Τον Νοέμβριο του 2016 περιμέναμε να αγοράσουμε εισιτήριο στα εκδοτήρια της Νέας Σμύρνης με τον Αργύρη και τον Γιάννη. Είχαν φτιάξει δύο ουρές, στη μία βρίσκονταν οι φίλοι του Πανιώνιου και στην άλλη, δυο-τρία μέτρα απόσταση, είχαν βάλει εμάς. Το ματς είχε ήδη ξεκινήσει, ήμασταν αρκετοί καθυστερημένοι και στις δύο πλευρές. Λίγο πριν φτάσουμε στο γκισέ, ακούστηκαν πανηγύρια μέσα από το γήπεδο. Παγώσαμε όλοι, κοιταχτήκαμε ψάχνοντας κάποιο σημάδι για το ποιος είχε σκοράρει. Κάποιος φώναξε «1-0 ο Πανιώνιος». Άρχισε να ουρλιάζει από χαρά η απέναντι ουρά, άρχισε η δική μας τις βρισιές και τους αναστεναγμούς. Μέχρι να πάρουμε εισιτήριο, συνεχιζόταν η γκρίνια από τους δικούς μας και οι πανηγυρισμοί από τους διπλανούς. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που έζησα το γήπεδο όπως θα ήθελα και όπως θα έπρεπε να το ζω, εγώ και καθένας που σκέφτεται όπως εγώ.