Αναμενόμενο και λογικό είναι, το ξέρω. Η σύνθεση κάθε οπαδικής κοινότητας είναι πάνω-κάτω όμοια, ειδικά σε μεγάλα μεγέθη, όπως ο ΠΑΟΚ και οι τρεις της Αθήνας. Παρακολουθώντας τον βόθρο με τα ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά και γενικώς συμπλεγματικά σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα τόσα χρόνια από τους τρεις εναλλασσόμενους στην κορυφή, ίσως ακούσια αφηνόμουν στην ψευδαίσθηση πως «εμείς» είμαστε διαφορετικοί. «Εμείς» δεν θα πέσουμε στη λάσπη στη μεγάλη μας στιγμή, «εμείς» δεν θα ρίχνουμε ψηφιακά «χύσια στη μάπα», δεν θα δίνουμε ψηφιακές «πούτσες» και «πίπες» και «γαμήσια», δεν θα μπερδέψουμε τον ένα, τον μεγάλο μας αγωνιστικό θρίαμβο με τα προσωπικά μας σεξουαλικά απωθημένα ή την προσωπική μας σεξουαλική στέρηση ή καταπίεση. «Εμείς» αγαπάμε τον ΠΑΟΚ περισσότερο από το μίσος μας για τους άλλους. «Εμείς» έχουμε μέσα μας μονάχα χαρά, ευτυχία, εκπλήρωση, συγκίνηση, αγάπη -«εμείς», στην πιο σημαντική στιγμή της αγωνιστικής ιστορίας του ΠΑΟΚ που έχει βιώσει καθένας και καθεμιά στη ζωή του, δεν θα δούμε να κυριαρχεί μέσα μας το μίσος, η μικροπρέπεια, η αίσθηση της «ανωτερότητας» επειδή η ποδοσφαιρική ομάδα της δεύτερης οικογένειάς μας βρέθηκε στην πρώτη θέση.

Μπήκα στο Πανεπιστήμιο με είκοσι πέντε χρόνια καθυστέρηση, αλλά μπήκα, ρε φίλε. Και έχω ολόκληρη σούπερ αφίσα ντοκουμέντο-κειμήλιο, να την κρεμάσω στον τοίχο του γραφείου μου, αν κάποτε αποκτήσω γραφείο δικό μου, κανονικό δωμάτιο, με πόρτα, απομονωμένο, να μην με ενοχλεί κανείς όσο γράφω ή όσο κάνω πως γράφω, χωρίς «μπαμπά, είσαι πολλή ώρα στο λάπτοπ, πρέπει να σηκωθείς για να μην πονέσουν τα μάτια σου, να παίξουμε τίποτα στο Friv», χωρίς «μωρό μου, έχεις κολλήσει στον υπολογιστή, ξεκόλλα λιγάκι να βάλουμε καμιά Lila Downs να σπάσουμε τον Maynard και την αναδρομή στην ιστορία του Μέταλ της τελευταίας σαρακονταετίας που μας έχεις τρελάνει όλη μέρα από τους Slayer στους Gojira κι από τους Sabbath στους Deafheaven», χωρίς «πώς μπορείς να γράφεις με το βρακί, βάλε μια φόρμα»-«γιατί να βάλω οτιδήποτε, ποιος με βλέπει»-«εγώ σε βλέπω»-«και τι σε ενοχλεί το βρακί»-«δεν με ενοχλεί, έτσι λέω»-«ε, τώρα μου έφυγε η έμπνευση»-«βάλε μια φόρμα να σου ξανάρθει»-«δεν δουλεύει έτσι»-«και πώς δουλεύει»-«ε, και να σου πω τώρα, θα καταλάβεις»-«άσε μας, ρε ψωνάρα, που ασχολούμαι μαζί σου», χωρίς διακοπές, περισπασμούς, ξενερώματα, ένα γραφειάκι τόσο δα, δύο επί δύο, ένα λάπτοπ, ένας φραπές, ένα τασάκι και αυτή η αφίσα στον τοίχο. Τέσσερα τετραγωνικά μέτρα χρειάζομαι σ’ αυτήν τη Γη, που άμα διαιρέσεις την ηπειρωτική έκταση της Γης με τον πληθυσμό της βγαίνει πως ο καθένας και η καθεμιά μας δικαιούται από περίπου δεκαεννιά στρέμματα, εγώ μόνο αυτά τα τέσσερα μέτρα χρειάζομαι, τα υπόλοιπα τα δωρίζω στον ΠΑΟΚ, να φτιάξει καινούργιο προπονητικό κέντρο, δεν με ενδιαφέρουν, ας τα κάνουν ό,τι θέλουν.

Ίσα να κάνεις ένα μπάνιο και να φας μετά τη δουλειά, να φορτωθείς τις βαλίτσες και να τρέξεις ως το σταθμό να προλάβεις το νυχτερινό τρένο, διαπιστώνοντας πως η πόλη είναι άδεια και τη διασχίζεις απ' άκρη σ' άκρη σε δεκαπέντε λεπτά. Φτάνεις νωρίς, ζορίζεσαι μη λιποθυμήσεις από τη νύστα και την αβάσταχτη κούραση στο παγκάκι περιμένοντας την ώρα της αναχώρησης.

