H Άννα είχε την πρόνοια να απαθανατίσει μία ιστορική στιγμή στην οπαδική διαδρομή του Λαού του ΠΑΟΚ: Τη φάτσα ενός απλού, μέσου οπαδού ακριβώς τη στιγμή που πληροφορείται πως «στο χθεσινό ματς, το πρώτο που δώσαμε ποτέ για το Τσάμπιονς Λιγκ και εξαιτίας του είχαμε όλοι ringtone στα κινητά τον ύμνο της διοργάνωσης, ο Λιάσος Λουκά που μπήκε αλλαγή ήταν τιμωρημένος και θα χάσουμε το παιχνίδι με 0-3 άνευ αγώνος».

Στο μπαλκόνι είχε μια σακούλα με μισοκαθαρισμένα σπανάκια και μια παντόφλα. Κάτω, στην τσιμεντοστρωμένη αυλή, έξι μέτρα απόσταση από το χαμηλό κάγκελο του πατρικού μου, βρήκαμε την άλλη παντόφλα, ένα στραβωμένο μαχαίρι και το αίμα της. Ανεβήκαμε πάλι. Δεν έστεκε τίποτα. Σπανάκι, παντόφλα, μαχαίρι, αίμα.

Μπορεί να ήταν Κυριακή, μπορεί ο Ελληνικός Στρατός να τιμούσε τα όσια και τα ιερά της Πίστεως και να θεωρούσε την κυριακάτικη ανάπαυση ως θεσμό, αλλά η αγγαρεία δεν γνώριζε ανάπαυση, ειδικά όταν τα ξερόχορτα έχουν αγριέψει και τα τούρκικα φίδια που έμπαιναν από το τριεθνές μας απειλούν, όπως έλεγε ένας καραβανάς -οι ελληνικές οχιές δεν δάγκωναν Έλληνες φαντάρους, πάει και τελείωσε.

Έμπαινα για πρώτη φορά σε πούλμαν αποστολής ποδοσφαιρικής ομάδας. Στα τοπικά ματς, οι παίκτες του χωριού μου μετακινούνταν στα εκτός έδρας με αυτοκίνητα και χωνόμουν στην πίσω θέση, όπου ήταν συνοδηγός ο πατέρας μου ως πρόεδρος ή γραμματέας ή τι διάολο ήταν εκείνα τα χρόνια, στην αγκαλιά των ποδοσφαιριστών των ήδη ντυμένων με την κιτρινόμαυρη στολή του Α.Ο. Νέας Καρβάλης, καμιά φορά σε καρότσες αγροτικών με άλλους πιτσιρίκους ή το πράσινο Σιτροέν Πόνι του κυρ-Γιάννη όπου χωρούσαμε όλοι, όσοι και να ήμασταν, και μας έβλεπαν οι ντόπιοι να βγαίνουμε από πίσω και να μην τελειώνουμε, φωνάζοντας στη διαδρομή συνθήματα τύπου «το γκολάκι δεν αργεί, έρχεται με γιωταχί» ή «Καρβάλη ολέ, ομάδα του Πελέ» και τέτοια καθυστερημένα, που αν πέφταμε σε εκδρομικό πούλμαν του ΠΑΟΚ στη διαδρομή μπορεί να μας έδερναν για προσβολή της οπαδικής τιμής και κουλτούρας.

Για δεύτερη φορά σε δεκαεννιά τελικούς Κυπέλλου του ΠΑΟΚ, ο διαιτητής θα είναι ξένος. Η μοναδική προηγούμενη περίπτωση ήταν ο Ελβετός Βάλτερ Χούνγκερμπιλερ (Walter Hungerbühler), ο οποίος διαιτήτευσε τον τελικό του 1974, όπου ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το δεύτερο τρόπαιο της ιστορίας του. Ήταν ο πρώτος τελικός Κυπέλλου Ελλάδας που κρίθηκε στα πέναλτι και ο μοναδικός τελικός του ΠΑΟΚ που δεν βρήκε νικήτρια μία ομάδα στα ενενήντα λεπτά.

Στη γενιά μου έτυχαν πέντε τελικοί. Κερδίσαμε τους τρεις, στους οποίους ήμασταν καλύτεροι, χάσαμε τους δύο, στους οποίους ήταν καλύτεροι οι άλλοι. Δεν αδικηθήκαμε, δεν μας αδίκησαν στους τελικούς -όσα περίεργα έχουμε ζήσει τα είδαμε σε προηγούμενους γύρους του Κυπέλλου.

Σχεδόν κοιμόμασταν στο ξύλινο μπαρ του καφενείου, περιμένοντας να πάει ο μεγάλος δείκτης του στρογγυλού ρολογιού πάνω από την τσόχα στο δώδεκα. Η ασταμάτητη πάρλα του μπάρμπα δίπλα μας ήταν ακόμα πιο υπνωτική και μας έκλεινε τα μάτια που προσπαθούσαμε να κρατήσουμε ανοιχτά ως τις εφτά το πρωί που θα μαζευόταν το σχολείο στον Κήπο για να αναχωρήσουμε προς Αθήνα και από κει να πετάξουμε για Λεμεσό.