Τον Οκτώβριο του 2016 έλαβα μια πρόσκληση να μιλήσω στο 1ο Φεστιβάλ Γκαλοπάρ, στην Αθήνα. Μου ζητήθηκε να συμμετάσχω σε μια ομιλία-συζήτηση με θέμα «το οπαδικό κίνημα στην Ελλάδα».
Αναλύσεις, συγκρίσεις, συζητήσεις, βρισίδια, απογοήτευση, οργή, απατηλές προσδοκίες. Το μόνο που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση από το αποκαρδιωτικό χάλι της ομάδας χθες το βράδυ είναι η σοβαρότητα με την οποία επιμένει να αντιμετωπίζει ο κόσμος το μπάσκετ του ΠΑΟΚ.
Εγώ δεν είχα τέτοια δυνατότητα επιλογής. Ερχόταν το Μίκυ Μάους στο χωριό κάθε Παρασκευή και απλώς προσευχόμουν να έχει το νέο τεύχος περισσότερο Ντόναλντ με τα ανίψια του, δηλαδή κωμωδία, και λιγότερο Μίκυ ή Μαύρο Πητ, δηλαδή αστυνομικό θρίλερ.
Αφιέρωμα στις 14 καλύτερες σειρές όλων των εποχών, κατάλληλες για κάψιμο σε περιόδους διακοπών λόγω προκριματικών Euro, Mundial και γενικώς όταν δεν έχει μπάλα.
14. House, M.D. (8 σεζόν, 177 επεισόδια, 2004-2012)
Δεν μπορώ να θυμηθώ από ποτέ έχω να βιώσω τέτοιο γιουχάρισμα προς την ομάδα. Τόσο έντονο, τόσο καθολικό -σχεδόν προσβλητικό.
Μετά από ένα δίωρο πανηγυριών και ασταμάτητης λογοδιάρροιας, επιτέλους στο σπίτι επικρατούσε ησυχία. Δε ρίχνεις κάθε μέρα τέσσερα γκολ στον Παναθηναϊκό, δεν πας κάθε μέρα σε τελικό, ξεφύγαμε το βράδυ της Πέμπτης μετά το ματς και οι σφυγμοί δεν έπεφταν με τίποτα.
Έτρεμα από την αδρεναλίνη. Σε κάθε βήμα προς το Πανθεσσαλικό οι σφυγμοί ανέβαιναν, χτυπούσαν οι φλέβες στα μηνίγγια μου. Ζαλιζόμουν, άρχισα να παραπατάω στην ανηφόρα και στάθηκα για ένα λεπτό να ξαναβρώ την ανάσα μου.
Εμείς δεν ανεβήκαμε σε καμία αερογέφυρα και δεν πλακωθήκαμε με κανέναν.
Εμείς δεν μαχαιρώσαμε κανέναν «εχθρό» επειδή δεν έχουμε εχθρούς.
Εμείς δεν κρατούσαμε στυλιάρια, σουγιάδες ή σίδερα.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.