Αυτά παθαίνεις όταν έχεις πάει σε δέκα συνεχόμενους αγώνες βόλεϊ. Πρώτη φορά σήμερα κάναμε το νέο δρομολόγιο για Παλατάκι με τη Χουλιγκάνα, φτάσαμε καθυστερημένοι, τρέχοντας και σε μέρος της διαδρομής να την έχω στους ώμους επειδή τελευταία φοβάται τα αγκάθια και στον ανήφορο για το γήπεδο έχει μια τροπική βλάστηση, για τα δικά της δεδομένα.
Ο πατέρας ήταν γύρω στα σαράντα. Το παιδάκι, το κοριτσάκι του, κάτω από δέκα, δεν πρόλαβα να τη δω προσεκτικά πάνω στο μπάχαλο. Είναι από τις στιγμές που τα σιχαίνεσαι όλα -και τον ΠΑΟΚ και το γήπεδο και όλη την κοινωνία.
Την προηγούμενη φορά που πήραμε Πρωτάθλημα, κερδίζοντας πάλι τον Ολυμπιακό, βρισκόμουν σε ένα τρένο από Ορμένιο για Θεσσαλονίκη και άκουγα το ματς από το ραδιόφωνο.
ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός 2-3. Το ξέρω πως μερικοί πιστεύουν ότι καμιά φορά γράφω υπερβολές για τη μικρή χουλιγκάνα. Τι μας λέει αυτός τώρα, πέντε χρονών κοριτσάκι και τόση καψούρα με τον ΠΑΟΚ, δε γίνεται.
ΠΑΟΚ-Αναγέννηση Βύρωνα 26-21. Τώρα βρήκαμε καινούργιο μπελά. Ξέρουμε ανάγνωση. Όπου πάμε, ό,τι κι αν δούμε, πρέπει να το διαβάσουμε. ΠΟΥ-Α-Ο-ΚΟΥ, ΠΟΥΑΟΚ, ΠΑΟΚ.
ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός 68-71. Όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από την ιστορική ειρωνεία.
ΠΑΟΚ-ΚΑΟΔ 72-64. Κάποτε έπρεπε να κερδίσουμε. Πέντε ήττες στη σειρά ήταν αυτές, δεν πήγαινε άλλο.
ΠΑΟΚ-Άρης 77-78. Φέρτε μου τον τύπο μπροστά μου. Πρέπει να τον δω φάτσα. Να του μιλήσω και να τον ακούσω. Να τον καταλάβω.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.