Οι ανακοινώσεις των Συνδέσμων (θα έπρεπε να) αποτελούν τον κύριο εκφραστή της ασπρόμαυρης κερκίδας, στο σύνολό της. Τη συλλογική φωνή κάθε πονεμένου μυαλού που ξυπνάει και κοιμάται, ζει κι αναπνέει, ρυθμίζει όλη την υπόλοιπη ζωή του με βασικό άξονα την παρουσία του σε ένα πέταλο που τραγουδάει και χοροπηδάει για τον ΠΑΟΚ.
Βγήκα με το ασπρόμαυρο κασκόλ. Περπάτησα ως την πλατεία, περίμενα το αστικό κάνα δεκάλεπτο. Από το άγχος να προλάβω το ματς επειδή είχα ήδη αργήσει, μπήκα στο πρώτο λεωφορείο που σταμάτησε μπροστά μου κι αυτό έστριψε δεξιά, στην αντίθετη από το Παλατάκι κατεύθυνση.
Ο όρος «ακροδεξιός δημαγωγός» σπάνια βρίσκει τόσο απόλυτη εφαρμογή όσο στην περίπτωση του ακραίου ρατσιστή, σεξιστή, χουντικού ανθρωποειδούς Ζαΐρ Μπολσονάρο.
Η ομιλία του «Στρατηγού» στην αρχή του «Ζ» είναι, θαρρώ, η πιο απολαυστική σελίδα βιβλίου που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Είναι ασύλληπτη η έμπνευση του Βασιλικού, ο παραλληλισμός των ψεκασμών στα χωράφια με τους ψεκασμούς στους ανθρώπους, ώστε να καταπολεμηθούν οι «παρασιτικοί μύκητες» που θρέφουν «νοσηρές καταστάσεις» όπως ο περονόσπορος και ο κομμουνισμός.
«Ναι, αλλά για το τάδε δεν γράφεις». Δεν γράφω για το τάδε. Γράφω για κάτι άλλο. Επειδή έτσι γουστάρω, επειδή αυτό θέλω να γράψω και όχι το τάδε που ενδιαφέρει εσένα. Γράψ’ το εσύ. Ή μπορείς να μου καταθέσεις ένα ποσό στον τραπεζικό μου λογαριασμό να σου γράφω κατά παραγγελία. Αν και, ως σωστό Παοκτσάκι, το πιθανότερο είναι και να σου φάω τα φράγκα και να μην γράψω αυτό για το οποίο θα με πληρώσεις.
Στις 20 Αυγούστου 2015 δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Της Κυβέρνησης η απόφαση για την επιβολή της «Κάρτας Φιλάθλου» σε όλους τους Έλληνες πολίτες που παρακολουθούν αγώνες στα γήπεδα της χώρας. Τα βασικά της στοιχεία (Ηλεκτρονικό Εισιτήριο, Βάση Δεδομένων, Κάρτα Φιλάθλου), στο σύνολό τους και με βάση το σκεπτικό και τον τρόπο εφαρμογής που περιγράφεται στην απόφαση, αποτέλεσαν μία από τις πιο γελοίες νομοθετικές ακροβασίες που έχουν επιχειρηθεί:
Τη μέρα που αγόρασα το πρώτο της ποδήλατο, είχα στην τράπεζα αρκετά ώστε να της πάρω μέχρι και αυτοκίνητο, να έχει να το καμαρώνει μέχρι τα δεκαοχτώ που θα το οδηγήσει.
3 Ιανουαρίου, Λιβαδειά
Είσοδος
- Η μικρή δεν μπορεί να μπει μαζί σας.
- Γιατί δεν μπορώ;
- Επειδή δε χωράς μαζί με τον μπαμπά.
- Χωράω.
- Θα σου ανοίξω από δίπλα.
- Μα τόσες φορές το έχω κάνει στο γήπεδό μας, γιατί εδώ δεν μπορώ;
- Δεν χωράνε δύο άτομα.
- Ό,τι να 'ναι μας λέει αυτός, μπαμπά.
Τρούμπα (2)
Προσοχή! Ακολουθεί δημοσίευση με σκληρή γλώσσα και βωμολοχίες! Παρακαλείστε, αν είστε κάτω των 18 ετ ...
Read more
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.