Πριν λίγες ημέρες, αποχώρησε ο πρώτος της συγκεκριμένης λίστας. Ο Γκίντερ Μπένγκτσον, προπονητής του ΠΑΟΚ στην πιο δύσκολη ώρα του και ο τελευταίος της καταραμένης περιόδου της ευρωπαϊκής απομόνωσης πριν τον Αρχοντίδη και τον Αναστασιάδη που ανέλαβαν την ίδια χρονιά μετά από αυτόν σε μια ιστορική συγκυρία που άλλαξε τη σύγχρονη πορεία της ομάδας, πέθανε στις 2 του μήνα μετά από μακροχρόνια αρρώστια, στα 73 του χρόνια.

Ο Μπένγκτσον είχε αναλάβει τη μοναδική ομάδα του ΠΑΟΚ που πραγματικά έπεφτε στη Β' Εθνική ως πέμπτος προπονητής (ρεκόρ) της χρονιάς και την είδε να σώνεται στο τέλος, αν και ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει αν την έσωσε ο ίδιος ή ο Μιχάλης Μπέλλης που είχε αναλάβει πριν απ' αυτόν ως υπηρεσιακός ήρωας. Προσωπικά, θα έχω να τον θυμάμαι για δύο στιγμές: Το ντροπιαστικό 2-3 από τη Λάρισα την τελευταία αγωνιστική, στο μοναδικό σίγουρο στημένο ματς που γνωρίζω στην ιστορία του ΠΑΟΚ (ο Μητσιμπόνας μονολογούσε «τα παιδιά μας έδωσαν το παιχνίδι κι εμείς πάλι πέσαμε») και την πεντάρα από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, όπου ο Κριστόφ Βαζέχα έκανε το μνημειώδες νόημα στην υπόλοιπη ομάδα να σταματήσουν στο 5-0 κι εμάς στην κερκίδα να κλαίμε, γνωρίζοντας πως ζούμε, εκείνη τη στιγμή και για τα υπόλοιπα είκοσι-είκοσι πέντε λεπτά, τη μεγαλύτερη κατάντια της ομάδας μας ως οπαδοί. Μετά απ' αυτό το ματς αποχώρησε, ήρθε ο Αρχοντίδης, ο Άγγελος και τα υπόλοιπα τα έγραψε η ιστορία.

Από τον ίδιο, ως φιγούρα, θα θυμάμαι που πάντα χαμογελούσε κι αυτό μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση για έναν Βορειοευρωπαίο. Παρά τα αγωνιστικά μας χάλια, τον συμπαθούσα.

Έφυγε ως κάτοχος του Κυπέλλου UEFA (1987) με την Γκέτεμποργκ.

Καλό του ταξίδι.