Χρόνια το σκέφτομαι, το ξαναείδα και στον τελικό. «Θύρα 13» Αλεξανδρούπολη, Σέρρες, Κοζάνη, Θεσσαλονίκη.
Το ξέρω πως δε σημαίνει πολλά -όταν εγώ κρεμούσα ένα πανί που έγραφε «Καβάλα» δεν είχαν κουβαληθεί τρία πούλμαν από την πόλη μου, συνήθως μόνος μου ήμουν με 2-3 φίλους, άντε να είχαν έρθει και κάποιοι με αυτοκίνητα, καμιά δεκαριά Καβαλιώτες στο γήπεδο. Αλλά και πάλι, μπλοκάρει το μυαλό μου όσο προσπαθώ να το καταλάβω.
Δικαίωμά σας να υποστηρίζετε όποια ομάδα θέλετε, από όπου κι αν είστε. Επίσης δικαίωμά σας να βρίζετε και να καταριέστε όποιον πιστεύετε πως αξίζει τον εμετό σας. Αλίμονο αν το οπαδικό ένστικτο πήγαζε μονάχα από τυφλό τοπικισμό, θα χάναμε την ουσία. Αλλά όταν φωνάζετε το «Βούλγαροι», σε ποιον απευθύνεστε, ρε ηλίθιοι βόρειοι, Σερραίοι, Κοζανίτες, Δραμινοί, Σαλονικιοί, Μακεδόνες;
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.