Τελικά δεν ήταν αστείο. Οπότε, ας σοβαρευτούμε (τουλάχιστον έως να ακούσουμε την πρώτη Παναγιά που θα αποφασίσει αν θα κάνουμε καλές μεταγραφές). Αυτό δεν ήταν σοβαρό που έγραψα. Τώρα θα σοβαρευτώ. Πάμε.
Εγώ για τα χρέη μιας Ανώνυμης Εταιρείας δεν πολεμάω.
Ό,τι είχα το έδωσα στα τσιμέντα, στα κάγκελα, στους δρόμους, στα λεωφορεία, στα τρένα, στα οτοστόπ, στα διαρκείας, στην μπουτίκ, στη μισή μου ζωή.
Τώρα που βράδιασε, να τα βάλουμε κάτω.
Μέσες-άκρες, συμφωνούμε όλοι πως όσα κάναμε με γάβρο και βάζελο τίθενται υπό τη δικαιοδοσία του αθηνοκεντρικού, υδροκέφαλου, χουντοειδούς κ.ο.κ. κράτους και των δουλικών του,
Προς ΠΑΕ ΠΑΟΚ, Κύριο Σαββίδη Ιβάν
Αγαπητέ Πρόεδρε, στο ματς της Λεωφόρου για τα play off βάλε την ομάδα να αναχωρήσει το προηγούμενο βράδυ κατά τις 12:00 από Τούμπα με τουριστικό λεωφορείο του ΚΤΕΛ για την Αθήνα, έχοντας φάει κάνα σάντουιτς και 2-3 μπύρες ο καθένας.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.