Είχαμε περάσει την Κυριακή όπως θα πρέπει να είναι η Κυριακή, με φίλους στο σπίτι, παιδιά να χοροπηδάνε και να τα κάνουνε όλα λίμπα, φραπεδούμπες από το πρωί, τυροπιτάκια, κουβέντα για ΠΑΟΚ ατέρμονη και αδιέξοδη, σ’ εκείνη την αβάσταχτη Παοκτσήδικη λούπα για το ποιος φταίει και τι πρέπει ν’ αλλάξει, μετά κρεατικά, μπινελίκια, σαλάτες, ρετσίνες, πιάσαμε δυόμισι το μεσημέρι και είχαμε γίνει άρχοντες.

Στο δικό μου το μυαλό, το σενάριο ήταν κάπως διαφορετικό. Όχι, δε θα τις έχανε τις βολές ο Βασιλειάδης, θα τις έβαζε και τις δύο. Με εφτά δευτερόλεπτα στο ρολόι, θα μας ισοφάριζε ο Ολυμπιακός με καλάθι και φάουλ.

Ένιωθα τα αγγεία να σπάζουνε μέσα στις κόγχες. Πόσα έχουν αντέξει αυτά τα μάτια, τόσα χρόνια στο γήπεδο, άλλη μια δοκιμασία δεν έλεγε να τελειώσει.

Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Κάποτε θα χάναμε. Έτσι είναι ο αθλητισμός. Η ομαδάρα που κατόρθωσε να κάνει την τρελή πορεία και να φτάσει ως τον ημιτελικό του Κυπέλλου, που είναι πρώτη σε όλη την Ευρώπη δίχως ήττα στον όμιλό της, δεν μπορεί να πρωταγωνιστεί σε όλες τις διοργανώσεις.

Αυτά παθαίνεις όταν έχεις πάει σε δέκα συνεχόμενους αγώνες βόλεϊ. Πρώτη φορά σήμερα κάναμε το νέο δρομολόγιο για Παλατάκι με τη Χουλιγκάνα, φτάσαμε καθυστερημένοι, τρέχοντας και σε μέρος της διαδρομής να την έχω στους ώμους επειδή τελευταία φοβάται τα αγκάθια και στον ανήφορο για το γήπεδο έχει μια τροπική βλάστηση, για τα δικά της δεδομένα.

Ο πατέρας ήταν γύρω στα σαράντα. Το παιδάκι, το κοριτσάκι του, κάτω από δέκα, δεν πρόλαβα να τη δω προσεκτικά πάνω στο μπάχαλο. Είναι από τις στιγμές που τα σιχαίνεσαι όλα -και τον ΠΑΟΚ και το γήπεδο και όλη την κοινωνία.

Την προηγούμενη φορά που πήραμε Πρωτάθλημα, κερδίζοντας πάλι τον Ολυμπιακό, βρισκόμουν σε ένα τρένο από Ορμένιο για Θεσσαλονίκη και άκουγα το ματς από το ραδιόφωνο.