα 297: «Με τον καραγκιόζη τον πατέρα μου να ουρλιάζει στην 5, «δε σας φτάνει το 2-0, τι μας βάζετε και τρίτο γκολ που έχουμε την καλύτερη άμυνα φέτος» και τους Παοκτσήδες να τον κοροϊδεύουν, είχε πωρωθεί με τον ΑΟΚ εκείνη τη χρονιά ο πατέρας, τον ακολουθούσε, έπαιζε καλή μπάλα».
// Αερογέφυρα //
«Καλημέρα, έφερα τον τενεκέ με τη φέτα», είπε η φωνή στο θυροτηλέφωνο και θυμάμαι που περίμενα λίγα δευτερόλεπτα πριν βρω κατάλληλη απάντηση για τον αλήτη που με ξυπνούσε κυριακάτικα, πρωί πρωί, πατώντας λάθος κουδούνι. Πριν προλάβω να τον στολίσω, με επανέφερε λέγοντας το ονοματεπώνυμό μου κι εκεί θόλωσα περισσότερο.
Στις 8 Φεβρουαρίου 1981 δεν έχασε τη ζωή του κανένας «οπαδός του Ολυμπιακού». Στις 8 Φεβρουαρίου 1981, σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια, ξεψύχησαν στα σκαλιά του Καραϊσκάκη δεκαεννιά άνθρωποι, στους οποίους προστέθηκαν άλλοι δύο που δεν κατάφεραν να επιζήσουν από τα τραύματά τους. Είκοσι ένας άνθρωποι συνολικά, είκοσι ένας συμπολίτες μας, είκοσι μία ψυχές.
Η δεύτερη συμμετοχή του ΠΑΟΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ («Κύπελλο Πρωταθλητριών» τότε) έγινε το 1985-86, σε μια διοργάνωση που επιφύλασσε έναν από τους πιο συγκλονιστικούς τελικούς όλων των εποχών.
Η πρώτη φορά ήταν με τον Ντίνο, στο Παλιό Ωδείο της Καβάλας, το 1993. Είχε φύγει στη μέση της παράστασης ένας παρεξηγημένος πελάτης από μπροστινό τραπέζι, επειδή του είχε πετάξει ο Τζίμης έναν τεράστιο δονητή και μετά του φώναξε «πιάνεις πουλιά στον αέρα».
Ο στενός κύκλος, μια τετράδα που στα μαθηματικά ήμασταν άριστοι και μυαλά που αν μας είχε ανακαλύψει η NASA τώρα θα μιλούσαμε αμερικάνικα, παίζαμε μόνο Πόκα.
Χριστούγεννα 1987. Δεν έχω συμπληρώσει ούτε τρεις εβδομάδες ως Παοκτσής, ζαλισμένος ακόμα από το έπος των Σερρών και τις κοσμογονικές αλλαγές στο σπίτι.
Σελίδα 247: «Καταφέραμε να μαζέψουμε τα φράγκα για τα εισιτήρια τελευταία στιγμή».
// Πενηντάρικα //
Είχα ξεκινήσει από νωρίς τη συγκέντρωση των χρημάτων σε πενηντάρικα. Το κόλπο ήταν περίπλοκο όσο και απλό. Η Άννα δούλευε τότε σε ένα καφέ της εποχής, το οποίο στο υπόγειο είχε και ηλεκτρονικά («ούφο»), φοιτητάδικο με χαρτιά, επιτραπέζια και τα ρέστα.
Τζαμποσακούλα
Δεν είναι δυνατό να μεταφέρεται γονιδιακά αυτό το πράμα. Κι όμως, κάθε μέρα επαληθεύεται, αυτό το πα ...
Read more
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.