Μπορεί να ακυρώθηκε η επίσημη παρουσίαση του Μια Εποχή Στο Τσιμέντο στην Αθήνα, αλλά μια σαρανταριά εκλεκτοί προσκεκλημένοι (τόσοι επιτρέπονται σε παρουσιάσεις υπό τιμωρία κεκλεισμένων των θυρών) βρέθηκαν χθες σε μια αίθουσα βγαλμένη από τα σκηνικά του Winterfell, σε μια βραδιά που ξεκίνησε ως «θα είμαστε μια μεγάλη παρέα για καφέ» και εξελίχθηκε σε κανονική, αν και ανεπίσημη, εκδήλωση.

Με τους παρουσιαστές, τους θεατές και τον ασυντόνιστο αποσυντονιστικό συντονιστή στις θέσεις τους. Με τον Makis Diogos να δείχνει στοιχεία μεγάλου παίκτου όπως ήταν αναμενόμενο και τη Marina Danezi να εκμεταλλεύεται το μεσαιωνικό σκηνικό και να παρασύρεται στα ταξίδια του νου της όπου κάθε λέξη σημαίνει αυτό που λένε τα λεξικά εκτός αν την εκφέρει ασπρόμαυρο στόμα. Με Παοκτσήδες τρελοκομεία και Αθηναίους από τα νοσοκομεία που ένας ανέβαλε εγχείρηση, ο κάγκουρας, για να έρθει, με βάζελους, με γαύρους, με πάνθηρες και με μια κίτρινη σακούλα της Original 21 που βρέθηκε στο άσχετο στη γαλαρία ελλείψει κιτρινόμαυρου παρευρισκόμενου.

Μετά από ιδέα του Yannis Androulidakis, αποφασίσαμε να κάνουμε την παρουσίαση ως προπόνηση για την επίσημη που θα γίνει τον Οκτώβριο. Επειδή εμείς έχουμε πλάνο, τίποτα δεν γίνεται στην τύχη και τα πάντα γίνονται προσχεδιασμένα, παρά την εντύπωση πλήρους αναρχίας και αυτοσχεδιασμού που αφήνεται στον αέρα των παρουσιάσεων, όχι, όλα είναι μελετημένα, από τα «ωχ, μωρέ μαλάκα, πάλι την ιστορία με τον Μίλωνα θα μας πεις» μέχρι τα «να μιλήσει κάνας άλλος, α, όχι, τώρα θυμήθηκα κάτι ακόμα» κι από τα «σταμάτα να διακόπτεις τους άλλους και μίλα να σε διακόπτουμε εμείς» ως τα «παίρνω αφορμή από την παρουσία του Φώτη», είναι δεν είναι ο Φώτης η ατάκα θα παίξει, λες και ξέρει κανείς ποιος είναι ο συγκεκριμένος Φώτης, άλλο που χθες βρέθηκε στην παρέα, δείχνεις έτσι στο αόριστο προς τα πίσω και λες «είναι και ο Φώτης εδώ». Τέσσερις μήνες προβάρουμε τις ατάκες μας, χθες ήταν η πρόβα τζενεράλε και κάνεις από το κοινό δεν μας πήρε χαμπάρι.

Μου φάνηκε πως περάσαμε ωραία. Νομίζω πως κανείς και καμία δεν έφυγε με την αίσθηση πως έχασε τον χρόνο του και πως η βραδιά ήταν από αυτές που θα θυμάσαι για καιρό. Χωρίς οπαδιλίκια, χωρίς υπερβολές, με μνήμες, με συναίσθημα και με πολλά παρασκήνια και αδημοσίευτες ιστορίες που δεν θα γραφτούν ποτέ επειδή ο μόνος τρόπος να τις αφηγηθείς είναι να βρίσκεσαι απέναντι στους ακροατές σου, όπως τα παπούτσια Miami Vice, οι τεμπέλες μάνες, ο χάλης Γκάλης, το κλιματιστικό του Παλέ, οι αγανακτισμένοι της Ορίτζιναλ στα 90ς, ο αόρατος κάθε πατέρας Παοκτσής και διάφορα άλλα που χάθηκαν στους καπνούς της ψηλοτάβανης, συνωμοτικής αίθουσας.

Σας ευχαριστώ όλες, σας ευχαριστώ όλους. Ραντεβού τον Οκτώβριο, σε μια άλλη αίθουσα, λίγο πιο κεντρική από τη χθεσινή. Αν φτιάξαμε τέτοιο πανηγύρι χωρίς καμία οργάνωση και με συνεννόηση της τελευταίας στιγμής, φανταστείτε τι έχει να γίνει στην επίσημη βραδιά όπου θα μας τα έχουν όλα οργανωμένα και στο φόντο του πάνελ θα βλέπουν οι παρευρισκόμενοι το Σύνταγμα και τη Βουλή. Το τσέκαρα χθες, από τον τελευταίο όροφο του Public αυτό βλέπεις. Έμπνευση από τις λίγες.