Πατέρας με δύο κοριτσάκια, εννιά και έξι χρόνων, μία τζαμποσακούλα και δύο χαρταετούς στο 3Κ. Η εννιάχρονη κατεβαίνει πρώτη, πατάει στο πεζοδρόμιο. Πριν κατεβεί ο πατέρας με τη μικρή, κλείνει η πόρτα. Οι χαρταετοί μαγκώνουν στα λάστιχα, κρέμονται οι ουρές τους απ' έξω.

Ξεπεράστηκαν, πλέον, όλα τα αφηγήματα των αντιπάλων οπαδών και οπαδογράφων που συνοδεύουν την αήττητη πορεία του ΠΑΟΚ από την αρχή της χρονιάς. «Μας το δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ»; Σε κάθε ματς παθαίνουμε εγκεφαλικά από τις σφυρίχτρες. «Δεν έχουμε βαριά φανέλα»; Διπλά σε Καραϊσκάκη, ΟΑΚΑ, Χαριλάου, άνετες σκούπες στους τρεις του ΠΟΚ στην Τούμπα. «Στα μικρά ματς κρίνεται ο τίτλος»; Δεκατέσσερις νίκες στα δεκατέσσερα ματς με τις ομάδες εκτός πρώτης πεντάδας. «Χωρίς Πρίγιοβιτς θα καταρρεύσουμε»; 7-2-0 με δεκατρείς διαφορετικούς σκόρερς μετά τη φυγή του Σέρβου, δέκα εκατομμύρια στο ταμείο, τα μισά καβάτζα για το καλοκαίρι και η ομάδα παίζει καλύτερα. «Απομένει δύσκολο πρόγραμμα»; Τρία ματς στην Τούμπα, τρία σε Αγρίνιο, Ξάνθη, Λάρισα και μία φιέστα με τα Γιάννινα. «Θα τα σπάσουμε κάπου και θα φάμε αφαίρεση βαθμών»; Υποδειγματική και υπομονετική Τούμπα σε οποιαδήποτε συνθήκη αντιμετώπισε, μόνιμη παρουσία στα εκτός έδρας χωρίς να συμβεί το παραμικρό. «Ναι, αλλά δεν παίζει την καλύτερη μπάλα». Ε, για τα προβλήματα όρασης πρέπει να επισκεφθείς ειδικό.

Θεωρώ ως απαραίτητη μία παρέμβαση, επειδή ο κόσμος είναι κακός και ζηλιάρης και μπορείς να χάσεις την υπόληψή σου με το παραμικρό τη σήμερον ημέρα. Χθες, Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019, βρέθηκα σε κοινή θέα σε καφετέρια της γειτονιάς μου να απολαμβάνω το κλασικό μου φραπέ σκέτο με πολύ πάγο ρουφώντας τον με καλαμάκι χρώματος κίτρινου. Ούτε «κιτρινωπού», ούτε «ανοιχτού πορτοκαλιού», ούτε «σκούρης ώχρας» ή οτιδήποτε παρόμοιο λέμε για να γλιτώσουμε την ξεφτίλα: Το καλαμάκι ήταν κίτρινο. Το δηλώνω δημοσίως, πριν μεταφερθεί από καλοθελητές και προπαγανδιστές φίλους και «φίλους».

Το «Μια Εποχή Στο Τσιμέντο» έκλεισε έναν χρόνο στα βιβλιοπωλεία. Προσπαθώ από προχθές, που ήταν η «επέτειος», να μετατρέψω τις σκέψεις μου σε χαρτί, αλλά μου είναι αδύνατο. Τυχεροί και άτυχοι όσοι βρίσκονται γύρω μου, που γνωρίζουν τις απόψεις μου, βλέπουν τις αλλαγές μου και επηρεάζονται από τις συναισθηματικές μου ταλαντώσεις. Για τους υπόλοιπους, ζητώ πίστωση χρόνου.

Ποτέ δεν είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Περιμένεις χιλιάδες απορίες, ασταμάτητες ερωτήσεις για το καθετί, όλη μέρα αλλά και τη νύχτα, εκεί που κοιμάσαι, έρχεται η μία και σου ψιθυρίζει στ’ αυτί «μπαμπά, πώς πήγαινε εκείνο το τραγούδι που έλεγε ο Μανόλο στη Μαρία στην ταινία που είδαμε χθες», ξυπνάς και είναι η άλλη στημένη σαν θρίλερ και σε κοιτάει δίπλα σου ακίνητη, «μπαμπά, τι ώρα είναι τώρα στην Αμερική», την αποχαιρετάς στο σχολείο και σου στέλνει φιλάκια και φωνάζει «τι φαγητό είπες πως έχω» και της φωνάζεις κι εσύ «φασολάδα» και ξαναφωνάζει ρωτώντας «φασολάδα» και λες «ναι, φασολάδα», τρέχει κοντά σου και με γουρλωμένα μάτια απαιτεί ξεκάθαρες απαντήσεις, «όχι φασολάκια, φασολάδα, έτσι»; Αλλά το αποψινό μας έπιασε πρωτοφανώς απροετοίμαστους.

Ναι, ρε Παοκάρα, ναι, σκίσε την ΑΕΚ, σκίσε τη χάρτινη πρωταθλήτρια, βάλ’ τους στα δίχτυα, ναι, πάρε εκδίκηση, δείξε ποια είναι η καλύτερη ομάδα, ναι, ναι, Πρίγιοοο, Πρίγιοοο, ναιιι, ναιιι, έτσιιι, άιντε Παοκάρααα, ναιιι, καύλααα, καύλααα, έλα, ρε Παοκάρα, πάρε το τρίποντο κι εγώ δεν θα σου ζητήσω τίποτε άλλο φέτος, αυτούς να σκίσεις, αυτούς, που μας έκλεψαν πέρσι, έτσι, ναιιι, δύοοο, Πρίγιοοο, Πρίγιοοο, ναιιι, πωωω, ρε πούστη μου, τι ζούμε, ρεεε, πωωω τι βλέπουμεεε, το ‘ληξεεε, το ληξεεε, ναιιι!

Αυτός είναι ο Φώτης. Δεν τον ξέρεις, είναι από το χωριό. Είναι ένα μέσο Παοκτσάκι στην τρίτη δεκαετία της ζωής του, δηλαδή μεγαλωμένος τον 21ο αιώνα. Δεν γνώρισε την ομαδάρα του Μπάνε, του Κόρφα, του Μπάρλοου, του Κλιφ, του Τσέκου, ούτε καν του Ράφιν, του Φάντεμπεργκ ή του Πέτζα -έφαγε με το κουτάλι τον Σούλη στον πάγκο, τις ομάδες-πατέντες των τελευταίων χρόνων και τώρα τον Παπαθεοδώρου. Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει «μπασκετικός» και ποιος είμαι εγώ να σχολιάσω την ψυχασθένεια του καθένα. Ξέρει τα πάντα για την καλαθόσφαιρα, αρθρογραφεί (ή βάζει ψεύτικα λινκ για δήθεν άρθρα του, ένα από τα δύο), μπορεί να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση για το ελληνικό, το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό μπάσκετ (ίσως και περισσότερα, αν υπάρχουν). Καμιά φορά, όταν έχουμε απορία για κάτι μπασκετικό, τον ρωτάμε. Δεν μας ενδιαφέρει η απάντηση, αλλά για να νιώθει χρήσιμος, πως όλα αυτά που ξέρει έχουν κάποια αξία.