H KAE ΠΑΟΚ επέλεξε να αντιδράσει στη διαιτησία του αγώνα με την ΑΕΚ με ένσταση. Ταυτόχρονα, επέλεξε να δημιουργήσει ένα δεδικασμένο, δίνοντας τη δυνατότητα σε κάθε ομάδα που χάνει στο τέλος να ζητά επανάληψη του αγώνα. Όλο και κάτι θα βρίσκεται, μία επαναφορά, μία πατημένη γραμμή, ένα σπρώξιμο στο σκριν ή το μπλοκάουτ. Κυρίως, έδωσε τη δυνατότητα στους αντιπάλους της να την ψάχνουν πάρα πολύ, όπως έγινε σήμερα.

Η άποψή μου για την ένσταση είναι εντελώς αντίθετη. ΠΑΟΚ είσαι, δεν κάνεις ενστάσεις, φροντίζεις για το δίκαιο την ώρα του αγώνα. Με φωνές, με διαμαρτυρίες, με ντου, με ό,τι έχεις διαθέσιμο. Αν δεν μπορείς, είσαι λίγος, δεν κάνεις. Ειδικά όταν σε σφάζουν επί τριάντα εννιά λεπτά και πενήντα δευτερόλεπτα και ασχολείσαι με μία φάση στη λήξη -τα ματς κρίνονται απ' την αρχή ως το τέλος. Ήταν, ναι, το μεγαλύτερο σφαγείο που έχουμε να θυμόμαστε στο ελληνικό μπάσκετ, καθώς είναι ξεκάθαρο πως οι διαιτητές εκούσια αποφάσισαν να καθορίσουν τον νικητή και δεν επρόκειτο για κάποιο λάθος της στιγμής, που το συγχωρείς, ως ανθρώπινο. Αλλά «ένσταση»; Ποτέ.

Μια ομάδα προπονείται επί μέρες, ταξιδεύει, αγωνίζεται, σχεδιάζει, ιδρώνει, χαίρεται, λυπάται, πανηγυρίζει, χτυπιέται για αυτά τα σαράντα λεπτά. Η δυνατότητα της επανάληψης αυτών των σαράντα λεπτών σημαίνει πως μια εβδομάδα κούρασης, σχεδίων, προπόνησης και ένα μακρινό πηγαινέλα έγιναν μάταια, επειδή μία απροσεξία, ένα λάθος, «έκρινε» το αποτέλεσμα.

Μα για να φτάσεις να κρίνει μια φάση το αποτέλεσμα, σημαίνει πως άλλες δεκάδες φάσεις το έχουν ήδη κρίνει, του έχουν δώσει το δικαίωμα να κριθεί στην τελευταία ανάσα. Γιατί να μην αντιμετωπίζονται όλες οι φάσεις με την ίδια βαρύτητα; Ένσταση επειδή στο πρώτο δεκάλεπτο έγιναν βήματα με συνέπεια αντί να ισοφαρίσουμε να μείνουμε τέσσερις πόντους πίσω, ένσταση επειδή στο δεύτερο δεκάλεπτο δόθηκε λάθος φάουλ και ο παίκτης μας έκανε το δεύτερο φάουλ του με συνέπεια να κάνει το τρίτο πριν το ημίχρονο και το τέταρτο στο τρίτο δεκάλεπτο και μετά έπαιζε χωρίς να μπορεί να μαρκάρει και να γιατί χάσαμε, κύριε πρόεδρε. Ένσταση. Επανάληψη. Να παίζουμε για πάντα, μέχρι να μην γίνει ούτε ένα λάθος απ' τους διαιτητές ή να βάλουμε ρομπότ ή να ελέγχουμε κάθε φάση στο VAR και να διαρκούν τα παιχνίδια είκοσι ώρες το καθένα.

Ναι, ξέρω, είμαι υπερβολικός.