Δεν έχεις πάει ποτέ σου «να δεις τον ΠΑΟΚ».
Δεν έχεις ποτέ σου «ταξιδέψει για τον ΠΑΟΚ».
Δεν έχεις βρεθεί ποτέ σου «στο πλευρό του ΠΑΟΚ».
Εσύ είσαι ο ΠΑΟΚ. Μέσα σου είναι. Τον κουβαλάς. Ρυθμίζει τους χτύπους της καρδιάς σου. Κυλάει στις φλέβες σου. Σε ξυπνάει και σε υπνώνει. Διαλέγει τα όνειρα και τους εφιάλτες σου.

Άκου, ανθρωπάκι που με αποκαλείς «βούλγαρο». Πώς νιώθεις που η ομάδα των «βούλγαρων» είναι η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας «σου», πώς κοιμήθηκες τη νύχτα με τη σκέψη πως οι «βούλγαροι» θα μείνουν στην ιστορία ως η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών στο Ελληνικό «σου» Πρωτάθλημα;

Παραμεγάλωσε η παρέα μας, οπότε ας ξανασυστηθώ. Λοιπόν, είμαι ο «Ισοβίτης», είμαι σαράντα τεσσάρων χρόνων, έχω μια γυναίκα, δύο κόρες, τρεις κουμπάρους, τέσσερις κολλητούς και πέντε χιλιάδες ευρώ χρέη.

Τη συγκεκριμένη παράγραφο την έχω επικαιροποιήσει καμιά δεκαριά φορές, δηλαδή όποτε βάζω αυτό το κείμενο για τους ειδαφωσκαιμπήκα της σελίδας, και κάθε φορά παραμένει ίδια εκτός από την ηλικία μου. Ξεκίνησε με «σαράντα», έγινε «σαράντα ενός», έφτασα τώρα λίγο πριν τα σαράντα τέσσερα και όλα τα υπόλοιπα δεν άλλαξαν, κάτι που είναι εξόχως θετικό: Είτε φτάσαμε να βγάζουμε ακριβώς όσα ξοδεύουμε, είτε μάθαμε να ξοδεύουμε ακριβώς όσα βγάζουμε -τα χρέη δεν αυξήθηκαν. Ναι, αυτό το κείμενο δεν βγαίνει, μεν, για πρώτη φορά, αλλά κάθε τόσο χρειάζεται ένα ρετουσάρισμα. Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν οι αναγνώστες, αλλάζω κι εγώ.

«Καρκίνο στα παιδιά των Παοκτσήδων» => Κανένα πρόβλημα

«Παοκτσήδες κωλότουρκοι» => Κανένα πρόβλημα

«Παοκτσήδες τουρκόσποροι, σκατοογλούδες» => Κανένα πρόβλημα

«Παοκτσήδες μετανάστες, πρόσφυγες, καλωσήρθατε στην πόλη μας» => Κανένα πρόβλημα

Τρεις καθυστερημένοι ρατσιστές στην κερκίδα του ΠΑΟΚ => «Οι Παοκτσήδες είναι ρατσιστές, χυδαία ρατσιστική επίθεση, καταγγελία»

Η συνολική συμπεριφορά μιας κοινωνικής ομάδας (η κερκίδα του Ηρακλή που βρίζει εν χορώ) προς μία άλλη κοινωνική ομάδα συνολικά με βάση ένα της χαρακτηριστικό (πως είναι Παοκτσήδες) δεν θεωρείται ως ρατσισμός. Η συμπεριφορά τριών ηλιθίων (ρατσιστών) που ανήκουν σε μια γενικότερη κοινωνική ομάδα (Παοκτσήδες) χαρακτηρίζει συνολικά την κοινωνική ομάδα ως ρατσιστές -δυνατότερος ορισμός του ρατσισμού δεν μπορεί να υπάρξει. Ένα το κρατούμενο.

Από τη δική μας πλευρά:

Καλείται η διοίκηση του Πανθεσσαλονίκειου Αθλητικού Ομίλου Κωνσταντινουπολιτών, σε Πετοσφαίριση και Ερασιτέχνη, να αποδείξει αν διαθέτει τα απαραίτητα αρχίδια και να πετάξει έξω διά παντός τους ξεφτιλισμένους που ντροπιάζουν όλους τους υπόλοιπους με τη συνήθη πρακτική της ρατσιστικής λεκτικής βίας. Είναι τρεις, είναι πέντε, είναι δέκα, δεν ξέρω πόσοι είναι, αλλά είναι εκεί, τους έχω αντιμετωπίσει προσωπικά, τους έχω βουλώσει κάθε τόσο που πετάγονται με τις κραυγές τους, κρυμμένοι πάντα στο πλήθος, τους ξέρω. Είναι ελάχιστοι, αλλά είναι εκεί. Αν δυσκολεύονται, τους βάζω ένα απόσπασμα που ίσως βοηθήσει, από έναν άνθρωπο που γνωρίζω πως συμπαθούν:

«Σας καλώ όλους να καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά τις φασιστικές συμπεριφορές και τα σύμβολά τους, που έκαναν την εμφάνισή τους στα ελληνικά γήπεδα! Σας καλώ να καταπολεμήσουμε ενωμένοι τα φαινόμενα αθλητικής βίας που πληγώνουν την ελληνική κοινωνία!

Έφτασε η ώρα να πούμε όλοι μαζί το δικό μας ΟΧΙ σε εκείνους που προσπαθούν να αναβιώσουν στα ελληνικά γήπεδα τις συνθήκες διάλυσης της ανθρωπιάς και ευαισθησίας του ελληνικού λαού»!