Ο κάγκουρας ποτέ δεν πεθαίνει. Ούτε στα φιλικά δεν μπορώ να γίνω άνθρωπος, έχω καεί για μια ζωή, όπως αποδεικνύεται σε κάθε αγώνα.

Παίζεται το ματς, καλούτσικη μπάλα, αγχώνομαι εγώ για την πρόκριση, ας πούμε, αναλύω μέσα μου το σύστημα που παίζουμε με δύο δεξιά και δύο αριστερά μπακ, μεγάλη μαγεία ο Άγγελος, δεν περνούσε η μπάλα από την άμυνα, τι κατενάτσιο και μπούρδες, εδώ έχουμε οχυρό, αέρα και σας φάγαμε, σκεφτόμουν τη δικαίωσή μου με τον Κατσικά που το έλεγα από πέρσι, αυτός μόλις κουρέψει το άχυρο θα παίξει μπάλα, αυτό το 14 πού διάολο παίζει τελικά, τον είχα να τον θαυμάζω μπροστά μου στην 6, θα έμαθε από τον Στοχ για το ανάποδο πόδι και δοκιμάζει την τύχη του από τα αριστερά για να μην τον ματιάξουμε, κουρεύτηκε και σαν αυτόν αλλά στη μέση μοϊκάνα δεν έχει να αφήσει, τέτοια σκεφτόμουν. Άκουγα και τα συνθήματα, ωραία κερκίδα, κόσμο είχε, τουρίστες, μικρά Παοκτσάκια, άξιζε τον κόπο η εκδρομή με τους Καβαλιώτες, α ρε πατρίδα, συγκίνηση.

Και κάποια στιγμή, ξαφνικά, από το πουθενά, διακοπή. Πήρε ο ρέφερι τις ομάδες και έφυγε για τα αποδυτήρια. Με πιάνει αμέσως η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση. Το ένστικτο του κάγκουρα έστρεψε το βλέμμα προς την 4Α, τι πετάξανε πάλι, κοτρώνα; Πυρσό; Κανένα εξωτικό φρούτο; Μήπως αυτό το βανφακούλο τον πείραξε τον κόρακα και διέκοψε το ματς; Και τώρα, τι γίνεται; Τιμωρούμαστε; Έχει στο φιλικό τέτοιους κανονισμούς; Θα παίξουμε χωρίς κόσμο με τη Ζίμπρου; Είμαστε και υπότροποι, ρε λες να χάσουμε την Ευρώπη φέτος που η Ουέφα μας έχει στο μάτι; Έψαχνα, έψαχνα, δεν έβρισκα γιατί διακόπηκε, πετάχτηκε από δίπλα η σύζυγος και σχολίασε «α, έχει coolingbreakκαι στα φιλικά, καλή φάση».