Όταν είσαι μικρός, ειδικά άμα μεγαλώνεις σε χωριό, υπομένεις το μαρτύριο να σου αλλάζουν παρατσούκλι κάθε χρόνο μέχρι να κάτσει το ένα που θα μείνει για πάντα και θα σε φωνάζουν έτσι ως να πεθάνεις.

Η λέξη που ειπώθηκε στην Ελλάδα περισσότερο από κάθε άλλη την Κυριακή 17 Μαΐου 1987 ήταν ένα επώνυμο ποδοσφαιριστή του Εθνικού Πειραιά: «Τσούξτος». Η ποδοσφαιρική κοινωνία παρακολουθούσε εκστασιασμένη τα κατορθώματα του «νέου Μπατσινίλα», ο οποίος πετύχαινε χατ-τρικ μέσα στο ΟΑΚΑ και οδηγούσε την ομάδα του στην ασύλληπτου επιπέδου εκτός έδρας νίκη επί του Παναθηναϊκού με 3-6, στο ματς που συγκλόνισε όσο λίγα στην ιστορία την πράσινη οικογένεια.

Ένας φώναξε κάτι από κάπου παραδίπλα, σηκώθηκαν πέντε, δέκα, πενήντα, κατέβηκαν όλοι με εκείνη τη χαρακτηριστική ανθρώπινη χιονοστιβάδα που μπορείς να διακρίνεις κι από το απέναντι πέταλο να χύνεται προς τα κάγκελα.

Το μεγαλύτερο πανί που κρεμάστηκε στη μεγαλύτερη σε μέγεθος εκδρομή αντικατόπτριζε και την οπτική κάποιων αυτής της γενιάς για τον ΠΑΟΚ: Καμάρι όχι επειδή είναι Παοκτσήδες, αλλά επειδή παίρνουν ναρκωτικά.

Το μόνο εύκολο, μέρες που είναι, να ασχοληθείς με το 7-0 της Γιουβέντους στον Ολυμπιακό και να κοροϊδεύεις, όπως κάνουνε όλοι οι κομπλεξικοί Παοκτσήδες ενόψει του ματς της Τετάρτης.

Το εξπρές των Τρελών είχε κάνει μια στάση στη Νίκαια να ξαποστάσει, μετά τα πρωτοφανή όργια εκείνων των μηνών.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1984 ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε το Πρωτάθλημα που θα έμελλε να είναι το τελευταίο του μέχρι σήμερα.