Ο ΠΑΟΚ ετοιμάζεται για τον 19ο τελικό του, ο οποίος θα είναι και ο 15ος με αντίπαλο ομάδα της Αθήνας την οποία θα αντιμετωπίσει εκτός Θεσσαλονίκης. Από τις δεκατέσσερις φορές που βρέθηκε σε μονό τελικό με ΑΕΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, οι δεκατρείς τον ανάγκασαν να παίξει στην πόλη των αντιπάλων και μόλις μία φορά αγωνίστηκε σε ουδέτερη πόλη (όπου και κέρδισε). Εκτός από ομάδες της Αθήνας έχει παίξει τελικό με τη Λάρισα (σε ουδέτερο γήπεδο) και δύο φορές με τον Άρη (στη Θεσσαλονίκη), ενώ ένας τελικός ήταν διπλός, με τον Ολυμπιακό, συνεπώς εκεί δεν υπήρξε κανένα θέμα με την έδρα του αγώνα.

Ο ΠΑΟΚ τερμάτισε δεύτερος για έκτη φορά στην ιστορία του στην Α’ Εθνική. Η φετινή σεζόν έγραψε μια σειρά από ομαδικά και ατομικά ρεκόρ στην 59χρονη παρουσία μας στη μεγάλη κατηγορία αλλά και γενικώς:

Στην Κρήτη είχα βρεθεί πριν από χρόνια, με την ποδοσφαιρική ομάδα της εταιρείας στην οποία δούλευα τότε και εν μέσω οικονομικής ευμάρειας που επέτρεπε σε μια εταιρεία να έχει ποδοσφαιρικές ομάδες, να πληρώνει για τις προπονήσεις της, τα αεροπορικά, τα ξενοδοχεία και για ολόκληρο τουρνουά ποδοσφαίρου με συμμετοχή δεκάδων υπαλλήλων της, με διαιτητή, γηπεδάκια, έπαθλα, κάμερες -πέρα από τα χίλια εκατό ευρώ που έπαιρνα για να γράφω επιστολές και να φτιάχνω εξελάκια.

Πριν από ακριβώς εβδομήντα χρόνια, τον Μάιο του 1948 και εν μέσω του Εμφυλίου στην Ελλάδα, ο ΣΕΓΑΣ ζητά από τους Γυμναστικούς Συλλόγους της Κύπρου να υπογράψουν δηλώσεις εθνικοφροσύνης, δηλαδή να εκδώσουν τα δικά τους πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων με τα οποία θα στήριζαν την κυβέρνηση στην Αθήνα.

2 Απριλίου 2014. Ο Ολυμπιακός έχει πατήσει τον ΠΑΟΚ και προηγείται με 2-0 στο δεκάλεπτο του αγώνα. Ο Βαλντέζ δέχεται κίτρινη κάρτα, λίγο μετά ο Λίνο καταφέρνει να βρει τον Κλάους κι αυτός να μειώσει σε 2-1.

Η ίδια ανατριχίλα από τη φρίκη στη θέα των αποθηκών φαντασμάτων και ξεριζωμένων ζωών στο μνημείο και τα κτίρια με τα σταματημένα ρολόγια, στο ίδιο σημείο, είκοσι πέντε χρόνια μετά. Η κόκκινη σκόνη από την απέναντι άκρη της Μεσογείου που έβαψε τη νύχτα ποτίζοντας τους δρόμους με θρύψαλα από τα όνειρα των παιδιών στις χώρες με τις παγωμένες ψυχές και τους πνιγμένους απόντες.

Δέκα λεπτά με ανοιχτό στόμα. Τόσο, περίπου, χρειάζεσαι για να επιβεβαιώσεις ότι αυτό που βλέπεις υπάρχει πραγματικά. Ένα σπίτι, το δεύτερο σπίτι τους, που στεγάζει τη δεύτερη οικογένειά τους, στολίδι από όπου κι αν το κοιτάζεις, φτιαγμένο με τα πιο ακριβά υλικά του κόσμου, δηλαδή τον ιδρώτα, τις εθελοντικές εργατοώρες, το πείσμα κόντρα στα καθημερινά, ασταμάτητα «δεν γίνεται» που άκουγαν από τους απέξω αλλά και τους από μέσα απ' τη στιγμή που ξεκίνησαν να το φτιάξουν μέχρι να πιούνε την πρώτη εορταστική μπύρα όταν το ολοκλήρωσαν.