Με την απόφαση να μετακομίσουμε στο Καυτανζόγλειο διακόπτεται το μεγαλύτερο σερί του ΠΑΟΚ ως γηπεδούχος στην Τούμπα από τη μέρα που χτίστηκε.
Είμαι από τους πιο άμπαλους ανθρώπους της κερκίδας. Δε γνωρίζω από συστήματα και δεν ξέρω να αναλύω τεχνικά οποιαδήποτε εμφάνιση του ΠΑΟΚ.
Οι σαββατιάτικες υποχρεώσεις ανατέθηκαν από την ίδια στον πρωινό καφέ. Αυτή θα πήγαινε λαϊκή και κρεοπωλείο, θα καθάριζε το σπίτι και θα μαγείρευε.
Θα παίζαμε σήμερα με καμιά Μίλαν στην Τούμπα. Θα μαλώναμε επί μέρες ποιος θα πάει και ποιος θα μείνει να προσέχει τα παιδιά. «Το διαρκείας έχει το δικό μου όνομα», θα έλεγε αυτή. «Ναι, αλλά το πήρες με τα δικά μου λεφτά όταν πληρώθηκα», θα έλεγα εγώ.
Κάνουμε χαβαλέ αυτές τις μέρες με δημοψηφίσματα και καρδούλες και ουάου για τους παλιούς προπονητές να περάσει η ώρα μέχρι να ξαναπαίξει ο ΠΑΟΚ και αρχίσανε τα πρωτοσέλιδα και οι ψίθυροι στην πραγματικότητα, ρε φίλε. Έρχεται ο Άγγελος από τη μία, κλεισμένος για του χρόνου ο Φερνάντο από την άλλη. Ας σοβαρευτούμε για μια στιγμή.
Η σαπουνόπερα με τις εξελίξεις στον Ηρακλή με αφήνει αδιάφορο. Ούτε με τις γριές δεν έχω όρεξη να το συζητήσω, με φίλους ή συναδέλφους, δε με αφορά, είναι κάτι που βρίσκεται έξω από το προσωπικό μου σύμπαν.
Έχεις τον πόνο σου από το χάλι του πρώτου ημιχρόνου στη Σουηδία, σου προκύπτουν και από το πουθενά εκδηλωτικά χανούμια στα πέντε μέτρα.
Έχω να μεθύσω, να χάσω το μυαλό μου από κάποια ουσία, ακριβώς είκοσι τέσσερα χρόνια.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.