Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Κάποτε θα χάναμε. Έτσι είναι ο αθλητισμός. Η ομαδάρα που κατόρθωσε να κάνει την τρελή πορεία και να φτάσει ως τον ημιτελικό του Κυπέλλου, που είναι πρώτη σε όλη την Ευρώπη δίχως ήττα στον όμιλό της, δεν μπορεί να πρωταγωνιστεί σε όλες τις διοργανώσεις.

Αήττητοι στο Κύπελλο, αήττητοι στην Ευρώπη, ε, στο Πρωτάθλημα χάσαμε. Τι να κάνεις. Δεν μπορείς να τα σηκώσεις όλα, δεν έχει και χώρο στο Παλατάκι για τόσες κούπες, θα πρέπει να πάρει το κομπρεσέρ ο Σήφης και να ανοίγει τρύπες στους τοίχους για να τις βάλουμε, σκόνες, μπάζα, βρωμιά, άσ’ το καλύτερα. Ωραία θα ήταν αν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου με τέτοια χαζά.

Ακόμα τρέχουν τα αίματα απ’ τα μάτια μου. Έχω να νιώσω έτσι από τότε που η παρέα μου έβλεπε βιντεοταινίες με Τσάκωνα, Ψάλτη και Μιχαλόπουλο. Σπασμένα αγγεία, αναρωτιούνται όλοι γιατί βγαίνω με κόκκινα μάτια ακόμα κι όταν δε βάζουν φλας στις φωτογραφίες. Κακό μπάσκετ. Κακό, κακό, κακό. Αλλά χωρίς να καταλαβαίνω τι φταίει. Και, το κυριότερο, ποιος φταίει για το χάλι στο παρκέ. Αν με ένοιαζε περισσότερο, αν ήμουν από αυτούς που την ψάχνουν και αραδιάζουν ονόματα και ευθύνες και η διοίκηση, οι μάνατζερ, οι χορηγοί και τα λοιπά, ίσως να καταλάβαινα. Αλλά δε με ενδιαφέρει, συνεπώς πονάνε τα μάτια μου και μένω εκεί. Να ψάχνω αναλγητικά για να αντέξω αυτά που έρχονται.

Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως το έργο θα έχει και συνέχεια. Αυτή είναι η ομάδα, έτσι θα πάει φέτος η ιστορία. Με υπερβολές, τραβηγμένες επιλογές και πολλή υπομονή, δίχως ελπίδα καμιά. Θα είναι απ’ αυτές τις χρονιές τις «χαμένες», που θα θέλουμε να τις ξεχάσουμε, να μην ξανάρθουν. Μιζέρια. Μια ομάδα σε κατάθλιψη. Οι παίκτες, οι κόουτς, οι διοικητικοί, οι υπάλληλοι, οι οπαδοί -όλοι με τα μούτρα στο πάτωμα. Τώρα, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μη λείψω ποτέ απ’ το πλάι τους. Και στα πέντε ματς που έχανα κάθε χρόνο, φέτος θα πρέπει να βρω τον τρόπο να είμαι εκεί.