Στις 30 Απριλίου 2014 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο η ιστοσελίδα isovitis.gr. Το πρώτο κείμενο ήταν η επιστολή που είχα στείλει, θολωμένος ακόμα από το χάλι και την απογοήτευση του τελικού, στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ, με κοινοποίηση σε κάποιες σελίδες, από τις οποίες τη δημοσίευσε (αυτούσια) μόνο το paokmania.gr και έτσι ξεκίνησε όλο το έργο.

Στην 4Α άναβαν φωτιές και σε όλο το υπόλοιπο γήπεδο άναβαν φλας. Έκανες ένα γύρο την Τούμπα με τη ματιά σου κι έβλεπες τα εκατοντάδες φλας που άστραφταν με την έναρξη, στην είσοδο της ομάδας.

Τι κάνει πάλι ο κοιμισμένος, τρία-πέντε-δύο με κατεβάζει, τι με τον βάζει μέσα τον χοντρό τον Μπίσβεσαρ, να βάλει τον Σάτχο, α, τον έβαλε, να βάλει και τον Χαρίση να κρατήσει μπάλα, πάλι τον ξεφτίλα τον Κλάους έχει μέσα, ρε μπούλο, μπούλο, ρεεε, τον άχρηστο.

Αριστερά, τα πιο πολλά βρισίδια της βραδιάς. Δεξιά, τα πιο πολλά χειροκροτήματα.

«Αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό, απόψε άλλοι τέσσερις να γίνουμε οκτώ», λέμε εκεί κάτω στο πεταλάκι της 8, στο κλειστό, όταν μαζευόμαστε οκτώ άτομα, καμιά φορά.

Ήταν μια μέρα που θα τη θυμόμαστε για πάντα. Για χίλιους δυο λόγους. Είχε και ορόσημα, που ούτως ή άλλως δεν τα ξεχνάς. Απλώς, ήταν μια τέλεια μέρα. Τέλεια.

Από εμπιστοσύνη και υπομονή έχουν όση χρειαστεί. Η ομάδα που μου έδωσε τρεις τίτλους σε δύο χρόνια και με κουβάλησε καμιά τριανταριά φορές στο γήπεδο, που είχα να πάω βόλεϊ από τότε που παίζαμε στη Σταυρούπολη, ούτε κράξιμο έχει ανάγκη ούτε υποδείξεις στην πιο δύσκολη και καθοριστική της χρονιά. Αλλά χθες το χάλι με τρόμαξε.