Ποτέ δεν είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Περιμένεις χιλιάδες απορίες, ασταμάτητες ερωτήσεις για το καθετί, όλη μέρα αλλά και τη νύχτα, εκεί που κοιμάσαι, έρχεται η μία και σου ψιθυρίζει στ’ αυτί «μπαμπά, πώς πήγαινε εκείνο το τραγούδι που έλεγε ο Μανόλο στη Μαρία στην ταινία που είδαμε χθες», ξυπνάς και είναι η άλλη στημένη σαν θρίλερ και σε κοιτάει δίπλα σου ακίνητη, «μπαμπά, τι ώρα είναι τώρα στην Αμερική», την αποχαιρετάς στο σχολείο και σου στέλνει φιλάκια και φωνάζει «τι φαγητό είπες πως έχω» και της φωνάζεις κι εσύ «φασολάδα» και ξαναφωνάζει ρωτώντας «φασολάδα» και λες «ναι, φασολάδα», τρέχει κοντά σου και με γουρλωμένα μάτια απαιτεί ξεκάθαρες απαντήσεις, «όχι φασολάκια, φασολάδα, έτσι»; Αλλά το αποψινό μας έπιασε πρωτοφανώς απροετοίμαστους.

Ναι, ρε Παοκάρα, ναι, σκίσε την ΑΕΚ, σκίσε τη χάρτινη πρωταθλήτρια, βάλ’ τους στα δίχτυα, ναι, πάρε εκδίκηση, δείξε ποια είναι η καλύτερη ομάδα, ναι, ναι, Πρίγιοοο, Πρίγιοοο, ναιιι, ναιιι, έτσιιι, άιντε Παοκάρααα, ναιιι, καύλααα, καύλααα, έλα, ρε Παοκάρα, πάρε το τρίποντο κι εγώ δεν θα σου ζητήσω τίποτε άλλο φέτος, αυτούς να σκίσεις, αυτούς, που μας έκλεψαν πέρσι, έτσι, ναιιι, δύοοο, Πρίγιοοο, Πρίγιοοο, ναιιι, πωωω, ρε πούστη μου, τι ζούμε, ρεεε, πωωω τι βλέπουμεεε, το ‘ληξεεε, το ληξεεε, ναιιι!

Αυτός είναι ο Φώτης. Δεν τον ξέρεις, είναι από το χωριό. Είναι ένα μέσο Παοκτσάκι στην τρίτη δεκαετία της ζωής του, δηλαδή μεγαλωμένος τον 21ο αιώνα. Δεν γνώρισε την ομαδάρα του Μπάνε, του Κόρφα, του Μπάρλοου, του Κλιφ, του Τσέκου, ούτε καν του Ράφιν, του Φάντεμπεργκ ή του Πέτζα -έφαγε με το κουτάλι τον Σούλη στον πάγκο, τις ομάδες-πατέντες των τελευταίων χρόνων και τώρα τον Παπαθεοδώρου. Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει «μπασκετικός» και ποιος είμαι εγώ να σχολιάσω την ψυχασθένεια του καθένα. Ξέρει τα πάντα για την καλαθόσφαιρα, αρθρογραφεί (ή βάζει ψεύτικα λινκ για δήθεν άρθρα του, ένα από τα δύο), μπορεί να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση για το ελληνικό, το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό μπάσκετ (ίσως και περισσότερα, αν υπάρχουν). Καμιά φορά, όταν έχουμε απορία για κάτι μπασκετικό, τον ρωτάμε. Δεν μας ενδιαφέρει η απάντηση, αλλά για να νιώθει χρήσιμος, πως όλα αυτά που ξέρει έχουν κάποια αξία.

Τους παρατηρούσα εδώ και καιρό. Στο λεωφορείο, στη δουλειά, στο θέατρο, στη στάση, στην ουρά αναμονής. Στο γήπεδο, τα τελευταία χρόνια. Σκυμμένοι στο κινητό, απομονωμένοι από τον κόσμο, να κουνούν μανιασμένα τους αντίχειρες επί ώρα και, ξαφνικά, σαν να ήταν όλοι τους προγραμματισμένοι, να κάνουν την ίδια κίνηση, να πετάγονται πίσω και με μια γκριμάτσα απογοήτευσης, άλλοτε έκπληξης ή και αγωνίας, να κατεβάζουν τους ώμους και να κοιτούν στο κενό. Άφηναν το κινητό στα πόδια ή την τσέπη και παρέμεναν απαθείς για λίγο, τσεκάροντας κάθε τόσο κάτι στην οθόνη.

Ο μπαμπάς μόλις είχε επιστρέψει από το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλη η κούραση, σχεδόν σκότωμα το ταξίδι, νυχτερινό τρένο ξημερώματα Σαββάτου, νυχτερινό τρένο ξημερώματα Δευτέρας και ενδιάμεσα δύο αγώνες του ΠΑΟΚ, του μοναδικού προορισμού που δεν κουραζόταν ποτέ να κυνηγάει. Είχε πανηγυρίσει τη νίκη επί του Ρεθύμνου στο μπάσκετ, αν και Ρεθεμνιώτης, είχε ξεροψηθεί στην Τούμπα για την έκτη νίκη θαυμάζοντας τον πρωτοπόρο ΠΑΟΚ που μια ζωή είχε μάθει να τον βλέπει στα χαμηλά, είχε γυρίσει με την κλασική του βαλίτσα με τις δυο αλλαξιές, τα πέντε βιβλία και το λάπτοπ τη μισή Ελλάδα σε σαράντα οκτώ ώρες -είχε ξεχάσει το κασκόλ του, αλλά δεν το είχε προσέξει μέχρι που διάβασε αυτό το κείμενο. Πήγε τη Δευτέρα στη δουλειά αγχομαχώντας, νυσταγμένος και πονεμένος από την ταλαιπωρία, αλλά δεν ήθελε να κοιμηθεί. Τον περίμεναν τα παιδιά.

Το κυλικείο της 4 στα ημίχρονα των καλοκαιρινών ευρωπαϊκών αγώνων είναι βγαλμένο από τις χολιγουντιανές σκηνές της Γουόλ Στριτ, όταν δεκάδες άνθρωποι προσπαθούν να πουλήσουν και να αγοράσουν μετοχές εταιρειών που χάνουν ή κερδίζουν αξία μέσα σε δευτερόλεπτα. Της κακομοίρας. Ή, για να το θέσω κομψά, της πουτάνας. Αξίζει να το ζήσεις μια φορά στη ζωή σου, έστω για την εμπειρία.

Από την έναρξη του επίσημου ranking της UEFA το 1999, η Μπενφίκα είναι η μεγαλύτερη ομάδα που αντιμετώπισε ο ΠΑΟΚ, βάσει της σχετικής κατάταξης. Τον Φεβρουάριο του 2014, οι Πορτογάλοι ήρθαν στην Τούμπα ως Νούμερο 9 στην Ευρώπη για την προηγούμενη πενταετία, πίσω από Μπαρτσελόνα, Μπάγερν Μονάχου, Τσέλσι, Ρεάλ Μαδρίτης, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Άρσεναλ, Ίντερ και Πόρτο. Με τα αποτελέσματά της εκείνη τη σεζόν, η Μπενφίκα ανέβηκε στο Νούμερο 5 στο τέλος της περιόδου, ενώ ο ΠΑΟΚ βρισκόταν στο Νούμερο 73. Στην προηγούμενη μάχη, το 1999, ο ΠΑΟΚ είχε τη θέση 124 και η Μπενφίκα τη θέση 28.