Αυτά παθαίνεις όταν έχεις πάει σε δέκα συνεχόμενους αγώνες βόλεϊ. Πρώτη φορά σήμερα κάναμε το νέο δρομολόγιο για Παλατάκι με τη Χουλιγκάνα, φτάσαμε καθυστερημένοι, τρέχοντας και σε μέρος της διαδρομής να την έχω στους ώμους επειδή τελευταία φοβάται τα αγκάθια και στον ανήφορο για το γήπεδο έχει μια τροπική βλάστηση, για τα δικά της δεδομένα.
Ο πατέρας ήταν γύρω στα σαράντα. Το παιδάκι, το κοριτσάκι του, κάτω από δέκα, δεν πρόλαβα να τη δω προσεκτικά πάνω στο μπάχαλο. Είναι από τις στιγμές που τα σιχαίνεσαι όλα -και τον ΠΑΟΚ και το γήπεδο και όλη την κοινωνία.
Την προηγούμενη φορά που πήραμε Πρωτάθλημα, κερδίζοντας πάλι τον Ολυμπιακό, βρισκόμουν σε ένα τρένο από Ορμένιο για Θεσσαλονίκη και άκουγα το ματς από το ραδιόφωνο.
ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός 2-3. Το ξέρω πως μερικοί πιστεύουν ότι καμιά φορά γράφω υπερβολές για τη μικρή χουλιγκάνα. Τι μας λέει αυτός τώρα, πέντε χρονών κοριτσάκι και τόση καψούρα με τον ΠΑΟΚ, δε γίνεται.
ΠΑΟΚ-Αναγέννηση Βύρωνα 26-21. Τώρα βρήκαμε καινούργιο μπελά. Ξέρουμε ανάγνωση. Όπου πάμε, ό,τι κι αν δούμε, πρέπει να το διαβάσουμε. ΠΟΥ-Α-Ο-ΚΟΥ, ΠΟΥΑΟΚ, ΠΑΟΚ.
ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός 68-71. Όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από την ιστορική ειρωνεία.
ΠΑΟΚ-ΚΑΟΔ 72-64. Κάποτε έπρεπε να κερδίσουμε. Πέντε ήττες στη σειρά ήταν αυτές, δεν πήγαινε άλλο.
ΠΑΟΚ-Άρης 77-78. Φέρτε μου τον τύπο μπροστά μου. Πρέπει να τον δω φάτσα. Να του μιλήσω και να τον ακούσω. Να τον καταλάβω.