Έχω τις πρώτες μου μνήμες από το 1982, τη μεγάλη, άτυχη Βραζιλία και τον Πάολο Ρόσι. Τον Μαραντόνα και τον Γκάρι Λίνεκερ, τον τρελό τελικό του 1986. Τα μούτρα του Γκασκόιν στην κίτρινη κάρτα και την κυνική Γερμανία το 1990. Το ρεζιλίκι της Εθνικής και το πέναλτι του Μπάτζιο το 1994. Το θρίλερ με τον Ρονάλντο το 1998 και την ιεροσυλία της γιούχας από τους υπέροχους Γάλλους. Τον Σίμαν που τρέχει να προλάβει και τον Ριβάλντο να ξεφτιλίζεται σε παγκόσμια ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση αλλά και τα διαρκή διαιτητικά σκάνδαλα του 2002. Τον Ζιντάν να αποχαιρετά όπως κανείς άλλος το 2006. Τον απόλυτο τραγικό ήρωα Σουάρεζ το 2010. Την αργεντίνικη κερκίδα και την επτάρα των Γερμανών το 2014. Και, νομίζω, λίγα είναι τα ματς που μου ξέφυγαν σε αυτά τα εννιά Μουντιάλ, μετρημένα, λόγω δουλειάς ή ταξιδιών ή μαθημάτων.

Κάποια Σάββατα με έπαιρνε ο πατέρας μου στη δουλειά, συνήθως όποτε είχε τρίψιμο. Είχα γλυκαθεί με το πρώτο πεντακοσάρικο, που τότε με ένα πεντακοσάρικο περνούσες έναν μήνα με καλυμμένα Μίκυ Μάους, Μπλεκ και Περιπέτεια, αλλά δεν επαναλήφθηκε τέτοιο μεροκάματο, ήταν κάτι σαν πριμ μεταγραφής στον υπέροχο κόσμο των μωσαϊκών-μαρμάρων. Αυτός έφτιαχνε πατώματα με μωσαϊκά και ο αδερφός του μάρμαρα, μια δουλειά-τέχνη που απαιτούσε ώρες υπομονής, σκέψης, κουβαλήματος, τοποθέτησης και μετά τριψίματος με την τρομακτική μηχανή επί ώρες, με το αλφάδι εφιάλτη να τον στοιχειώνει κάθε φορά και να νυχτώνει προσπαθώντας να πετύχει το τέλειο, αυτό που θα καμαρώνει όταν φύγει και θα λέει στο καφενείο «τραβάτε να δείτε τι έφτιαξα». Δεν έκανα βαριές δουλειές, κουβαλούσα κάνα εργαλείο, έλεγχα με το αλφάδι κάθε σημείο του πατώματος που μου άρεσε αυτή η μέτρηση και την έκανα κάθε δύο λεπτά και τον τρέλαινα, έφερνα καινούργια γυαλόχαρτα αλλά, κυρίως, σκούπιζα τη σκόνη από τις πέτρες που άφηνε πίσω της η μηχανή, αυτή ήταν η αγαπημένη μου δουλειά. Η μυρωδιά εκείνης της σκόνης, ακόμα την έχω. Μια φορά βαριόμουν να τη μαζεύω στα σακιά και την έριξα στον σωλήνα του μπαλκονιού, με την εντύπωση πως θα πάει κάτω και θα πέσει στο χώμα, έπλυνε μετά ο πατέρας μου και βούλωσαν όλα, χρειάστηκε να ξηλώσουν τα πάντα, με έβριζε κάνα χρόνο.

Ζητώ δημοσίως συγγνώμη από την ΚΑΕ ΠΑΟΚ για την οικονομική ζημιά που της προκάλεσα φέτος, η οποία ανέρχεται στο ποσό των 95 ευρώ, παρακολουθώντας δεκαεννιά αγώνες της ομάδας δίχως να πληρώσω εισιτήριο για την κόρη μου. Εγώ είμαι κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας, η σύζυγός μου πληρώνει αγοράζοντας ξεχωριστό εισιτήριο όποτε έρχεται, αλλά η οκτάχρονη Χουλιγκάνα δεν έχει πληρώσει ποτέ -μέχρι σήμερα, που ενημερώθηκα περί του θέματος και της έδωσα το δικό μου διαρκείας για να μπει στο γήπεδο.

Οι πρώτες μου μνήμες από μπάλα είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982. Ήμουν επτά χρόνων, έβλεπα τους αγώνες στην καφετέρια του Ζήση και, όπως όλη η τσακαλοπαρέα της γειτονιάς, έφτιαχνα μαζί του το πάνθεον των ηρώων της παιδικής μας ηλικίας ξεκινώντας από το Μουντιάλ της Ισπανίας, μαζί με τα χαρτάκια της Πανίνι και τις σελίδες των Αθλητικών στις εφημερίδες των πατεράδων μας, με τα πολυσέλιδα αφιερώματα μέρες πριν τη διοργάνωση. Ξέραμε ήδη ποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές, αν και δεν είχαμε δει κανέναν να αγωνίζεται εκτός από τα σκόρπια ματς που έδειχνε η κρατική τηλεόραση κάποια Σάββατα -ήμασταν όλοι Λίβερπουλ και Αμβούργο, δηλαδή με τις καλύτερες ομάδες στην Αγγλία και τη Γερμανία που παρακολουθούσαμε στους «ασπρόμαυρους δέκτες» μας εκείνα τα χρόνια.

Τι έχει προσφέρει κάθε χώρα, από αυτές που συμμετέχουν στο Μουντιάλ, στην ιστορία του ΠΑΟΚ, σε παίκτες και συμμετοχές;

Η κουλτούρα του ρουφιάνου είναι μια κατάρα που σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή. Είσαι αυτός που πάει στη μαμά και λέει «ο αδερφός μου έσπασε το παιχνίδι του». Είσαι αυτός που καρφώνεις τους συμμαθητές του τελευταίου θρανίου στον δάσκαλο. Είσαι αυτός που δίνεις στον καθηγητή τον παραδιπλανό σου που αντιγράφει.

Δυστυχώς, στο μπάσκετ δεν γίνεται να χάσει μία ομάδα όταν είναι πολύ καλύτερη από την αντίπαλό του. Ειδικά σε σειρές που κρίνονται στις τρεις νίκες, δεν υπάρχει περίπτωση. Αν είσαι πολύ καλύτερος από τον άλλο, θα κερδίσεις. Αν έχεις απέναντί σου κάποιον πολύ καλύτερό σου, θα χάσεις.