Την ημέρα που ο ΠΑΟΚ σήκωνε το Πρωτάθλημα μετά από 34 χρόνια, όλοι οι προπονητές που είχαν καθίσει στον πάγκο του από το 1985 βρίσκονταν εν ζωή. Από τον μικρότερο (Ίγκορ Τούντορ, 41) ως τον μεγαλύτερο (Μίρο Μπλάζεβιτς, 84), και οι 34 κόουτς που μεσολάβησαν από την αποχώρηση του προηγούμενου Πρωταθλητή (Βάλτερ Σκότσικ, 79) ως τον επόμενο (Ραζβάν Λουτσέσκου, 50) έμαθαν το νέο πως η ομάδα που προπόνησαν κάποτε πήρε τον τίτλο μετά από τρεισήμισι δεκαετίες.
Πριν λίγες ημέρες, αποχώρησε ο πρώτος της συγκεκριμένης λίστας. Ο Γκίντερ Μπένγκτσον, προπονητής του ΠΑΟΚ στην πιο δύσκολη ώρα του και ο τελευταίος της καταραμένης περιόδου της ευρωπαϊκής απομόνωσης πριν τον Αρχοντίδη και τον Αναστασιάδη που ανέλαβαν την ίδια χρονιά μετά από αυτόν σε μια ιστορική συγκυρία που άλλαξε τη σύγχρονη πορεία της ομάδας, πέθανε στις 2 του μήνα μετά από μακροχρόνια αρρώστια, στα 73 του χρόνια.
Ο Μπένγκτσον είχε αναλάβει τη μοναδική ομάδα του ΠΑΟΚ που πραγματικά έπεφτε στη Β' Εθνική ως πέμπτος προπονητής (ρεκόρ) της χρονιάς και την είδε να σώνεται στο τέλος, αν και ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει αν την έσωσε ο ίδιος ή ο Μιχάλης Μπέλλης που είχε αναλάβει πριν απ' αυτόν ως υπηρεσιακός ήρωας. Προσωπικά, θα έχω να τον θυμάμαι για δύο στιγμές: Το ντροπιαστικό 2-3 από τη Λάρισα την τελευταία αγωνιστική, στο μοναδικό σίγουρο στημένο ματς που γνωρίζω στην ιστορία του ΠΑΟΚ (ο Μητσιμπόνας μονολογούσε «τα παιδιά μας έδωσαν το παιχνίδι κι εμείς πάλι πέσαμε») και την πεντάρα από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, όπου ο Κριστόφ Βαζέχα έκανε το μνημειώδες νόημα στην υπόλοιπη ομάδα να σταματήσουν στο 5-0 κι εμάς στην κερκίδα να κλαίμε, γνωρίζοντας πως ζούμε, εκείνη τη στιγμή και για τα υπόλοιπα είκοσι-είκοσι πέντε λεπτά, τη μεγαλύτερη κατάντια της ομάδας μας ως οπαδοί. Μετά απ' αυτό το ματς αποχώρησε, ήρθε ο Αρχοντίδης, ο Άγγελος και τα υπόλοιπα τα έγραψε η ιστορία.
Από τον ίδιο, ως φιγούρα, θα θυμάμαι που πάντα χαμογελούσε κι αυτό μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση για έναν Βορειοευρωπαίο. Παρά τα αγωνιστικά μας χάλια, τον συμπαθούσα.
Έφυγε ως κάτοχος του Κυπέλλου UEFA (1987) με την Γκέτεμποργκ.
Καλό του ταξίδι.
Μια Εποχή Στο Τσιμέντο
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.