Τον Νοέμβριο του 2016 περιμέναμε να αγοράσουμε εισιτήριο στα εκδοτήρια της Νέας Σμύρνης με τον Αργύρη και τον Γιάννη. Είχαν φτιάξει δύο ουρές, στη μία βρίσκονταν οι φίλοι του Πανιώνιου και στην άλλη, δυο-τρία μέτρα απόσταση, είχαν βάλει εμάς. Το ματς είχε ήδη ξεκινήσει, ήμασταν αρκετοί καθυστερημένοι και στις δύο πλευρές. Λίγο πριν φτάσουμε στο γκισέ, ακούστηκαν πανηγύρια μέσα από το γήπεδο. Παγώσαμε όλοι, κοιταχτήκαμε ψάχνοντας κάποιο σημάδι για το ποιος είχε σκοράρει. Κάποιος φώναξε «1-0 ο Πανιώνιος». Άρχισε να ουρλιάζει από χαρά η απέναντι ουρά, άρχισε η δική μας τις βρισιές και τους αναστεναγμούς. Μέχρι να πάρουμε εισιτήριο, συνεχιζόταν η γκρίνια από τους δικούς μας και οι πανηγυρισμοί από τους διπλανούς. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που έζησα το γήπεδο όπως θα ήθελα και όπως θα έπρεπε να το ζω, εγώ και καθένας που σκέφτεται όπως εγώ.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.